Vikan - 08.12.1960, Page 31

XJor & CRÆA/MErr
PVLgUqEROaRVORUR
Fjölbreyttar úrvalsvörur
MJOTg CRÆNMErf
KJÖTVINNSLA — SALATGERÐ — Snorrabraut 56. — Sími 10253.
Roðasteinninn
Framhald af bls. 27.
steininum sinum og gaf hann þá
syni sinum, sem hélt þá hátíðlegt
afma'li sii! ásnmt nohkrum kunn-
ingium sinum. Um Jietta leyli var
það helzta skemmtun drengjanna að
hrjá og eyðileggja kastala, sem þeir
gerðu úr heslihnotum, með því að
slöngva þungri hnot að kastalanum.
Þeir voru vanir að velja sér stóra
hnot, bora á hana gat, rífa úr henni
kjarnann og fylla hana loks með
blýhöglum. Kristallsklumpurinn var
eins og skapaður i þennan leik, því
að hann var hæfilega þungur. Annar
drengur notaði glerkúlu, sem hafði
það til síns ágætis, að hún var
knattlaga. Sonnr kaupmannsins
taldi sina kúlu fallegri, vegna þess
að hún var frá Ameríku og vegna
þess að hún var rauð. Honum var
afar annt um kúluna, eins og drengj-
um er tamt, er þeir eignast slika
gersemi. Þegar faðir hans hugsaði
um þennan kjörgrip, sem nú var
orðinn leikfang sonar hans, varð
honum tíðum hugsað til þess, er
hann lagði af stað út i heiminn,
heiminn, sem menn héldu vera full-
an af gersemum, sem menn hefðu
eitt sinn tapað og aðeins örfáir út-
valdir fyndu aftur. Þess vegna hafði
hann alltaf þreifað undir dýnunum
í skipskojunni, i leðursætunum á
strætisvögnunum og i lestinni, —
i stuttu máli, hvar sem honiim gafst
tækifæri til. En harin liafði aldrei
fundið neitt.
Jú, aðeins einu sinni. Hann hafði
fundið tiu krónur á götunni. Það
hafði verið rigning þann dag, mundi
hann. ★
Hrakfallabálkur
Framhald af bls. 26.
ern ,,hrakfallabálkar“ eða hneigðir
1i| óknytta og gtæpa, hafi þjáðst af
ósjAlfr'ðuiu þvaglátum.
Til bess nú að gera Fsendum svm
létt um vik sem unnt er skulum
við nefna unga menn, sem annað-
hvort eru „hrakfallabnlkar". eru
hneigðir til lögbrota eða haldnir
óeðli á- annan hátt, b-menn, — en
aðra unga menn, sem yfirleitt lifa
eðlilegra lifi, a-menn.
Það skal skýrt tekið fram, að i
þessu felst ekkert gæðamat að neinu
leyti né heldur, að vér séum að
reyna að skipta meðbræðrum vorum
í fyrsta og annan flokk. Þessi að-
ferð er eingöngu notuð til þess að
gera málið einfaldara fyrir lesand-
ann.
HRESSILEGT HANÐTAK.
Heilsuveila á barnsaldri er ein-
kenni b-manna. Barnasiúkdómar
fá meira á þá en a-menn, sjúkdóms-
tilfelli eru svæsnari og legutimar
lengri. B-menn eru langtum smit-
næmari í bernsku og eru seinni til
þroska en a-menn að þvl undan-
teknu, að í örfáum tilfellum þrosk-
ast þeir óeðlilega ört og allmiklu
fyrr en a-menn.
Snemma á þvi skeiði, sem fóstrið
er í móðurlifi, tekur gripþróunar-
innar að verða vart. Hin fyrsta
hreyfing, sem nýfætt mannsbarn
getur framleitt að sjálfráðu, er að
gripa um fingur eða annan grann-
an, sívalan hlut og er að jafnaði
fært um það eftir átta daga frá
fæðingu. Það hefur komið i Ijós, að
styrkur i handtaki er meiri hjá a-
mönnum en b-mönnum. Því meira
jafnvægi sem i liuganum er, því
fastara verður handtakið. Hraustur
piltur og hressilegt handtak fer sem
sé o'last saw'°u.
HVERNIG BRUGÐIZ ER VII)
vidfangsefnum.
Það er því eigi heldur að undra,
B-mennirnir eru ekki frjálsir og
lieiibrigða skynsemi, sé í ríkara
mæli að finna hjá a-mönnum en
b-rnönnum. Hinir fyrrnerndu eru
eðlisgrcindari, fljótari að átta sig
og fylgjast betur með. A-menn eru
skyggnari á hluti og hugkvæmari
en b-menn. Þeir eru fljótari að
bregðast við, hvort heldur um er að
ræða viðfangsefni, sem krefst and-
legrar orku eða líkamlegrar. Hins
vegar eiga b-menn erfitt með að
koma sér til vinnu.
Að visu eru til gáfaðir b-menn,
en þeir eiga sér enga fasta rcglu
til að fara eftir, þegar þeir fást við
eittlivert starf, heldur ganga að því
eins og út i bláinn. Það er og meðal
b-manna, sem þær margvíslegu
manngerðir er að finna, sem erfitt
eiga með að samlagast þjóðfélaginu.
Þeir menn hljóta í raun réttri að
kallast óþjóðlegir, livort sem þeir
eru liátt eða lágt settir og i hvaða
stöðu sem þeir eru, þar sem þeir
geta ekki fundið til eðlilegrar að-
löðunar við það þjóðfélag, sem þeir
þó eru af.
Vonleysis- og vanmáttarkennd,
hræðslugirni og fyrtni einkennir
mjög marga af b-mönnum. Er líkast
þvi, að þeir séu haldnir þeirri
ímyndun, að þeir séu alls staðar
óvelkomnir, en hvergi metnir sem
vera ber, að enginn elski þá og allt
eftir þvi. í bernsku hafa þeir verið
vanstilltir og átt erfitt með að ein-
beita sér.
VTT..T \ — EN GETA EKKI.
óþjóðleiki h-manra er pnpf**n*
þess, að þ":>' hafn !•• lið siu : ein-
angrnðn i ’n'r-sT”). Mörgum þeirru
hefur ei "nig f"" 'i :t þeir verða fyr-
ir aðkasti og eru þvi si og æ við
þvi. búnir að bera hönd fyrir höfuð
sér. Þeir sjá árásir, þar sem eng-
in árás er, og verja sig, þótt engrar
varnar sé þörf.
B-mennirnir eru ekki frjálsir og
óháðir einstaklingar, heldur finnst
þeiin þeir háðir öðrum, þótt það
sé eitur i þeirra beinum ... Og mitt
I öllu ófrelsinu bætist einangrun-
arkenndin við. Ekkert vilja þeir
fr 'inur en koma tilveru sinni á rétt-
an kjöl og verða sjálfum sér nógir,
en þeir geta það bara ekki.
Þegar minnst varir, kunna þeir að
hafa flækzt i eitthvað og geta svo
ekki losað sig þaðan á eigin spýtur.
Sumum verður það á að verða við
ýmis alvarleg vandamál riðnir,
aðrir eru bara að staðaldri „ó-
heppnir“.
Það er liægur vandi að sjá, hvað
gera þarf: B-menn verða blátt áfram
að hverfa úr sögunni, og það verð-
ur ekki með öðru móti en þvi, að
upp verði aldar nýjar kynslóðir, er
eingöngu séu skipaðar a-mönnum.
En um það verður ekki rætl að
þessu sinni. ★
VIXAN 3]