Vikan - 01.02.1962, Síða 11

Hann
hafði
spurt hana
hver ætti
barnið og hún
hafði slegið hann,
síðan höfðu þau
ekki sézt
fyrr en
nú.
Þeir voru ergilegir yfir ball-
inu, þetta yrði ekkert ball,
sögðu þeir, og nenntu ekki
að spila, en voru að laumast
frá og fá sér bragð.
Þetta var eins og á æfingu
í tómu húsi, þar sem enginn
dansaði. Þessar fáu sálir sem
stöku sinnum voru að koma
inn, báru ekki við að dansa,
keyptu sér gosdrykki og flýttu
sér svo út aftur.
Úlfar reyndi að taka þessu
létt, þetta gæti lagazt, sagði
hann, sveitafólk kæmi aldrei
á böll fyrr en þau væru að
verða búin. Kannske hefðum
við átt að auglýsa að ballið
byrjaði í morgun, tautaði
trommarinn. Hafsteinn lagði
ekkert til málanna. Iteyndar
fannst honum þetta asnalegt.
Þeir höfðu fengið húsið leigt
á tvö þúsund, og auglýst ball
klukkan níu. En kannske það
kæmi, draslið, klukkan var
aðeins tíu. Kannske ekki orð-
ið nógu áliðið sumars. Lillý
hafði sagt að það sækti mest
hingað seinni part sumars.
Lillý, skyldi hún koma? Sko,
þarna koma tveir bílar, sagði
Bibbi alltí einu, sjáið þið
strákar, þrír, fjórir, allt vað-
andi í bílurn.
O, það þarf nú að vera eitt-
hvert fólk í þessum bílum til
að það verði ballfært í þessum
sal, þvílíkur djöfuls geimur,
þessi hjallur, sagði trommar-
inn ergilegur, hann var ó-
kenndur, og alltaf ergilegur
ef ekkert fjör var.
Þeir nota þetta fyrir fót-
boltavöll, anzaði Bibbi, við
erum ekki hér á hverju kvöldi.
Kannske þetta ætlaði að lag-
ast. Því ekki það. Klukkan
var aðeins rúmlega tíu. Nú
komu nokkrir inn og stönz-
uðu við miðasöluna. Þrjátíu,
sagði miðasalinn. So-o, er
mikið ball? spurði einn strák-
urinn.
Ekki enn. Djöfullinn, við
höfum komið allt of snemma,
sagði strákurinn.
Einhverjir verða að koma
fyrstir, anzaði miðasalinn.
Það fjölgaði óðum, þetta
ætlaði að verða fjölmenni, öll
borðin voru upptekin og
margir frammi og líka úti, en
fáir að dansa.
Því í djöflinum dansar það
ekki, umlaði trommarinn.
Kannske því líki ekki mús-
ikkin, sagði Bibbi.
Við verðum að hressa það
upp, sagði Úlfar, ætli við
reynum ekki gömlu dansana
snöggvast. Viltu taka eitthvað
í nikkuna Bibbi minn, ég ætla
að skreppa niður og vita hvað
því þykir, svo skal ég hvíla
þig, ef það vill þetta heldur.
Bibbi lagði frá sér básún-
una og tók harmonikkuna,
ergilegur, honum leiddist hún.
Úlfar gekk niður í salinn og
bauð upp dömu, glaðlyndur
náungi Ulfar, og þeim líkaði
öllum vel við hann. Þeir spil-
uðu nú fjöruga valsasyrpu og
fólk þyrptist út á gólfið, þetta
líkaði því. Hafsteinn horfði
athugandi yfir salinn en gat
hvergi komið auga á hana.
Kiddi kom, og bauðst til að
hvíla hann en hann kærði sig
ekki um það, strax.
Heldurðu að hún komi?
spurði Kiddi. Veit það ekki,
ætli það. Hefurðu selt nokk-
uð? Tvær, anzaði Kiddi. Jæja,
þú gefur mér merki, ef ég
verð inni.
