Vikan - 20.07.1961, Qupperneq 8

konungsdætranna, var athygli hans i uppn&mi.
Hann gat ekki annað en fylgt einni af dans-
meyjunum eftir með augunum. Ungu stúlk-
urnar voru allar eins klæddar, með langar
fléttur, í útsaumuðum kjólum og gylltum skóm,
cn prinsessan, sem þær skrýddu, var svo áber-
andi ólik þeim. — Hver er prinsessan? hvísl-
aði hann að Gerdu.
— Þei ... Það er Tessa Charles, vinkona
min. Hún kemur i kvöld.
Gerry talar svo mikið um Granthorpe og
bernáku sína. — Gerald gretti sig dálítið. —
Ég er viss um, að hún hefur ekki verið eins
slæm og hann segir, hélt hún áfram.
— Slæm, sagði Jim forvitnislega, og Gerald
hló.
— Hún var ekki slæm fyrir Jim, þvi að
hann hefur aldrei verið uppreisnargjarn.
Jim fann, að hann reiddist aðeins, og sagði:
Ég er nú ekki eins leiðinlegur og Gerald lætur
líta út fyrir.
— Nei, auðvitað ekki, sagði Gerda brosandi.
En Gerald vill gjarnan láta fólk halda, að
hann sé óvenjulegur, og hann stenzt ekki
freistinguna að ýkja örlitið.
Gerald leit nú á klukkuna •— Við verðum
víst að fara að bórða, Jim, sagði hann. Siðan
getum við komið hingað aftur og talað um
viðskiptin. Við sjáumst í kvöld, elskan.
Gerda lagði höndina á öxl hans. Þetta var
óbrotin hreyfing, en i sjálfu sér ástaratlot,
og Jim varð Ijóst, að þarna var lokaður heim-
ur, sem heyrði tveimur manneskjum til, sem
elskuðu hvor aðra og skildu.
- Ég vona að þú hafir ekki neitt á móti
veizlu í Kvöld, Jim, sagði Gerda. Við erum
með miða á ballettinn, og margir dansaranna
koma með heim eftir sýninguna.
•—■ Nú, svo að þetta með dansmeyjarnar
var ekki vitleysa, sagði Jim brosandi.
Gerda hló. — Ein þeirra var með mér i
skóla, sagði hún. Ef þið eruð nú vænir og
borðið heilmikið í hádegisverð, þá fáið þið
eittlivað smávegis heima, áður en við förum
á balletinn.
Aleiðinni til veitingastofunnar sagði Ger-
ald:
— Jæja, hvernig finnst þér þá mín
útvalda?
— Hún er yndisleg stúlka.
—- Slíkar stúlkur rekst maður ekki á i
Granthorpe, sagði Gerald dálitið stríðnislega.
— Kannski, ef maður leitar að þeim, sagði
Jim örlitið særður.
— Ekki á meðal stelpnanna í tennisklúbbn-
um að minnsta kosti, sagði Gerald. Og þeir
voru aftur orðnir ungir og rifrildisgjarnir,
ekki alveg í góðu, en j)ó með virðingu hvor
fyrir öðrum. Hvernig líður Janet? Er hún enn
þá jafn óhugnanlega gallalaus, fullkomin og
kaldllynd?
Jim hristi höfuðið, og ljósa, fallega andlitið
hans varð strákslega þrákelknislegt. — Þú
ert alltaf svo óréttláttur gagnvart Janet, sagði
hann.
1— Já, það er ég, viðurkenndi Gerald. En
það er þó áreiðanlega kaup kaups. Hún þolir
mig ekki. Þið eruð ekki trúlofuð enn þá, er
það?
Hún leit á hann og dauðbrá, þegar hún sá
aðdáunina i augum hans. Siðan leit hún niður
á Tessu, sem hún hafði þekkt, siðan þær voru
telpur, og í fyrsta skipti sá hún eiginlega,
hve Tessa var falleg.
— Nei, sagði Jim gramur, og ég skil ekki,
hvers vegna fólki finnst, að við ættum endi-
lega að vera það.
Það hefur alls ekki
verið neitt annað á
milli okkar en yfir-
borðsleg vinátta.
Nci, það held-
ur þú, Jim, sagði
Gerald. En þú ert
dálitið ósanngjarn.
Þú gabbar sjálfan
l)ig. Þú kærir þig
ekki um að særa
móður þína með
þvi að hætta hrein-
lega að umgangast
Janet, þannig að hún
taki eftir því. En
stundum verður
maður að vera til-
litslaus. Janet er ein
af þeim, sem mundi
kalla manninn sinn'
herra Janet Green-
och og setja hann
út fyrir dyr á kvöld-
in ásamt kettinum.
