Vikan - 01.09.1960, Blaðsíða 20

CARTER BROWN:
3. hluti
„Og hún verður manni fljótt hversdagsleg,"
svaraði Max.
„Eru Sandarnir mikiu þetta þarna?“ spuröi ég
og benti meö vinstri hendi.
Hann leit í áttina sem ég benti. „Nei, þeir eru
lengra í burtu,“ svaraði hann.
Ég greip tækifærið þegar hann leit af mér;
dró skammbyssuna úr hylkinu meö hægri hendi
og danglaði skeptinu þéttingsfast í hausinn á hon-
um. Hraustur náungi, Max, en hann k^knaöi nú
í hnjáliðunum samt. Ég dangiaði í hausinn á hon-
um ööru sinni. Það dugði. Hann hneig niður og
bærði ekki á sér.
ÞaÖ heyrðist hvorki stuna né hósti, ekkert fóta-
tak eða neitt þessháttar og þegar ég svipaðist um,
sá ég ekki nokkurn mann á ferli. Ég brá mér
í skyndi þangað, sem kádiljákurinn stóð, ók hon-
um afturábak þangað sem Max lá. Hann reyndist
þungur í vöfum, það var með naumindum að mér
tókst að koma honum inn i aftursætið. Hann valt
niður á gólfið, rak hausinn harkalega 5, og ef ég
hefði ekki verið viss um að hann væri meðvit-
undarlaus með öllu mundi ég áreiðanlega hafa
vorkennt honum. Svo skellti ég afturhurðinni í
lás, settist undir stýri og ók út af flugvellinum.
Mér var það happ, að enginn mundi undrast
um Max fyrr en flugvélin væri farin, að minnsta
kosti var öllu óhætt til klukkan hálfsex. Ég ók
út á þjóðveginn og hugleiddi hvað ég ætti að gera
við Max. Ég hafði ákveðið stefnumót við Gabri-
ellu klukkan þrjú og kærði mig ekkert um að
taka hana með mér þangað; þegar þannig stendur
á er þriðja manni alltaf ofaukið — og þegar önnur
eins stúlka og Gabriella var annarsvegar, hefðu
það verið beinlínis helgispjöll.
Ég ók eftir þjóðveginum út úr borginni; jók
hraðann upp í hundrað kílómetra og hægði ekki
ferðina fyrr en mig bar að afbraut. Ég beygði
út á hana í þeirri von, aö hún lægi að einhverjum
bóndabæ í eyði eða öðrum afskekktum stað. Eftir
að ég hafði haldið þessa leið nokkra hríð, sá ég
að auglýsingaspjald hafði verið sett á stoðir við
brautarbrúnina: „Jarðeign þessi er til sölu. Lyst-
hafendur snúi sér ...“ Meira las ég ekki; þetta
dugði mér.
Það korraði lágt i Max þegar ég opnaði aftur-
dyrnar og dró hann út úr bifreiðinni, en ekki
bærði hann á sér þótt ég ræki stígvélatána í síðu
hans. Mér varð því næst fyrir að klæða hann
úr hverri spjör, nema nærbrókunum, og leggja
fötin inn í aftursætið.
„Það verður skrambi langt fyrir þig að labba
heim, Max,“ varð mér að orði. „E’n það er heitt
neitt mein af því, fílhraustum manninum. Það
í veðri, svo að þér ætti svo sem ekki að verða
er bara þetta, að þú verðir ekki tekinn fastur
þegar þú kemur út á þjóðveginn í þessu nær-
haldi, sem engu skýlir. En mér er ómögulegt að
taka tillit til þess, eins og allt er I pottinn búið,
kunningi."
Hann var löglega afsakaður þótt hann svaraði
mér engu. Ég steig inn í kádiljákinn, ók til baka
og heldur greitt, lagði bilnum úti fyrir húsi því,
sem Gabriella haðfi bent mér á og það stóð allt
heima, sem hún hafði sagt — útidyrnar voru ó-
læstar svo ég gat gengið rakleitt inn. Það var
ljós í íbúðinni.
