Vikan - 01.12.1960, Blaðsíða 22

FORSAGA
Wheeler leynilögreglu-
manni í Pine City hef-
ur veriö faliö aö rann-
saka moröiö á frænku lögreglustjórans þar í borg,
en meöal fieirra grunuöu er Howard fyrrverandi
spilavítiseigandi í Las Vegas, sem flúöi til Pine
City, og var hin myrta þá í fylgd meö lionum.
WKeeler grunar aö rekja megi orsakir morösins
til Las Vegas, fer þangaö, kemst þar í kynni viö
nektardansmœr Gabriellu, sem segir honum ýmis-
legt, nóg til þess aö hún er relcin úr starfi, heldur
til Pine City og sezt aö hjá Wheeler, sem er pipar-
sveinn. Wlieeler fer nú aö athuga Rex Schafer
blaöamann, sem reynist hafa veriö náinn vinur
hinnar myrtu, en Schafer þessi gerir allt til aö
beina grun manna aö Howard, og fær lögreglu-
stjórann þar í liö meö sér. Og nú er skammt
stórra atburöa aö bíöa i þessu máli. ÞaÖ er þá
fyrst til aö taka, aö þau Wheeler og Gabriella
heimsœkja Nínu Booth, sem einnig er á snærum
Howards Fletchers. Sú heimsókn veröur eins kon-
ar uppgjör milli þeirra kvennanna, en Nínu biöur
og annaö uppgjör og alvarlegra. Skömmu siöar
finnst hún myrt l ibvö sinni, og Wheeler fær þarna
nnnaö morömál til rannsóknar. Honum veröur
fyrst fyrir aö tala viö umboösmann spilavíta-
hringsins, en hann hefur fjarvistarsönnun. Lög-
reglustjórinn lætur þá liandtalca Fletcher en
Wheeler útvegar honum fjarvistarsönnun, svo
um munar. Þaö kemst þó upp aö eitthvaö muni
gruggugt viö hana; Schafer hótar honum aö fletta
ofan af því í blaöi sínu. Samstarfsmenn Wheelers
ráöleggja honum aö flýja, en hann er ekki á þvi.
Fer hann heim til Fletchers og neyöir hann til
aö aflienda sér nokkra fjárupphæö, en þegar hann
lcemur út, bíöa þau hans, Salter og Gabriella.
hetja, en þó því aðeins að maður lifði af hetju-
dáðina og gæti notið frægðarinnar.
Það brakaði ekki hið minnsta í stigaþrepunum,
og það var þó alltaf d lítil huggun. Ég fór mér
hægt, eitt og eitt þrep í spori.
Þá gerðist það. að ég heyrði fótatak á eftir mér.
..E'kki neina heimsku. Schafer," hvislaði ég, „hann
skýtur þig eins og hund. Komdu þér niður aftur
hið bráðasta."
En Schafer lét sér ekki segjast, fótatak hans
nálgaðist stöðugt. Ég reyndi að láta það lönd og
leið, ég varð að einbeita mér að átökunum við
Johny Torch; mátti við því búast, að hann birtist
á stigapallinum þá og þegar. Ég gekk upp þrjú
þrep enn, og þá kom Schafer — að ég hélt allt i
einu á hlið við mig.
Fyrr en ég vissi orðið af, var skammbyssuhlaupi
þrýst fast að siðu mér. „Slepptu skammbyssunni,"
yar hvíslað að mér.
„Slepptu skammbyssuni."
Ég hiýddi og skammbyssan féll úr hendi mér,
stöðvaðisl a stigapallinum tveim þrepum neðar en
ég stóð. Ég hafði þegar misreiknað mig tvívegis; er
ég taldi það ívo víst að það væri Schafer, sem
kom á eftir r.icr upp stigann, að ég taldi mér ó-
Jiarft að Jita um öxl, og er ég taldi útilokað að
ég ætti árásar von nema úr einni átt.
„Allt í lagi,‘‘ hvíslaðí IJpward FJetcher enn, og
þó eilítið hœrra en áður, „Nú höldum við áfram
ppp stigann. Þú reiknaðij? skakkt, þegar þfj Jézt
þér ekki nægja sjö hundruð dollarana, Wheeler.“
„Ég reiknaði skakkt, þegar ég lét mér ekkí
nægja að sitja heima og lesa í bók,“ varð mér að
orði.