Jim skellihló.
— Jæja, þú trúir
mér ekki, en það er
auðvitað Jiitt að gera þér grein fyrir þvi.
Þeir eyddu öllum deginum á skrifstofunni.
Jim var alveg heillaður af starfi þvi, sem
Gerald og fólk hans vann. Hann keypti margar
teikningar, og þeir töluðu mikið um fram-
tiðaráætlanir. Ein þeirra var þannig, að Gerald
ætti að vera nokkurs konar Lundúnafulltrúi
fyrir Jim. Þeir voru báðir svo hrifnir af þess-
ari hugmynd, að þeir óku fullkomlega ánægðir
með málalyktirnar heim til Geralds.
Wegg og fjölskylda bjó i St. John's Wood-
hverfinu, og þetta smáræði, sem þeir áttu að
fá, áður en þeir færu í leikhúsið, reyndist
vera smurt brauð á sænskan hátt og öl og
nokkur staup.
— Ég vona, að þér líki ballettinn, Jim,
sagði Gerda, þegar þau voru setzt inn í bilinn
á leið til leikhússins. Þetta er ekki fyrsta
flokks ballcttfólk, en þau eru ekki slæm, og
María Leontine dansar með.
;— Ég skal segja ykkur á eftir, livað mér
finnst, sagði Jim brosandi. Ég hef aldrei séð
hallett áður.
Gerry hló og Gerda sagði afsakandi. •— En
hvfið þetta var hugsunarlaust af mér. Þig lang-
ar kannski ekkert að fara. En þetta er nú
Eldfuglinn. Það finnst öllum gaman að honum.
f fvrstu geðjaðist Jim alls elcki að ballettin-
mn. Honuni fannst gaman að hljómlistinni og
litunum. En þessar manneskjur, sem liring-
snerust þarna, höfðu engin áhrif á hann. Þetta
merkilega fótamál virtist honum vera alveg
þýðingarlaust og einnig hreyfingarnar. Hvers
vegna lét ungur maður í Ijós gleði með því að
hoppa upp í loftið eins og lamb að vori til?
Hvers vegna lét ung stúlka i Ijós eilifa ást
sína með því að standa á öðrum fæti á blá-
tánum og lyfta hinum upp í loftið.
Þegar hann gerði þessar athugasemdir
i hléinu á stríðnislegan hátt, sagði Gerda:
Biddu bara, þangað til Eldfuglinn kemur. —
Og um leið og hljómlistin hljóðnaði i myrkr-
inu og teppið afhjúpaði binn töfrandi garð'
Hin töfrandi prinsessa í Eldfuglinum var
liið fyrsta af meiri háttar hlutverlcum
Tessu. Hún hafði búningsherbergi með
ungri stúlku, sem hét Juíie Adriani, og
þegar hún kom þangað, var hún þegar búin
að mála sig og var að skipta um föt. Hún
leit með aðdáun á blómin, sem þar voru.
— Eru jietta ekki blóm frá Leontíne?
— Jú, hún er nýhúin að senda mér þau.
— Dáðist hún að dansi þínum, eða gerði
hún þetta af því, að þú ert vinkona André
Lamartine?
Tessa hristi höfuð-
ið og brosti, dálítið
vandræðalega, en
varð um leið sorg-
mædd.
— Ég veit það
ekki. Af seinni á-
stæðunni, held ég,
eða kannski er þetta
bara hugdetta.
—- Mikið er hún
falleg, og hvað hún
dansar vel. Þú verð-
ur annars að flýta
þér, Tessa, ef þú ætl-
jipar að borða mcð
™ mér. Ég er orðin
jfu iglorhungruð.
i — Ég get ekki
(/ komið með þér. Mér
' ;er boðið til Geralds
'og Gerdu Wegg í
i , Hampstead.
) — Með André?
— Já.
— Þetta gengur
eins og i sögu lijá
þér.
Júlía fór, og það
varð allt í einu ó-
hugnanlega hljótt í
búningsherberginu.
Tessa byrjaði að þvo af sér málninguna, og
hún breyttist smátt og smátt úr prinsessu i
sjálfa sig, unga og taugaóstyrka stúlku. Hvers
vegna hafði Leontine tekið eftir henni? Af
því að hún var með André? Og hvers vegna
L
KAF
B VIKAN