Já, þetta var orðið ágætis
ball. Úlfar kom brosandi til
þeirra aftur. Jæja, bærilega
gekk það drengir, nú er bara
að halda því á gólfinu. Nú
skaltu fá þér snúning, Bibbi
minn.
Bibbi fékk honum nikkuna,
feginn, tók jakkann sinn, og
vék sér að Hafsteini. Ég held
það rætist úr þessu. Djöfuls
urmull er af sætum stelpum
hérna.
— Þekkirðu nokkuð?
— Nei.
— Mig klæjar í puttana eft-
ir að góma einhverja, hélt
Bibbi áfram. Ertu með.
— Ekki strax, kannske
bráðum.
— Ætlar Kiddi ekki að
hvíla þig?
— Ég er ekkert þreyttur.
— Hvaða djöfuls hundur er
í þér. Kannske þú ætlir að
taka seinni partinn, hann er
drýgstur, sagði Bibbi glott-
andi, smeygði sér í jakkann
og gekk niður í salinn. Haf-
steinn horfði á eftir honum,
sá að hann bauð upp dökk-
hærðri laglegri stúlku.
Hún hafði komið inn, án
þess hann tæki eftir því, sá
hana bara ailt í einu úti á
gólfinu. Snöggvast gleymdi
hann að hreyfa fingurna, og
Úlfar leit snöggt á hann. En
hann áttaði sig undir eins og
lét sem ekkert væri. Hún var
að dansa við einhvern ljós-
hærðan stuttan náunga, hann
var auðsjánalega talsvert
fullur og sítalandi. Hann
fylgdi þeim með augunum
meðan þau dönsuðu og sá hvar
þau settust við eitt borð.
Kannske það væri rétt að
hvíla sig, og hann gaf Kidda
merki með sérstökum tónum,
sem þeir voru vanir að nota,
og hann kom undir eins.
— Hún er komin, sagði
Kiddi lágt.
— Já, svaraði Hafsteinn, og
fékk honum gftarinn. Gaztu
selt?
— Já, allt, þetta rann út.
Ætlarðu að finna hana eitt-
hvað?
— Veit ekki, má ég fá bíl-
inn?
— Hefirðu smakkað nokk-
uð? spurði Kiddi, og fékk
honum lyklana. — Lögregl-
an er komin.
— Nei, jæja, ég verð ekki
lengi.
— Það er allt f lagi, ég skal
spila það sem eftir er.
— Hafsteinn gekk niður og
að borði sem Bibbi var setztur
við, með þá dökkhærðu. Sko
minn, datt mér ekki í hug að
þú stæðist þær ekki hérna,
sagði Bibbi glaðhlakkalega.
Ætla bara að biðja þig að láta
þessa í friði, glæsilegur minn,
bætti hann við, og þrýsti döm-
unni upp að sér. Stúlkan fliss-
aði og hallaði sér að honum,
en horfði þó ástleitnum aug-
um á Hafstein.
— Ætlarðu ekki að spila
meira, spurði Hafsteinn, sett-
ist við borðið á móti þeim,
og rétti hendina eftir glasinu,
sem var næst Bibba, hálft af
einhverju.
— Má ég fá mér einn?
— Gjörðu svo vel. Nei, ég
spila ekkert meira. Djöfu'inn
ætli ég sé að þenja mig, ef
það dansar baki brotnu eftir
þessu. Held að Úlfar sé ekki
of góður að gutla svolítið.
Bibbi var orðinn töluvert full-
ur. Allt í einu hallaði hann
sér að Hafsteini og hvíslaði.
Heyrðu, mér sýndist þeirri
rauðhærðu þinni, frá því í
fyrra, bregða fyrir áðan, ha.
I Hafsteinn saup aftur á glas-
inu og fann að hann roðnaði,
rétti svo glasið til Bibba. —
Jæja, sagði hann svo, ertu nú
fárinn að sjá rautt. Takk fyr-
ir drykkinn.
— Ekkert að þakka elsku
vinur, renndu úr því, þér veit-
ir ekki af að taka eitthvað
inn sem rennur niður og
kannske upp líka, skulum við
Framhald á bls. 42.
VIKAN IX