„A1 Wheeler," var mælt lágum rómi einhvers-
staðar inni þar. „Ég er hérna í setustofunni.
Komdu inn ..
Ég gerði aem boðið var. Gabriella stóð við vín-
skenkinn og blandaði sér svaladrykk. Hún sneri
baki við mér.
„Þú kemur seint,“ sagði hún ósköp hversdags-
lega.
„Talsvert af viskýi en ekki nema örlítið af
södavatni," varð mér að orði, enda þurfandi fyrir
hressingu eftir allt erfiðið. ,.Ég er að reyna að
l'enja mig af sódavatninu, áður en það verður
t'onlaust með öllu fyrir mig. Jæja — ég varð
ryrir töfum."
,,Töfum?“
„Það voru náungar, sem endiiega vildu ná tali
af mér," svaraði ég. „En það fór allt friðsamlega."
Hún sneri sér að mér, leit athugandi á mig. Ég
virti hana fyrir mér, og það var áreiðanlegt, að ég
hafði betra upp úr skiptunum. Hún sá ekki annað
fyrir sér en þreyttan lögregluþjón, sem reyndi
að láta sem hann væri hvorki þreyttur né lög-
regluþjónn, en það sem ég sá fyrir mér verður
ekki lýst með orðum svo nokkur verði nokkru
nær.
Gabriella hafði haft fataskipti. Hún ver i ljós-
gulri, nærskorinni blússu og enn ríærskornari síð-
brókum úr gervihlébarðaskinni, sem féllu enn
betur að mjöðmum hennar, lærum og fótleggjum
en feldurinn að skrokki hlébarðans.
„Fáðu þér sæti,“ sagði hún. „Segðu mér hvað
gerðist."
Við settumst á lágan legubekk og hún rétti mér
viskýglasið. Ég bar það að vörum mér og bragð-
aðist veigin dásamlega. „Jæja, hvað gerðist?"
spurði hún.
„Það voru tveir þreklegir náungar, sem gengu
í veginn fyrir mig, þegar ég kom út úr búnings-
herberginu þínu,“ sagði ég. „Þeir báru mér þau
skilaboð, að framkvæmdastjórinn vildi hafa tal
af mér.“
/„Fulton?"
„Já, einmitt. Hann hét Fulton,” sagði ég. „Hann
hefur sagnaranda, maðurinn. Tók hann ekki nema
fimm mínútur að segja fyrir forlög mín —■ og þín
að auki."
„Hvað sagði hann?"
„Hann sagði að þér væri haldið hér sem eiris-
konar tryggingu. Þú gætir ekki komið Fletcher til
aðstoðar vegna þess, að þú yrðir að halda þig
hérna. Og svo stakk hann upp á því, að ég héldi
heimleiðis með næstu flugvél og segði Fletcher
þetta. Já, hann lét sér ekki nægja að stinga upp
á því, heldur sá hann mér og fyrir farartæki og
fylgd út á flugvöllinn."
Gabriella fékk sér vænan t.eig úr glasinu sínu.
„Og hvar er fylgdarmaðurinn núna?“ spurði hún.
„Ætli hann lúlli ekki á sitt græna?" varð mér
að orði. „Ég hef að minnsta kost grun um það.“
„Geturðu aldrei talað orð í alvöru?” spurði hún.
Það gætti óþolinmæði í röddinni. „Þú hefur þó
ekki skotið hann?“
„Nei, mér fannst ég ekki vera kominn nægilega
langt vestur á bóginn til Þess,“ svaraði ég. „Lét
mér nægja að rota hann.“
Hún varp þungt öndinni. Það eitt, að sjá barm
hennar bifast, var ævintýri út af fyrir sig. „Geng-
urðu aldrei með snjóskó?" spurði ég.
„Snjóskó?" endurtók hún undrandi. „Ertu
genginn af göflunum. Ég hef víst heldur litið við
snjóskó að gera, hérna í Las Vegas."
„Og það er af sömu ástæðum, að þú gengur
ekki með brjósthöld, eða hvað?“
„Hugsa þú um þig, Wheeler,” svaraði hún stutt
í spuna.
