Vikan - 01.12.1960, Blaðsíða 23

ég, „mundir t>ú ekki fara þannig að. Sé hann
niðri, eins og ég hef sagt þér, þá er það vit meira
að þú látir mig ganga á undan þér niður. Ég
gæti talað við hann og villt svo um fyrir honum,
að þú hefðir ekki neitt að óttast.“
„Mikið langar þig til að mega lifa þótt ekki
sé nema nokkrum mínútum lengur, löggi.“ varð
Johny Torch að orði. „Þig langar svo ákaflega
til þess, að þú værir reiðubúinn að skjóta þína
eigin ömmu í bakið, ef það veitti þér stundar-
frest.“
„Ég verð vist að viðurkenna það,“ svaraði ég.
„Jæja, því ekki það?“ sagði hann, þegar hann
hafði hugsað tillögu mina stundarkorn. „Þetta
virðist annars ekki svo vitlaus uppástunga, löggi.
Að minnsta kosti liggur ekkert á að ganga frá
þér eins og sakir standa. Og ekki hef ég nema
gaman af því að vita þig kveljast af örvæntingu
og kvíða sem lengst. Ég skal líka lofa þér þvi,
að þú skalt fá að finna til áður en lýkur. Ég skal
kvelja úr þér líftóruna, löggi, það máttu vera
viss um, hægt og seint ...“
„Langar þig til að komast að raun um hvort
Schafer er niðri, eða hvað? spurði ég.
„Vitanlega," svaraði hann. „Gakktu á und-
an ...“
Ég gekk á undan honum út úr svefnherberginu
og af stað niður stigann, en hann fylgdi mér fast
eftir með skambyssuna i miði. Þegar ég hafði
gengið niður tvö efstu þrepin, hrasaði ég með
vilja og rann á bakinu niður þau næstu sex.
„Ert það þú, leynilögreglumaður?" kallaði
Schafer. Það var ekki laust við að rödd hans
titraði.
„Ég og enginn annar, Schafer," svaraði ég. „Allt
í lagi með mig. Ég kem innan st.undar ... þetta
hefur allt gengið samkvæmt áætlun . ..“
Mér varð litið upp. Johny Torch stóð tveim
þrepum fyrir ofan mig í stiganum og glotti. „Ég
skal muna þér þetta, og stytta eilitið kvalirnar,
þegar ég geng endanlega frá þér,“ mælti hann
lágt. „Þér fórst hyggilega þegar þú tókst þann
kostinn að vara Schafer ekki við. Kannski færðu
að lifa andartaki lengur, löggi ...“
Ég læt vera hvað það var notalegt að sitja
þarna á skambyssunni minni, en hvað um það;
Johny Torch hafði þó ekki komið auga á hana,
og gat ekki heldur komið auga á hana á meðan
ég sat á henni. Og einhvern veginn fannst mér
aukið öryggi að því að finna til hennar undir
sitjandanum.
„Skreiðstu á fætur, löggi,“ hvislaði Johny Torch
og heldur hranalega. „Ef þú hefur lapparbrotið
þig, geturðu skriðið ...“
Mér var Ijóst að ég gat ekki seilst til skamm-
byssunnar án þess hann yrði þess var og þá
mundi honum leikur einn að skjóta mig til bana
áður en mér gæfist nokkurt tækifæri til að miða
á hann byssunni. Það var því mín eina von, að ég
væri viðbragðsfljótári en hann.
Ég rétti því upp hendina, eins og ég hygðist
ná taki á stigahandriðinu og vega mig upp. En
í stað þess að grípa um handriðið, greip ég um
annan öltlann á Johny Torch, leifutursnöggt, og
kippti í af öllu afli. Hann rak upp óp og skotið
hljóp úr skammbyssunni um leið og hann hófst
á loft.
Kúlan grófst inn i vegginn, á að gizka sex
þumlungum fyrir ofan kollinn á mér. Johny
Torch sveif í lausu lofti, hátt yfir höfði mér,
baðaði út höndum og fótum, skall niður neð'st í
•stiganum á beygjunni fyrlir neðan og valt þvi
næst eins og kefli niður á gólfið. Ekki hafði hann
þó sleppt takinu á skammbyssunni.
