Vikan - 08.03.1962, Síða 29

West Side Story.
Framhald af bls. 15.
sinum, tvelm frændum og tveim
frænkum og nokkrum fjölskyldu-
kunningjum, sem safnazt höfðu sam-
an í eldhúskytrunni og mösuðu án
afláts.
Himinninn uppi yfir var heiður og
stjörnum stráður og máninn skein. 1
fjarska bar risastórar og háar bygg-
ingar við dimmbláan himin; raun-
ar voru hær víst ekki nema um hálfa
mílu I burtu, en þó fannst henni sem
leiðin þangað mundi vera lengri en
allur sá óravegur, sem hún hafði
farið í vikunni sem leið ■— að heim-
an og hingað.
Um leið og rökkrið lagðist yfir
borgina, mildaði það allar útlínur
risabygginganna, gljábrenndur málm-
urinn og múrfyllingarnar breyttust í
samofnar línur og fleti og smámsam-
an leystist borgin upp i mynztur Ijósa
og skugga. Fólkið, sem bjó í þessum
ævintýrahöllum, var auðugt og gat
veitt sér allt, sem fáanlegt er fyrir
fé; Haria studdi hönd undir kinn og
reyndi að gera sér i hugarlund allan
þann munað, sem þvi var hversdags-
legur aðbúnaður. Þetta umhverfi var
svo gersamlega ólikt þvf, sem hún
hafði átt að venjast heima á Porte
Rico; þar bjó fólkið í lágum hreys-
um, engar rúður í gluggum, mold-
argólf, vatnsleiðslur þekktust ekki,
göturnar flestar ómalbikaðar, eng-
ar gangstéttir, fátækt og kyrrstaða
hvert sem litið var.
Þegar hún steig úr flugvélinni á
lendingarbrautinni fyrir aðeins viku
siðan, neri hún sér um augun til
þess að ganga úr skugga um að það
væri ekki missýning sín, að maðurinn
og konan, sem nálguðust hana með
framréttar hendur, væru I rauninni
foreldrar hennar — þau virtust mikl-
um mun yngri, frjálsiegri og ör-
uggari. auk þess sem þau voru svo
snvrtilega klædd; í fáum orðúm öll
önnur. en þegar þau kvöddu hana
tveim árum áður og fluttust til New
York. Þá hafði það verið ákveðið
að hún og systir hennar dveldust hjá
ætt.ingjunum heima. þangað til sýnt,
væri hvernig foreldrunum vegnaði
í sínu nýja heimkynni: það var ein-
"ngís Rernardo bróðir hennar, sem
fðr með þeim.
Faðir hennar hafði litliö undan
og komið sér hjá því að svara, þeg-
ar hún spurði hvers vegna Bern-
ardo kæmi ekki líka að taka á móti
sér á fluevellinum. Þegar heim kom,
varð hún þess brátt vísari. Hann var
átián ára, glæsiiegur og fríður sýn.
um: en augnaráð hans var hiturt.
munnsvipnrinn hörkulegur, hann var
hávær í máli og hvert orð, sem hann
mælti, var þrungið hatri gagnvart
Bandarikjamönnum.
Hún komst líka brátt. að þvi, að
hér í New York var meira af öllu
en heima fyrir, ekki hvað sizt af
hatri, og hún hefði fegin viljað yfir-
gefa alisnægtiijnar og snúa laftur
heim. vegna þess að henni fannst
bað rangt að hata. Hún vildi ekki
hata neitt eða neinn, því að lífið
varð svo dásamlegt og gleðirikt, þeg-
ar maður elskaði.
María geispaði, teygði upp armana
og spurði sjálfa sig hvort hún ætti
að fara að koma sér í háttinn. Hún
hefði gjarna viljað fara niður aftur,
lesa ensku málfræðina eða æfa sig
í að tala ensku við föður sinn, en
niðri í eldhúsinu var hvert sæti setið
og sennilega var verið að ræða um
San Juan og þorpið, þar sem þau
...ílmurinra
er indæll og
bragdid
eftir því
O. JOHNSON & KAABER HF
höfðu einu sinni átt heima. Hvers
vegna höfðu þau farið að heiman?
Þau þurftu ekki annars við en líta
í kringum sig í eldhúsinu, eða þukla
á peningaveskinu, til þess að fá þeirri
spurningu svarað.
Sídeplandi ljós svifu beina línu yfir
borginni og María horfði á eftir þeim.
Var þetta flugvél á leið til Porte
Rico, eða var hún kannski að koma
þaðan? Enn kom henni til hugar að
halda niður í eldhúsið, en þar mundi
hún eingöngu heyra talað á spænsku,
ellegar þá ensku, sem lét í eyrum
eins og spænska. Hana langaði til
að tala ensku eins og Ameríkani,
með hörðum samhljóðum og stuttum
sérhljóðum, sönglaust og ákveðið.
Hún þráði að mega verða Ameríkani.
Maria stóð á fætur, teygði upp
armana eins og hún vildi faðma að
sér tunglið og stjörnurnar. 1 gær
hafði hún orðið sextán ára, og
mamma hennar hafði faðmað hana
að sér og kysst og haft mörg orð
um það hve fögur brúður hún yrði.
Og Chino Martin, vinur Bernardos,
hafði starað á hana ástaraugum.
Seinna um daginn hafði hann svo
rætt það við foreldra hennar og bróð-
ur, að hann vildi kvænast henni.
Hann var duglegur og ábyggilegur
piltur, vann sem aðstoðarmaður í
klæðagerð við sjöunda stræti; þess
mundi ekki langt að bíða að hann
unum og tunglinu. Ef hún giftist
Chino yrði rýmra um systur hennar
í íbúðinni, því þau myndu setjast að
í sinni eigin íbúð. Og þar mundu
þau geta elskazt i einrúmi, gagn-
stætt því sem hennar eigin foreldr-
ar höfðu átt kost á meðan öll fjöl-
skyldan bjó í einu og sömu vistarver-
unni. María fól andlitið i höndum
sér; hún mátti ekki rifja upp fyrir
sér allt það, sem hún hafði orðið
vitni að, hversu ákaft sem það leit-
aði á huga hennar, jafnvel þegar
hún var alein uppi á þakinu og elsk-
aði allan heiminn.
fengi full laun og starfsréttindi. Chino jl Náði sú ást hennar einnig til Chino
var viðfelldinn og fríður sýnum, ákaf-?*ÍMartin ? Hún var ekki öldungis viss
lega hlédrægur og ólíkur Bernardo.LJum það. Jú, víst unni hún honum
Hún tyllti sér á tær, sendi bygg-Meins og hún unni öllu öðru í heim-
ingunum miklu fingurkossa, stjörn-“inum, en ekki heldur umfrsim þa8.
VIKAN 29
i