Vikan - 19.04.1962, Qupperneq 18

F R 3 M H 3 L D $ $ 3 Q 3 N
8. HLUT1.
„Það er aldrei, aS þú spyrð. Held-
urðu eiginlega að þú sért lögreglu-
maður, eða eitthvað þessháttar? Það
er sök sér, þótt bróðir hafi áhyggjur
af systur sinni og framtíð hennar —
en hvernig væri að þú hugsaðir eitt-
hvað um vinstúlkú þína og framtíð
hennar? Láttu Chino og foreldra þína
um að annast Maríu. Það verður þá
að hafa Það, þótt þau hafi kannski
ekki eins mikla hæfileika til þess og
þú sjálfur". Hún starði á Bernardo
og gat ekki varizt aðdáunarbrosi.
„En þau gera henni að minnsta kosti
ekki neinar getsakir. Að þú skulir
ekki skammast Þín fyrir að hugsa og
tala þannig um hana".
„Þau þekkja umhverfið ekki eins
vel og ég. Þau eru eins og börn gagn-
vart Þessum Bandarikjamönnum —
öll þrjú“, sagði Bernardo.
„En þau gerðu ekki annað en dansa
saman“, sagði Anita. „Það vita allir“.
„ „Hún gerði ekki annað en
dansa“, hermdi Bernardo eftir henni.
„Við Bandarikjamann, sem er í raun-
inn pólskur strákur".
Anita benti á hann. „Heyrið þið
hvað hann lætur sér um munn fara",
mælti hún hæðnislega. „Honum ferst“.
„Gættu þín“, mælti Bernardo í við-
vÖrunartón.
„Nema hvað?" Anita var ekki sér-
lega óttaslegin, þvi að hún sá í augum
hans hvað hann hugsaði. „Og fyrst
þú telur þér ekki samboðið að spyrja,
get ég sagt þér. að mér lízt sérlega
vel á Tony. Og hann er í fastri vinnu“,
bætti hún við.
Chino tók til máls. ,,Hann er vika-
piltur í verzlun. Og veiztu hvað er
næsta stigið — sendisveinn. Aftur á
móti get ég sagt þér það, Aníta, fyrst
þú hefur svona mikinn áhuga á
þessu“,.og Chino laut henni hæversk-
lega, „að aðstoðarmaður verður full-
gildur verzlunarmaður og meðlimur
stéttarsamtakanna".
„Vertu ekki að þessu þvaðri, Chino“,
greip Bernardo reiðilega fram i um
leið og hann fékk sér nýja sigarettu
og kveikti í henni. „Ef þessum lús-
uga Pólverja bíður svo við að horfa,
getur hann komizt inn í samtökin
á undan þér og néð betri aðstöðu
en þú, vegna þess að hann er Banda-
rílcjamaður“.
„Þetta er ekki rétt", greip María
fram í fyrir honum. Það var ekki
nema hyggilegt að hlusta, fannst
henni, og læra af bví, en hún þurfti
ekki að hlusta lengur tii að geta gert
sér grein fyrir hve skefjalaust hatur
Bernardo lagði á Tony, og ef hann
héldi áfram að tala þannig, hlyti það
eingöngu að verða til Þess að hann
hataði hann enn meir.
Hún fann, að Það voru mörg við-
fangsefni sem biðu hennar ■— og eitt
af því þýðingarmesta var að draga
úr hatri Bernardos. Það var því lík-
ast sem ekkert kæmist að i huga hans
nema hatur og niðurrif, og hún
minntist þess, sem presturinn í eynni
hafði einu sinni sagt — að þeir, sem
sverði beittu skyldu og fyrir sverði
falla.
„Ef Tony er fæddur í Bandaríkjun-
um, er hann ekki Pólverji", sagði
hún. „Og jafnvel þótt hann væri ekki
fæddur í Bandaríkjunum, er hann
samt ekki útlendingur, vegna þess að
hann kom hingað samkvæmt eigin
ósk. Hann er Bandaríkjamaður, ekki
síður en við sjálf“.
Bernardo beið þangað til Anit.a og
hinar stúlkurnar hættu að klappa
fyrir ræðu hennar; þá laut hann syst-
ur sinni hæðnislega og mælti með
uppgerðar hátíðleik: „Kæra María —
það má vera að þú truir þessu sjálf,
en þannig er það ekki i rauninni.
Og hann hugsar ekki sjálfur þannig.
Hann hefur aðeins eina afstöðu í
þessu máli — og hún er sú, að hann
geti farið með þ;:g eins og hann vill,
vegna þess að þú ert Porterikani!"