Ég spratt á fætur með skemmbyssu mina i
miði. Johny reyndi meö harmkvælum að skreiðast
á fætur, hendi hans titraði er hann reyndi að
miða á mig skammbyssu sinni, en ég lét hins
vegar alla riddaramennsku lönd og leið, þar eð
ég gat ekki betur séð, en að um lif og dáuða Als
nokkurs Wheelers, fyrrverandi leynilögreglu-
manns, væri að tefla. Og þar sem umhugsunar-
fresturinn gat ekki orðið öllu lengri en tvær
sekúndur, notfærði ég mér hann. Ég skaut Jobny
Torch tveim skotum, með þeim afleiðingum að
hann heyktist saman og lá á grúfu við neðsta
stigaþrepið.
Ég stökk niður stigann og þreif skammbyssuna
hans; laut síðan að honum og velti honum við
Hann dró enn andann — að kalla. Báðar kúl-
urnar höfðu hæft hann i brjóstið, gengið inn í
lungun svo að þau héldu ekki loftinu þótt hann
andaði því að sér, og blóðið streymdi úr sárunum
„Slunginn, löggi karlinn," mælti hann svo lágt
að varla heyrðist.
„Ég ætlaði ekki að særa þig, heldur drepa þig
þjáningal.aust, Johny,“ svaraði ég. „En þetta bar
svo brátt að ..
„Ég skil alls ekki aðferð þína, Löggi .., Því í
ósköpunum íéjckstu mér skammbyssuna mífía- aíU
ur, þarna heima i ibúðinni?" spurði hann hvísl-
lágt.
„Það er löng saga, Johny minn Torch; allt of
löng til þess að þér veitist tími til að skilja hana
til hlýtar hérna meginn. Ég taldi alltaf víst að
Howard Fletcher hefði ekki framið morðin, en
hefði ég hins vegar látið hann sleppa þarna úr
greipum mér, mundi það hafa orðið til þess að
hann hefði farið beinustu leið og náð í sjötíu
þúsundirnar. Ég vildi nota þær sem beitu, svo að
ég kæmist að raun um það hver morðinginn væri,
eða öllu heldur i þvi skyni, að þú vísaðir mér á
morðingjann, Johny . ..“
„Þú talar mikið,“ hvíslaði hann. „En það er
ekkert vit í því ... sem þú ... segir ...“
„Þess vegna taldi ég Salter á að hafa samband
við ykkur i simanum og segja ykkur, að þið
Fletcher mættuð eiga von á heimsókn hans,“
mælti ég enn. „Ég vildi hræða þig, Johny, svo
að þú slepptir allri gætni og visaðir mér bæði á
peningana — og morðingjann."
Munnur hans opnaðist; ég hélt fyrst að það
væri af undrun, en komst svo að raun um að
hann dró ekki andann lengur.
„Wheeler leynilögreglumaður," kallaði Schafer
í sömu svifum, og það var auðheyrt á röddinni,
að hann gerðist nú hræddur í meira lagi. „Hvað
gengur eiginlega á? Varst þú að skjóta?"
„Hver heldurðu að það hafi verið annar?“
spurði ég. „Fylkisstjórinn sjálfur, eða hvað?“
Ég renndi skammbyssunni í fetahylkið og gekk
inn í setustofuna. LÖgreglustjórafrúin lá enn með-
vitundarlaus á gólfábreiðunni. „Þú hefðir átt að
lyfta henni upp á legubekkinn, svo betur færi
um hana,“ sagði ég við Schafer.
„Heldurðu að ég hafi haft rænu á Því á meðan
á allri þessari skothrið stóð þarna uppi,“ svaraði
hann aumingjalega. „Ég sem bjóst við því á hverri
stundu að einhver kæmi inn og fyllti hausinnn á
mér af blýi.“
„Það er yfirleitt galli á ykkur, þessum blaða-
mönnum," varð mér að orði, „að þið hafið allt
of sterkt Imyndunarafl."
„Hvað hefur eiginlega gerzt?" spurði hann.
„Þeir Fletcher og Torch áttust fyrst við,“ svar-
aði ég. „Fletcher kom á eftir mér upp stigann,
en Johny skaut hann eins fyrir það. Eftir það
áttumst við Johny við, og því lauk þannig að ég
skaut hann. Það er nú allt og sumt."
„Allt og sumt ...“
„Já. það var svei mér heppilegt. að Fletcher
skyldi koma þarna að eins og kallaður."
