Vikan


Vikan - 20.07.1961, Blaðsíða 21

Vikan - 20.07.1961, Blaðsíða 21
Hvað er að vinurV I>ú erl svo sorgmæddur. svelti herra. AIH sem ég á, eru nokkur hundruð dagsláttur lands get ekki selt það. er ekki svo? Það má gera heilmikið á Þeim tíma. Ég skal fara og spjalla aftur við Forsæt á morg- un. — Hvaða maður er nú þessi Forsæt? spurði Mikki. Kitty setti upp undrunarsvip. —■ Það er rauðhærði ungi maðurinn rösklegi á ferðaskrifstofunni. Ég gaf honum gott ráð við kuldabólgunni i höndunum, svo að ég er viss um, að hann gerir það, sem hann getur, til að hjálpa okkur. Kitty fannst alveg sjáJfsagt, að greiða skyldi með greiða launa. — Ekki á hann hægt með að útvega fjórar kojur til Ríó, ef allt er upppantað, nöldraði Mikki. En móðir hans lét ekki slá sig út af laginu. — Ég ætla að fara niður eftir i fyrramálið og spyrja hann að minnsta kosti, hvernig honum liði af kuldabólgunni. ^ Og það gerði hún. . . .Þegar hún kom aftur, hafði hún Þær fréttir að færa, að einhver hefði sagt upp klefa með þremur kojum á Suðurstjörn- unni þá um daginn. — Og auðvitað lét Denis mig fá hann. — Denis? endurtóku Þrjár raddir i einum kór. — Hann Denis Forsæt, sagði Kitty án þess að láta neitt á sig fá. — Eg vissi, að hann mundi hjálpa mér, ef ég segði honum, hvernig í öllu lægi. Hann var líka svo hjálplegur og svo þakklátur fyrir ráðið við kuldabólgunni. Hann sagði, að allt s’itt fólk ætti vanda til að fá kuldabólgu . . . Of- mikið kalk . . . eða of lítið. Ég man ekki, hvort heldur er. Það var dálítið erfitt að útvega koju handa Mikka líka, en það tókst þó að lokum. Systkinin störðu á hana efablandin. —■ Koju handa Mikka lika? mælti Lisa annars hugar, þegar móðir hennar lagði á borðið fjóra farmiða með Suðurstjörnunni. — Já. Þetta var, sko, bara klefi með þremur kojum. En svo útskýrði ég það fyrir honum, að okkur kæmi ekki að neinu haldi að fá þrjár kojur og þess vegna yrði hann að hafa einhver ráð með að bjarga Mikka. Já, ég á bara við það, hélt Kitty áfram í uppfræðslutón, að það er deginum ljósara, að einhvers staðar varð að finna stað, þar sem hægt væri að koma fyrir ferðabedda I fáeinar nætur, og Það sagði ég honum. Hann var dálítið á báðum áttum í byrjun, en þegar ég sagðist ætla að fara og tala við skip- stjórann sjálfan, fór hann i simann og talaði þar við einhvern. Orð hennar vöktu skellihlátur hjá hinum. — Ég furða mig ekki á því, sagði Lisa og þrýsti mömmu sinni að sér. — Þú getur fundið upp á ótrúlegustu hlutum. Og hvað gerði hann svo? — Hvernig ætti ég að vita það? svaraði Kitty hin rólegasta. — Hið eina, sem ég veit, er, að ég fékk farseðla handa okkur öllum . . . og að við leggjum upp eftir hálfan mánuð. KOMAN TIL RlÓ. ETTA voru ekki rólegir dagar. Þegar hugur Lísu hvarflaði til þessa tíma síðar meir, fannst henni sem allt hefði verið eitt einasta uppnám og fjas. Þau keyptu það, sem þau þörfn- uðust, komu öllu í lag viðkomandi gengi, vega- bréfsáritunum og ferðaföggum, kvöddu kunn- ingja og komu öllu fyrir. Og alltaf fannst þeim vofa yfir sér að verða of sein. Og jafnvel þótt þau næðu skipinu fyrir eitthvert kraftaverk, hlaut að minnsta kosti helmingur af farangri þeirra að verða eftir heima á Kirkjustígnum. Það kom í ljós, að ótti hennar var