„Þetta er illa mælt“, sagði Aníta
og lagði arminn urn mitti Maríu. „Þú
kemst ekki hjá þvi að biðja afsök-
unar . . ekki einungis Maríu, heldur
okkur allar, stúlkurnar".
„Afsökunar á hverju?" spurði Pe-
pe. —
„Þið skiljið það kannski ekki*,
svarað', Aníta, ,,en okkur, stúlkunum
hefur crðið þessi nótt lærdómsrík".
„Hvað áttu við “ spurði Bernardo.
„Yið skuium skera úr þessu með
heiðarlegu einvígi . , ■— Bernardo
í)g Tony,
Anita tók báðum lófum fyrir eyru
Maríu. „Þið virðist álíta það, vesa-
lirtgarnir ykkar, að vegna þess að
hjörtu okkar eru opnari fyrir, en
ykkar, hljóti allir að eiga allstaðar
greiðan aðgang að okkur“.
„Lokar þú fyrir nokkrum?" spurði
Pepe.
„Svín!“ Anita rétti honum vel úti
látinn löðrung. „Ég ætla að vona að
þú verðir sendur sem fyrst aftur heim
til Porteríkó, og það í handjárn-
um . . .“
Pepe gerði einungis að hlæja um
leið og hann lagði þumalfingurinn á
nefbrodd henni. Bernardo leiddi Mariu
frá á meðan Aníta sagði Pepe vægð-
arlaust til syndanna á spænsku Og
leyfði ekki af röddinni. Hinir Há-
karlarnir slógu hring um þau.
Allt i einu var þakhleranum iyft
og Bernardo heyrði kallað á sig. Það
var faðir hans.
„Bernardo", kallaði hann aftur og
girti fastar að sér sloppinn með belt-
inu. „Og Maria? Þú, sem varst sofn-
uð".
„Heyrðirðu ekki þegar við komum,
pabbi?" spurði Bernardo og gaf beim
Anitu og Pepe merki um að lækka
rostann. „Við vorum svolítið að
skemmta okkur hérna uppi á þakinu,
og ég vissi að Maríu langaði til að
hitta Chino aftur".
„Já, Nunez", tók Chino við. „Ég
bað Bernardo að senda niður eftir
Mariu. Ég vona að þér sé Það ekki
móti skapi. Við vorum bara að hlusta
á útvarpið og tala saman".
..Hlusta og tala". endurtók Maria.
„Höfðum við kannski of hátt, pabbi?"
..Þið höfðuð að minnsta kosti Það
hátt, að ég vaknaði", svaraði faðir
hennar og geispaði „Bn nóttin er
yndisleg. Svöl . . . Ætlarðu að vera
lengi hérna enn, Bernardo?"
„Nei, við vorum einmitt að koma
niður", svaraði Bernardo. „Chino fylg-
ir Maríu niður. Við fylgjum stúlkun-
um svo heim, og síðan ætlum við að
skreppa í Kaffikönnuna og rabba þar
saman um stund Viltu koma upp
til okkar, pabbi ?"
„Þakka ykkur fyrir, en það er of
seint fyrir mig". Nunez geispaði enn.
„Góða nótt". Hann sneri sér að dðtt-
ur sinni. „Ég læt dyrnar standa opn-
ar, Maria".
„Já, ég skal svo læsa þeim", sagði
Marfa.
Hún sneri sér enn að bróður sínum,
en hann sneri baki við henni og starði
út í myrkrið.
FIMMTI KAFLI
Kaffikannan var llt.il veitingastofa,
þar sem seldur var iéttur mat.ur og
ails konar drykkir. Á stofunni var
ekki nema einn gluggi, en þó var
þar bjartara á daginn en bein nauð-
syn krafði Á kvöldin og á nóttunni
var skært ljós í glugganum, svo lög-
reglan gæti sem bezt séð inn, þegar
hún ók fram hjá á eftirlitsferðum
sínum, því að veitingamaðurinn kærði
sig ekkert um að alls kyns þorpara-
iýður settist upp í veitingastofunni.
Spjaldið, þar sem taldir voru upp
þeir réttir og drykkir, sem þarna
voru fáanlegir, hókk á gljáhvítum
veggnum og í gegnum fingrafara-
kámið mátti greina nöfn á ýmsum
mexikönskum, porteríkönskum og
bandariskum réttum.
Fyrir framan langt afgreiðsluborð
stóð röð af leðurklæddum stólum, en
leðrið var svo slitið, að baðmullar-
bólstrið stóð viða uppúr. Þreyttur
og syfjulegur afgreiðslumaður stóð
fyrir innan borðið og þvoði kaffi-
18 VIKAN