Vikan


Vikan - 01.12.1960, Blaðsíða 12

Vikan - 01.12.1960, Blaðsíða 12
Hinn risastóri sirskusfíll, Magy, fældist um daginn á leið um göt- urnar í Mílanó. Hún reif sig lausa frá vagninum og þaut inn i kirkju- garð St. Ambrósókirkju og þaðan áfram iijn í kirkjuna. Áður en varðmaðurinn náði henni, var hún komin upp að grát- unum, og það var ómögulegt að fá þetta fimm tonna þunga dýr til að snúa við. Loksins, eftir miklar umtölur og gælur, heppnaðist varðmanninum að fá hana til að ganga aftur á bak niður eftir kirkjugólfinu. Svo virðist af þessu sem fleiri þurfi að skrifta en synd- ug mannskepnan. Þegar kvikmyndaframleiðand- inn James Hill var í Mexíkó við töku kvikmyndarinnar The Un- forgiveri, var hann sífellt trufl- aður af útvarpi, sem glumdi all- an daginn fyrir opnum gluggum í húsi þ’r í nágrenninu. Og það var ómögulegt að fá íbúa húss- in^s til að lækka útvarpið eða loka gluggunum. Þegar svo átti rð kvikmynda mjög áríðandi at- riði í algerðri kyrrð, greip kvik m> ndaframleiðandinn loks til sinna ráða. Hann keypti tvo tíma hjá útvarpsstöðinni þar á staðn um, og næstu tvo tíma útvarpaði James Hill — dauðaþögn. Það vita allir, að Churchill þykja góðir risastórir vindlar, og það er heldur ekkert leyndarmál, að hann heldur upp á viskí í te. Nú hefur komið í ljós. að hann hef- ur enn einn veikleika. Það er ís. Það á helzt að vera engiferís, en ef i hart fer, borðar hann með mestu ánægju sítrónu-, jarðar- berja-, hindberja-, piparmyntu- eða vanilluís. Það er hin austur- riska eldastúlka Churchills, Jósefína Schwarz, sem á sökina á þessari uppljóstrun. Hún scgir, að Churchill borði ís í ábæti á hverjum degi. Þegar hin tuttugu .ára .gamla franska leikkona Marie Devereux,. sem lék í ensku kvikmyndinni Brúður Dracula, kom fyrsta dag- inn í kvikmyndaveriö, var þar hvit kista á miöju sviöinu og beiö eftir henni. Henni. var skiyaö aö skiyta um föt fara í likfötin og leggjast í kistuna. „Þaö var einkennileg til- f inning“, sagöi hún, „aö byrja aö leika í mynd meö því aö vera dáin, og í hvert skiyti, sem Ijósmynda- vélin nálgaöist, varö ég aö gneta þess aö draga ekki andann. Kistan var allt of litil fyrir mig, og ég kvartaöi um aö ég gæti alls ekki hreyft hendurnar. Svariö kom eins og skot: „Þér eigiö ekki lieldur aö gera þaö. Þér eruö dauö.“ Hættu svo þessu rövli um það, að þú vildir heldur hafa verið spælegg. Tvennt ólíkt. Rithöfundurinn Arthur Miller tók eitt sinn leigubíl heim til sín. Billinn kostaði fjóra dollara, en Arthur rótaði lengi í veski sínu til að geta gefið bílstjóranum ná- kvæmlega 10% I drykkjupeninga. „Fyrir nokkrum dögum ók ég konunni yðar, Marilyn Monroe, heim,“ sagði bilstjórinn nokkuð beizklega. „Hún lét mig hafa 20% . drykkjupeninga.“ „Já, það er allt i lagi,“ svaraði Miller. „Hún á vel efnaðan mann. En ég verð aftur á móti að gæta min, ég á nefnilega eyðslusama konu.“ Eilt sinn á „týpískur“ Frakki að hafa útskýrt gamlan sið með þessum orðum: „Mér finnst alveg sjálfsagt að kyssa dömu á höndina í fvrsta skipti, sem ég sé hana. Ein- livcrs staðar verður maður að byrja!