ástæðulaus. Reyndar var með naumindum, að þau næðu lest- inni niður að skipinu, en þau náðu henni þó. Og það var ekki fyrr en lestin rann út af stöðinni, sem hún gerði sér fyllilega ljóst, að þau voru á leið til framandi lands. Nú gafst henni fyrst tóm til að l'eiða hugann að því fólki, sem þau voru að yfirgefa. Bella fylgdi þeim á stöðina, og Mikki hékk út úr glugganum og veifaði lengi til hennar. Adda hafði hún hitt á götu fyrir tveimur dögum. Hann hafði óskað honni góðrar ferðar. Svo bætti hann við: — Ef Marínu skyldi snúast hugur, þá hefur hún heim- ilisfang mitt. . . Svo var Pétur. Hún hafði ekki séð hann, síðan hún sagði upp hjá fyrirtækinu.. Það var nærri mánuður síðan. . . Þó hafði hún hálfvegis vonað það. Og nú, eftir fjórar vikur fullar af erfiði, var hún svo uppgefin, að hennt fannst hún stjörf og dofin. Nú sat hún og horfði á regnið renna í taumurn niður rykuga klefagluggana og fann hvorki til saknaðar að hverfa frá Lundúnum né tilhlökkun- ar til þess, sem I vændum var. Gleðin og heim- þráin, — hvort tveggja mundi gera vart við sig síðar meir. Hið eina, sem var einhvers virði á þessari stundu, var það, aÖ þau höfðu náö lest-- inni til Tilbury, þar sem Suðurstjarnan lá og beiö þeirra. Tveimur stundum síðar stóðu þau á þilfari Suðurstjörnunnar og sáu strönd Englands hverfa í fjarska. — Einhvern tíma komum við nú aftur, mælti Lísa. Hún fann til einkennilegra andþrengsla aft- ur í hálsinum. Mikki lagði handlegginn um herðar henni og sagði: — Auðvitað gerum við það. — En fyrst er þó að heilsa upp á Rió. — Ég fæ mig varla til að trúa Því, að við sé- um komin af stað, sagði Marín, um leið og hún sveipaði þykkri tveedkápunni þéttar að sér. — Það er furðulegt, að eftir hálfan mánuð skuli maður fara að ganga í sumarkjólum og stynja af hita í sólskininu. — En fyrst og fremst getum við hlakkað til sjó- ferðarinnar, anzaði Kitty undurglöð. — Þetta er bara talsvert mikið skip og þjónarnir svo liprir og viðfelldnir. Þetta er alveg eins og að búa á úr- valshóteli. Annars segir þernan, að við þurfum ekki að skipta um föt til miðdegisverðar; fyrr en við erum komin fram hjá Teneriffa. Það var snefill af vonbrigðahreim i rödd hennar, um leið og hún lauk við setninguna. — Hvers vegna ekki? spurði Marín. —- Hvernig á ég að vita Það? Ég segi bara eins og þernan sagði. Annars er hún indælasta stúlka. Hún á heima í Streatham, þegar hún er ekki á sjónum, og hún hefur farið fimmtíu og sex sinn- um yfir Atlantshafið, . . . eða var það annars sextíu og fimm sinnum? Hún var að segja mér frá frænku, sem hún á. . . En hvað það var líkt móður þeirra að vera u tdireins búin að láta þernuna segja sér ævi- sógu sína, hugsaði Lísa og brosti við. Hún gat aldrei setið sig úr færi að spjalla við fólk. Og ekki voru þau komin suður á móts við Portúgal, þegar annar hver farþegi kunni alla söguna um heppni Terens frænda í hótelrekstr- inum, hörmulegan og bráðan bana hans og hvernig systir hans og börn hennar hefðu erft allar eigur hans. Þegar Mikki reyndi að þagga niður i henni, svaraði hún bara: — Þetta er svo ágæt auglýsing, Mikki. Því fleiri sem frétta um Monte Paraiso, Framhald á næstu blaðsiðu. vikan: 21

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.