Við gegnum upp stigann, námum staðar á pali-
inum og litum í kringum okkur. Svefnherbergis-
dyrnar voru beint framundan, baðherbergisdyrnar
til vinstri og loks tvennar dyr að minni svefnher-
bergjum.
„Kallaðu á hann,“ hvíslaði Fletcher í eyra mér.
„Hvað meinarðu?“
„Kallaðu á hann,“ endurtók hann skipandi og
þrýsti skammbyssuhlaupinu fastar að síðu mér.
„Þá það,“ varð mér að orði. „Johny Torch“,
sagði ég, dálítið hærra en venjulegri samtals-
röddu. „Johny Torch . . . Johny. .
Nokrar sekúndur liðu án þess nokkuð gerðist
eða heyrðist. Loks svaraði John Torch: „Hér er ég
löggi . . . Komdu ef þú þorir . . . komdu ef Þú
þorir, löggi. .
Svo var að heyra sem rödd hans bærist úr þriðja
svefnherberginu, eða þvi sem var fjærst okkur.
„Þarna heyrðirðu í honum," mælti Fletcher
lágt. „Svona nú, lagsmaður; áfram með þig. .
Við komumst alla leið að innstu dyrunum án
þess nokkuð gerðist. Þær voru lokaðar.
„Opnaðu,“ hvíslaði Fletcher enn. „Inn með
þig. . . .“
„Og láta hann skjóta mig eins og hund,“ svar-
aði ég.
„Þú getur valið um hver framkvæmir það verk“,
hvislaði Fletcher enn. „Ef þú hlýðir ekki, þá neyð-
ist ég til að skjóta þig . . . eins og hund.“
Og enn einu sinni sá ég likin 5 kæliklefanum
fyrir hugskotssjónum mínum. Sá mitt eigið lík
liggjandi þar á hillu. . . . Satt bezt að segja hef ég
ekkert á móti því að velja á milli kosta, þegar
einhver munur er á; en að velja á milli kosta, sem
háðir voru jafnillir, var dálítið annað.
Fletcher þrýsti skammbyssuhlaupinu að síðu
mér, orðum sínum til enn frekari áherzlu. „Þú
færð frest í tvær sekúndur,“ hvíslaði hann. „Veldu
á milli, Wheeler. .
Og ég valdi. Ég hratt hurðinni frá stöfum. Torch
var ekki sjáanlegur þeim megin í herberginu sem
við okkur blasti, svo að ég taldi sennilegast að
hann héldi sig þeim meginn, sem ekki sá til hans.
Það gat líka hæglega átt sér stað, að hann stæði
að hurðarbaki. Ég þóttist sjá, að hann beindi hlaupi
skammbyssunnar að mér — og um leið fann ég
að Fletcher þrýsti skammbyssuhlaupinu að síðu
mér.
Ég gekk þrjú skref inn á svefnherbergisgólfið,
svo langt sem hurðin hlífði mér, en í stað þess að
taka fjórða skrefið, fleygði ég mér flötum á gólf-
ábreiðuna. Um leið kvað við skot, síðan þrjú í
rennu og ég heyrði að eitthvað féll niður á ábreið-
una rétt hjá mér. Svo varð allt hljótt aftur, eins
og í gröf.
Það virtist ekki nema um tvennt að gera. Ann-
að hvort var ég með öllu ósærður, eða þá að ég var
steindauður. Ég afréð að komast sem fyrst að
raun um hvort heldur væri; hreyfði höfuðið með
gát og leit í kringum mig.
„Stattu upp, Wheeler," sagði Johny Torch.
„Rístu upp á afturlappirnar, löggi.“
Ég gerði eins og hann bauð. Joliny Torch sat á
rekkjustokknum og hélt á skammbyssunni; það
ruuk enn úr hlaupinu. Hann glotti við mér.