“ Að láta lífið í miðjum kossi fannst rithöfund- unum í gamla daga e'in mesta sæla, sem elsk- endunum í skóld- sögu gat fallið i skaut Og enn þá heyrum við um fólk, sem er á sömu skoðun Fyrir nokkrum árum var frönsk stúlka nefnd ,,Dauðakoss-stúlkan“ í blöðunum þar úti. Hún var 23 ára og hét Leone Bouvier. Einn dag fékk hún grun um, að elskhugi hennar mundi yfirgefa hana, og miðjum kossi gerði hún sér lítið fyrir og skaut hann í bakið. Hún var dæmd í ævilangt fangelsi fyr- ir tiltækið, en ekki er gott að segja, hvort henni hefur þótt vist- in þar vera mjög rómantísk. Og svo gerðist það ekki alls fyrir löngu, að ungir elskendur frömdu sjálfsmorð með því að kyssast. Þar var um að ræða milljónarason frá Chicago, sem var bannað að kvæn- ast stúlkunni, sem hann unni. Þau ákváðu því að ganga saman út í opinn dauðann. Þáu tóku sér í hönd vírspotta, sem tengdir voru við sterkan rafmagnsstraum, og er þau kysstust, leiddi strauminn saman, — og sælan hafði náð há- marki. Þið kannizt öll við ljónið, sem öskrar í byrjun hverrar M- G-M- myndar, það var ve«na þess, sem . . . Jæja, það er bezt að byrja á byrjuninni. Tveir hífaðir herrar stóðu fyrir framan ljónabúr í dýra- garðinum, og allt í einu öskr- aði karlljónið beint framan í þá. — „í guðs bænum, kom- um okkur í burtu,“ sagði annar þeirra skelkaður. „Ekki lil að lala um,“ svar- aði hinn, „einmitt þegar myndin er að byrja!“ Fyrirmynd úr fjariægri álfu ASalatriði i byggingu ibúðarhúsa eru nú orðin svo samræmd um all- an hinn siðmenntaða heim, aS viS getum sótt okkur fyrirmyndir, hvert sem vera skal. Heimurinn er orSinn svo litill fyrir mátt nýrra samgöngutækja, og arkítektar hafa þaS eins og aSrir sérfræSingar: Þeir fylgjast vel meS þvi, sem helzt er á döfinni annars staSar. Nú kunniS þiS aS segja sem svo, aS ekki getum viS sótt fyrirmvndir snSur i hitabelti. bar sem hörfin á því aS hægia sólinni frá híhvlnn- nm er álíka brvn og hér aS halda luildannm úti. ÞaS er aS vísu rétt, aS íbúSarhús eru hrevtileg aS ytra útliti eftir loftslagi. Samt sem áS- ur eru ákveSin meginatriSi í skinu- laffningu húsa, sem breytast ekki eftir veSráttu og Joftslaffi. HúsiS. sem h"r um ræSir, er frá SuSurrikium Bandaríkianna, har sem loftslag er meS öðru og ótfku móti en hér. ÞaS siáum viS úka þeffar á veffgium hússins, aS ekki mnni knidinn áleitinn, og viS mundum liklega hafa glngffana eitt- hvaS minni — off hó. Sumir halda hvf fmm. aS tvöfalf ffler og infnvel þrefalt sé ekki dvrari veffffnr en væri hann stevnhir nnn off einanffr- aSnr. Hins veffnr sk’ntir haS ekki máli hér. HúsiS mætti aS si'álfsöffSu bvffcria eins og haS er svot hér eSa m°S smmrri fflnffffum. ASe^ntriSiS er þaS, aS niSurröSnn herhnrffia er skvnsam1eff og nthvffúcvorS. Hér er gert ráS fyrir barnafiölskvldn. og börminum eru ætlaSar rúmffóSar vistarverur f kíallara hússins, sem er undir háifum ffrunnfleti hess. Þar er leikherhergi off auk hess svefnherherai fvrir hörnin. Efri hæSin er meira b'UouS h'num unn- komna h'uta fiölskvldnnnar. Stof- an nær hvert f íesnnm húsiS og glerveoffir til hpffffia enda, en lang- yeffffnrinn h’aSinn úr ffriúti. EJd- hlási'S mvniiir kiarna i m:Siu hÚSÍ, sem nú hvkir afhurSaffóS latfna. og birfen er fnnnin ffprtirini loftghlffga og söm’deigis frá h1i*unnm, eins off mvndin tár eldhúsinu svnir. ÖSrnm megin viS eldhúsi'S er for- stofa, hinum megin borSstofa. Svefnherbergin eru skvrt afmörk- Framh. á bls. 29. 1 2 VUCAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.