„Hvað meinarðu?"
Ef hann hefði ekki fengið mig til að varpa frá
mér skammbyssunni, Þegar hann gekk fram á
mig i stiganum, mundi hún ekki hafa beðið min
þar, þegar við Johny komum niður," svaraði ég.
Schafer glápti á mig. „Ég skil ekki hvað þú ert
að fara,“ tautaðl hann.
,.Það verður þá að hafa Það. Þú verður þá að
láta þér duga að trúa mér i biindni." svaraði
ég. „Ljáðu mér hendi sem snöggvast. Við skulum
lyfta frú Lavers upp á legubekkinn."
Við hagræddum frúnni á legubekknum og
smeygðum svæfli undir höfuð henni. Það sýndi sig,
að Johny hafði ekki leyft af högginu, en andar-
drátturinn virtist þó eðlilegur, miðað við allar
aðstæður. „Gaztu þess við Lavers lögreglustjóra,
að hyggilegra væri að hann kallaði læknir með
sér?“ spurði ég Schafer.
„Læknir? Jú. vitanlega gerði ég það,“ svaraði
hann annars hugar. „Hvað var það eiginlega,
sem Johny hafði fyrir stafni þarna uppi?“ spurði
hann. „Það hlýtur að hafa verið eitthvað mikil-
vægt, fyrst allt þetta spannst út af þvi, að þvi
er virðist."
„Hann var að leita að þessum sjötiu þúsund
dollurum," svaraði ég.
Að svo mæltu kveikti ég mér í vindlingi, sett-
ist I hægindastól og hvíldi lúin bein.
Schafer glápti á mig eins og naut á nývirki.
„Sjötiu þúsund dollarar," endurtók hann. „Ertu
genginn af göflunum?"
„Það er ég raunar ekki,“ svaraði ég. „Annað
mál er svo hvort mér tekzt að sanna það. Þau
höfðu sjötíu þúsund dollara af spilavítishringnum
i Las Vegas — þau fjögur. Þær Linda Scott og
Nona Booth voru báðar myrtar, og þá voru
Þeir ekki nema tveir eftir, sem að þessu- stóðu.
Þeir komu hingað svo báðir í því skyni að hafa
uppi á peningunum."
Schafer hristi höfuðið. „Þetta er stórfurðulegt,"
tautaði hann. „Beinlínis lygilegt. Þetta verður
frétt, sem segir sex. Og þessir peningar fyrirfinnr
ast þá í raun og veru?“
„Það er víst um það?“ varð mér að orði. „Þeir
fyrirfinnast meira að segja einhvers staðar hér
í húsinu. En ég geri ráð fyrir þvi, að þeir séu
það vel faldir, að ekki reynist auðhlaupið að þeim.
Johny þrautleítaði í pvefnherbergjunum uppi og
fann þá ekki." Mér varö iitið til konunnar á legiþ.
bekknum. „Það dregst vonandi ekki lengi að lÖg-
reglustjórinn komi. Hún þarf á læknishjálp að
halda og það sem fyrst."
„Ég ætti að hafa símasamband við þá á blað-
inu og undirbúa fréttina," sagði Schafer. „Ég
vildi óska að Johny Torch hefði haft heppnina
með sér og tekizt að finna peningana, það hefðu
verið svo ljómandi skemmtileg sögulok ...“
„Þú mátt ekki búast við allt of miklu," varð
mér að orði.
„Hver veit nema við gætum orðið heppnari,"
sagði hann, skyndilega ákafur. „Við höfum hvort
eð er ekkert að gera á meðan við bíðum eftir
því að lögreglustjórinn sýni sig. Hvers vegna ger-
um við þá ekki leit að peningunum, Wheeler?"
Mér fannst ekki unnt að finna neina fram-
bærilega ástæðu gegn því. „Allt í lagi,“ svaraði
ég. „Við skulum taka okkur eitthvað fyrir hend-
ur áður en við verðum leiðir á athafnaleysinu —
og ílvor öðrum. Hvar mundir þú koma fyrir þeim
hlut, sem þú vildir einhverra hluta vegna finna
fylgsni í annarra húsum? Að sjálfsögðu einhvers
Kramhald i næsta blaði.
t
THt I4TUKDAV KVENINO rOST
23