„Fyrst þú endilega vilt,“ varð mér að oröi. „Jæja;
Fulton kemur þessu máli ekki við. En hvað um
Fletcher — kannski við snúum okkur þá að
honum."
„Ég hefði gaman af að þú segðir mér eitthvað
af sjálfum þér fyrst," sagði hún. „Hvernig ert þú
við hans mál riðin?“
Ég tæmdi glasið. Drykkurinn var góður, og mér
fannst líka að ég hefði unnið fyrir honum. Ég reis
á fætur, gekk að vínskenknum og fyllti glasið
aftur, settist siðan við hlið henni á legubekkinn.
'„Hann þarna með sagnarandann las mig niður
í kjölinn," mælti ég. „Hann sagði að ég væri
ótindur smáglæpamaður, sem brysti kjark til allra
afreka, og ætti því að halda mér á braut dyggðar-
innar. Ég væri ekki maður til að striða í ströngu."
„Hver var þessi náungi, sem hann léði þér til
fylgdar?"
„Hann gengur víst undir nafninu Max,“ svar-
aði ég.
„Hafirðu lent í átökum við liann, slegið hann
í rot, en sloppið sjálfur óskaddaður, þá er þér
áreiðanlega ekki fysjað saman,“ sagði hún og
það brá fyrir brosi um varir henni. „Segðu mér
nánar af Þessu með Howard Fletcher."
„Þú ert sú fallegasta og girnilegasta kona, sem
ég hef nokkru sinni augum litið," mælti ég af
einlægni. „Og ég mundi segja það, þótt þú værir
með brjóstahöld."
„Segðu mér um Howard," svaraði hún þreytu-
lega.
„Það er einmitt það, sem ég er að reyna að
gera,“ sagði ég og lézt móðgaður. ,,Ég var einmitt
að taka þýðingarmikla ákvörðun í því sambandi,
— það var þess vegna, að é.g minntist á brjósta-
höldin. Ég get nefnilega ekki skrökvað að stúlku,
sem hefur svona yndislegan vöxt.“
„Hvernig væri að þú reyndir einu sinni að tala
i alvöru — svona til tilbreytingar."
„Allt i lagi,“ svaraði ég. „Þá er bezt að ég segi
þér það umbúðalaust. Þú skiptir hann ekki neinu
máli lengur. Hann man ekki einu sinni eftir þér
— sem kvenmanni á ég við. Það er Nína Booth,
sem hefur á honum öll tök, síðan þau fluttust
til borgarinnar.“
Hún skvetti því, sem eftir var í glasi hennar,
framan í mig.
„Þú lýgur,“ mælti hún kuldalega.
Ég dró upp vasaklútinn og þurrkaði framan úr
mér. „Allt í lagi — þá lýg ég víst,“ varð mér að
orði. „Við skuium þá ekki tala meira um það og
þú færð þér í glasið aftur.“
„Hann mundi aldrei þora að hætta á það,“
hvæsti hún. „Hann veit á hverju hann ætti þá
von, næst þegar leiðir okkar lægju saman."
„Og hvar mundi það verða?" spurði ég. „1 lík-
húsinu kannski?”
Hún klóraði gafl legubekksins með nöglum sín-
um. „Nina Booth,“ hvæsti hún milli samanbitinna
tannanna. „Ekki nema það þó. Sú rauðhærða
dyrgja — nei, þú hlýtur að ljúga þessu ...“
„Hvað skyldi mér ganga til þess að vera að
ljúga að þér?“ spurði ég. „Ekki hef ég neitt upp
úr því. Þar að auki ertu alltof fögur til þess, að
ég gæti staðið frammi fyrir þér og logið að þér
með köldu blóði. Mér er riddaramennskan um of
i blóð borin til þess.“ ,
„Nú líkar mér,“ svaraði hún. „Smáglæpamaður,
sem stærir sig af riddaramennsku. Ja-«ei-sei ...“
„E'kki var það ég, sem hljópst á brott með rauð-
hærðri dyrgju og lét þig hérna eftir — sem eins-
konar tryggingu," varð mér að orði. „Eða kannski
það hafi annars verið ég?"
20
YIKAN