„Kannski þig langi til að kveðja Howard karlinn
hinnsta sinni,“ sagðJ þann Jágt Pg kjnnkaði JíplJi {
átt tij dyra,
Mér varð litið þangað. Skammbyssa Howards
Fletchers lá á gólfábreiðunni, það var hún, sem ég
hafði heyrt detta. Fletcher sjðlfur stóð upp við
dyrastafinn, laut fram, rétt eins og hann væri að
hneygja sig í kveðjuskyni, laut enn dýpra unz
hann missti jafnvægið og féll fram yfir sig, inn
á gólfábreiðuna.
„Mitt á milli augnanna," mælti Johny Torch
hreykinn. „Honum hefði verið nær að halda kýrru
íyrir heima hjá sér.“
„Ég er öllu meira undrandi á því, að hann skuli
hafa sleppt þér að heiman,“ varð mér að orði.
„Ég rotaði hann og stalzt svo í burtu," svaraði
Johny Torch og glotti enn. „En honum hefði verið
nær að halda sig heima þegar hann raknaði úr
rotinu. Og þú ættir líka að vera heima hjá þér,
löggi, en ekki að vera að flækjast hérna fyrir
mér. . .“
„Við skulum ekki vera neitt að þrátta um það,“
svaraði ég. „Hefurðu fundið peningana?“
„Nei, en ég finn þá. Þeir eru fólgnir einhvers-
staðar hérna i húsinu. Ég skal íinna þá. Ég er
búinn að þrautleita í hinum tveim svefnherbergj-
unum, og ég finn þá ekki í þessu herbergi, hljóta
þeir að vera faldir einhvers staðar niðri. Þú hjálp-
ar mér að leita, löggi . . . þú getur leitað inni I
baðherberginu. . .
„Og þegar þeir eru fundnir?"
„Tölum ekki um það,“ svaraði Johny Torch.
„Það yrði aðeins til að valda þér áhyggjum, löggi
sæll, svona — þú byrjar í baðherberginu ..
Ég reis á fætur. Hélt fram á ganginn og inn í
baðherbergið. Þar var ekki um marga felustaði
að ræða. Gömul hlifðarúlpa, sem lögreglustjóri not-
aði í veiðiferðum, hékk þar á snaga. Ég leitaði I
vösunum, en þeir reyndust vitanlega tómir.
„Allt í lagi,“ sagði Johny Torch. „Þá eru það
skúffurnar í snyrtiborðinu."
Ég hvolfdi úr skúffunum á gólfábreiðuna, en
þar var ekkert að finna, sem einu sinni líktist pen-
ingum. Johny reis úr sæti sínu og lét mig spretta
upp rúmdýnunni, fór um hana annarri hendi, en
hélt skammbyssunni stöðugt skothúinni í hinni.
Þar var ekkert að finna heldur.
„Kannske einhver hafi orðið þér fyrri til," varð
mér að orði.
„Ekki til í málinu," svaraði hann af einlægni.
„Það er þessi fréttamaður," sagði ég. „Schafer
heitir hann. ,,Það er slunginn náungi; hver veit
nema hann hafi orðið þess áskynja, að pening-
arnir væru faldir hér?“
„Áttu við náungann, sem Linda Scott lenti í
slagtogi við?“ mælti Johny Torch. „Hann hét jú
Schafer. Hvernig ætti hann að hafa komist á snoðir
um það?“
„Hversvegna spyrðu hann ekki sjálfan?"
„Vertu ekki með nein ólíkindalæti, löggi sæll.
Það vill svo til að ég þarf ekki á aðstoð þinni að
halda lengur. Og þá. . .
„Ég meina þetta," sagði ég. „Schafer er staddur
hérna niðri. Og þú sagðir einmitt að þú hefðir
ekki leitað þar enn. .
„Heldurðu að ég sé það fifl, að þú getir gabbað
mig á svo einfaldan hátt, löggi sæll,“ mælti Johny
Torch og herpti varirnar.
„Þetta er dagsatt," mælti ég enn. „Ef þú trúir
mér ekki, geturðu skroppið niður og sannfærst
um það sjálfur."
„Hver veit líka nema ég geri Það áíiur en lýk?
Jtr,“ svaraði hann, „En fyrgt geng ég frá þér.“
„Ef þú reyndir aS hugsa máJið, Johny," sagði
22 ausm