Vikan - 01.02.1962, Blaðsíða 32

Því aðeins lítið þér
vel út, að yður
líði vel
Allir vita að bezta ráðið til að halda
góðri heilsu er að fara reglulega í bað,
en það þarf að vera annað og meira en
þvottur, og nú hafa hinar heimsfrægu
U.H.U. verksmiðjur í Þýzkalandi sent
á markaðinn vítamínerað freyðibað,
BADEDAS, sem hressir, styrkir og
veitir vellíðan.
Bleytið allan líkamann,
látið síðan einn skammt
af BADEDAS í svampinn
og berið á allan líkamann
þar til freyðir.
' '
Eftir BADEDAS YÍTAMÍNBAÐ mun
yður líða sérstaklega vel, húð yðar
mýkist, verður fersk og lífleg og blóðið
streymir eðlilega um líkamann.
m

////; /_-*V / ///:'; ///V

|... - ' ' ^ ............ . . .

'M
irtlit" 11 ItttlitÍlltiiltiitltHttHtttii! ttilltHlllfmilttilitll > >

m

miibJ!
//U///////;/:. '

Bezta baðið er BADEDAS VÍTAMÍN-
BAÐ.
Fæst í snyrtivörubúðum og víðar.

Heildsölubirgfðir: H.A. T1IA\I1S
hún hefði aldrei litið hann augum
fyrr. Hann leit undan og hélt áfram
bjástri sínu með segliS.
Þegar hann komst loks fram í
stafn, kom skipstjóri æSandi og
öskrandi. „Seglið, bölvaður sila-
keppurinn þinn! FáSu mér segl-
skrattann!“ Svo kleif hann út á
bugspjótið, krækti löppunum um
það, hélt sér annari hendi í stag
og sneri sér að Laurenson.
Laurenson reyndi af öllum mætti
að leysa utan af seglinu, en gómar
hans voru dofnir, hnútarnir hertir
af bleytunni og hendur hans titr-
uðu svo hann hafði litla stjórn á
þeim.
„Skerðu á hnútinn!“ öskraði
Maier skipstjóri.
Stýrimanninn bar að með hnif.
Hann brá honum á snærið, s_em
bundið var utan um segldúksbögg-
82 viiím
ulinn. Laurenson opnaði böggulinn,
og það fyrsta, sem hann rak augun
í var mórauð peysa. Hann var
nærri blindaður af sædrifinu, og
það var tæplega, að hann gæti greint
hvað hann var með í höndunum,
en segl var það ekki, það sá hann
þó. í örvEfentingu sinni leitaði hann
enn í bögglinum og fann þar nú
stuttar brækur úr grófum dúk.
Maier rak upp slíkt öskur að svo
virtist sem fárviðrinu slotaði í svip.
„Fari það nú í hoppandi og hurðar-
laust! KemurSu ekki með fatabögg-
ulinn minn ...“
Laurenson varð litið upp, hrædd-
ur og ringlaður. Hann sá Maier
skipstjóra lyfta digrum kaðli með
stálsylgju á endanum og fyrr en
hann vissi orðið af, fékk hann slíkt
feiknahögg fyrir bringspalirnar, að
hann missti taksins á borðstokkn-
um, rann aftur þiljurnar, gat gripið
í borðstokkinn rétt sem snöggvast,
en um leið valt skútan svo, að hann
hrökk fyrir borS; náði þó taki á
liflínunni báðum höndum og þar
hélt hann sér dauðahaldi en sjó-
irnir færðu hann i kaf annað veifið.
Þarna hékk hann á meðan stýri-
maðurinn náði í varafokkuna og
skipstjórinn og hann drógu hann
upp. Loks gáfu þeir sér tíma til að
draga hann innbyrðis og góða stund
lá hann á þiljum, hóstandi og ældi
upp sjónum, sem farið hafði ofan
í hann.
Einhvern veginn komst hann
niður í káetu sína, lagðist á svefn-
bálkinn og svaf þar í nokkrar
klukkustundir án þess að rumska.
Þegar hann loksins vaknaði, var
stormurinn liðinn hjá. Enginn gerð-
ist til að yrða á hann, þegar hann
kom upp á þiljur, svo hann gekk
fram í stafn og sat þar einn og
horfði á sólarlagið. Þegar myrkva
tók sóust ijós framundan. „Ber-
muda,“ mælti Maier skipstjóri ró-
lega, þar sem hann sat við káetu-
kappann. „Vitaljósin að Gibbs Hill.“
Það varð ekki mikið um sam-
ræður, þegar vöktum var skipt
klukkan átta. Laurenson settist und-
ir stýri og einbeindi augum og hugs-
un sinni að vitaljósinu framundan.
Hann gat aldrei gleymt skelfingu
og niðurlægingu þessa dags. Hann,.
Bruce Laurenson, lcominn af beztu
fjölskyldum í Cleveland og mikils.
virtur fyrir námsafrek sín og mennt-
un — hann hafði verið litilsvirtur
og barinn aS konu sinni ásjáandi af
hrottafengnu og ótíndu litilmenni,
montnum skipstjóraræfli, sem náði
honum ekki nema í öxl og hafði