Vikan - 08.03.1962, Blaðsíða 11

lieilmiða. Svo stóð á að hann var með fjóra fjórðungsmiða af sama
númeri, en viidi fyrir aiian mun iosna við þetta, og henh þeim á borðið:
„Æ, góði láttu mig heldur fá heilmiða i staðinn. Mér er aiveg sama
hvaða númer þú ert með, það er allt betra en þetta.“
Nú, og svo fær hann auðvitað heiimiðann, en skilur hina eftir á
borðinu.
Nokkrum minútum síðar kemur inn annar maður og vildi kaupa
heilmiða. Þá voru þeir því miður uppseldir ... „en það er verið að
sækja þá niður á skrifstofu, og ef þú biður dálitið, þá kemur strák-
urinn með þá eftir augnablik ...“
Ug hann sezt niður og bíður.
Hann biður i 10 mínútur — 15 minútur — 20 minútur, og ekki kem-
ur strákurinn.
Þá ntur hann á klukkuna og segir: „Æ, ég má ekki vera að þessu
lengur. Láttu mig bara hafa þessa íjóra fjórðungsmiða ...“ Og þá
iékk liann og stakk þeim i vasann um ieið og drengurinn kom inn úr
dyrunum með stóran bunka aí nýjum lieiimiðum.
En hann fékk líka ineira. Hann fékk stærsta vinninginn það árið.
Þetta, og raunar margt fieira, sagði mer próf. Pétur Sigurðsson
háskóiaritari, hjá liappdrætti Háskóia Islands.
Þórður Benediktsson hjá SIBS er einn elskuiegasti maður, sem situr í
stól framkvæmdastjóra, enda er stóilinn honum aðeins kærkomið tæki
til að gera náunganum greiða. Hann viil aiveg eins sitja einhvers
staðar annars staöar, eins og ég sá bezt er ég kom i heimsókn til
hans núna um Uaginn á skrifstofuna. Hann stóð upp úr stólnum og
krafðist þess að ég sæti þar á meðan ég staidraði við, því þar væri
betra að skrifa. bjáifur ætiaði hann að setjast i gestastoiinn á meðan
viö robuuöum saman. Þá iiefði jalnvægið a skrifstofunni raskazt og ég
aigjöriega komizt Ur „stuði". Hiutverian heiðu snúizt við.
„Það er ákafiega sKemmtilegt verk,“ sagði Þórður ,,að fara heim
tii fóliis með þær frettir aö það hafi unnið storan vinning i happ-
urættinu. Mjög skemmtiiegt og ánægjuiegt.
Einu sinni ætiaði eg að gripa tækiiærio, þegar vei stóð á, og taka
upp á seguiband það sem fram íór, er ég segöi eiganda miðans frá iáni
hans.
Það var nefnilega þannig að konan, sem átti iniðann, var ekki
lieima þegar ég kom heim tii hennar, en skyidlóik hennar var þar
margt, og kannaðist ég vei við það. Eg sagði þvi irá erindinu, en bað
svo frænda konunnar um að setja í samband seguiuandstæki, er hann
átti, tii að taka upp það sem fram færi.
Hann var strax til i það, og við settumst að kaffiborði á meðan
við biðum og undirbjuggum sviðið. Siðan kom konan heim og settist
hjá okkur. Eftir smá stund kvaddi ég mér hijóðs og tilkynnti konunni
Lim liapp hennar með tiihlýðiiegum virðuieiK, áiit eg, og það tókst
þokkalega og kom ágætlega fram á bandinu. En svo versnaði i því
maður minn. Eftir það heyrðust ekKi oröaskii. Það var eins og í fugia-
bjargi."
— Þetta hefur verið einn af stærri vinningunum. Eruð þið annars
öruggir um að það sé rétt að hafa svona stóra vinninga?
„Já. Það hafa að visu margir sagt við okkur, að þetia sé ekki rétt,
en við höfum reynsmna. Nær undantekningarfaust hefur það haft
mikla blessun í for með sér fyrir þá, sem hafa hiotið svona stóra
vinninga. Það munar nefnilega svo vei um þetta, að það gerbreytir
lífi manna i öllum tilfellum.
Ég man t. d. eftir einni fjölskyídu, sem hlaut stærsta vinninginn.
Við höfðum að sjálfsögðu heimiiisfang og nafn íólksins, en þekktum
það ekkert. Svo lagði ég af stað til að tilkynna því vinninginn.
Þegar eg náigaðist liusið, sa eg, að það var aðeins háifbyggt, og leit
einna verst út allra húsa í þessu hveríi. Maðurinn var ekki heima,
en konan kom tii dyra og lítil stúika með henni. Fvrst spurði óg um
það hvort ekki væri öruggt að þau ættu happdrættismiða með þessu
ákveðna númeri, og konan fór inn til að leita að miðanum. Eftir litla
stund kom hún með hann aftur, og númerið var einmitt hið rétta.
Þá sagði ég henni að þau hefðu hlotið hæsta vinninginn.
Konan tók þessu mjög stillilega að sjá, en ég tók eftir þvi að liún
sótroðnaði í lraman. En litla stúikan, dóttir hennar, hrópaði uppyfir
sig: „Hæ gaman, hæ gaman. Pabbi og mamma hafa unnið í happ-
drættinu. Pabbi og mamma eru rík!“
Þegar ég fór svo að grennslast fyrir um fjárhagsástand fjöiskyld-
unnar, kom í ljós að húsbóndinn var veikur. liafði ofreynt sig á því
að koma upp húsinu og var orðinn heilsulaus.
Þegar ég svo gekk í burtu frá húsinu, voru börnin dansandi fyrir
Happdrættis-
vinningar hafa orsakað
endurheimta heilsu,
en þeir hafa líka
orðið til, að sá
nýríki fær sér helzt
til mikið neðan í
því eða fer á
hausinn.
Hugsið þið ykkur ung hjón eins og þessi sem fá allt í einu splunku-
nýja íbúð upp í hendurnar. Hvílíkt lán fyrir þau. (Jón Ólafsson og
Halla Jónsdóttir).
VIKAN 11