Vikan - 03.05.1962, Blaðsíða 10

Smásaga eftir Oglu Axels
Á valdi sælla endurminninga og bjartra framtíðarvona hraSaði Ásta
sér til vinnu sinnar á skrifstofunni. Veður var fremur kalt, því að frost-
kul hafði verið um nóttina og mátti auðveldlega finna að vetur konungur
væri í nánd. Ásta leit á úrið sitt og greikkaði sporið, því áð hún var
þegar orðin nokkrum mínútum of sein.
Þegar hún lcorn út úr snyrtiklefa skrifstofufólksins mætti hún Konráði
skrifstofustjóra á ganginum og var hann í fylgd með háum og dökk-
hærðum manni.
„Góðan dag Ásta. Má ég kynna þig fyrir þessum nýja starfsmanni okk-
ar, Páli Óskarssyni. Hann he'fur tekið að sér bóklialdið fyrir okkur þang-
að til Sveinn kemur aftur.
Ásta tók í framrétta hönd Páls, sem var fannhvít og vel löguð, bar
hún þess greinilega vitni, að hann hefði ekki stundað erfiðisvinnu um
dagana. Iíún bauð hann velkominn i starfið; hann þakkaði henni fyrir
og brosti iitiliega.
Konráð sneri nú máli sinu til Ástu og bað hana að byrja á að leggja
saman reikninga og vélrita nokkur viðskiptabréf, sem ættu að fara í póst
fyrir hádegi. Ásta kvaðst skyldi gera hað, og hraðaði sér inn i skrif-
stofuna. Hún bauð góðan dag, gekk siðan í áttinai að borðinu sinu en
stanzaði í leiðinni hjá Möggu sem sat og vélritaði reikninga og spurði
hana hvernig hún hefði skemmt sér í gærkvöldi.
„Alveg svakalega vel, ég sit hér i sæluvímu, manneskja,“ sagði Magga
og lygndi augunum um leið til að gera sæluvímuna áhrifameiri og senni-
legri. Ásta hló að henni stríðnislega, og tók síðan til við að leggja saman
reikningana af kappi.
Klukkan var orðin há7f tólf þegar hún hafði lokið við reikningana
og bréfin. Nú gat hún leyft sér að slappa svolítið af og leiða hugann
að sínum eigin áhuga- og vandamálum. Hún var rétt að komast á vald
hugsana sinna, þar sem hún sá Steinar fyrir sér meðal lækna og hjúkr-
unarkvenna sjúkrahússins, er undirbjuggu af kappi fyrsta uppskurðinn
sem Steinar átti að fá að framkvæma sjálfur, en það var botnlangaskurður
á sextán ára gamalli stúlku, scm lögð hafði verið inn á spftalann dag-
inn áður.
Ásta bað guð í hljóði að Steinari gengi vel með þennan fyrsta uppskurð
sinn. Hún leit á klukkuna; hana vantaði tíu mínútur i tólf. Ef allt hefði
gengið að óskum, þá lilaut hann að vera búinn með uppskurðinn núna,
því að liann átti að byrja að skera upp klukkan ellefu og eftir bvi sem
liann hafði sagt henni af botn'angaskurðum þá stóðu þeir ekki yfir nema
svona hálftíma til þrjú korter, ef allt gekk eðlilega.
„Ásta, ég átti að sækja bréfin sem eiga að fara i póst.“ Þetta var Ó-li
litli sendill, sem kom skálmandi af mesta vígamóði. Hann kvaðst vera
svakalega mikið að flýta sér, því að hann ætti að fara niður í banka
í leiðinni fyrir Konráð og eiga að vera kominn aftur fyrir hálf eitt.
Um leið og hann fór spurði hann Ástu hvort hún vildi þýða fyrir sig
eitt blað af Knoll og Tott, sem hann væri nýbúinn að kaupa, þegar hann
kæmi aftur. Hún kvaðst skyldi gera hað ef ekki yrði mjög mikið að gera.
Magga rétti letilega úr höndum og fótum, geispaði ámátlega og sagðist
bara vera dauðsyfjuð.
„Lízt ykkur ekki prýðilega á að fara í mat núna stelpur? Ég get svarið
fyrir að ég nenni ekki að vinna meira í bili.“
Þessi uppástunga Möggu var einróma samþykkt og stelpurnar spruttu
óðara á fætur.
„Eigum við ekki heldur að fara niður á 22 núna, og fá okkur almenni-
lega súpu, ég er orðin hundleið á þessu sulli á 38,“ sagði Klara, fitjaði
upp á nefið og gerði stút á eldrauðar varirnar.
„Ég er nú hrædd um, að það sé ekki aðallega súpan á 22 sem þú sækist
eftir, elskan,“ sagði Magga og horfði meinfýsin á Klöru.
„Hvað áttu við?“ sagði Klara afundin.
„Ja, svo sem ekkert sérstakt, ég hélt bara að þú ætlaðir að fara að
leggja fyrir eigendurna í nýja firmanu hérna á móti, það eru nefnilega
tveir af þeiin ógiftir og báðir gæddir alveg svakalegu seiðmagni. Þeir
eru að vísu byrjaðir að fá virðuleik eldri manna, en það út af fyrir sig
gefur dálitla töfra, og þeir borða einmitt alltaf niðri á 22.
„Mætti ég spyrja, finnst þér það bara nokkuð fjarstæðukennt að
láta þessa „séffa“ splæsa á sig í svolítinn tíma? Þeir hafa víst efni á
því. Að mínum dómi eru þessir karlmenn ekki til annars en spila á
þá og láta þá splæsa. Ég býð nú Ástu ekki i bransann, því að lnin er
á svo bjargföstu.“
Á meðan Klara talaði horfði hún með augsýnilegu sjálfstrausti á
andlitsmynd sína í speglinum.
„Já Klara, þetta er ekki svo vitlaust athugað lijá þér. Drífum bara
í þessu og sjáum hvað við komumst með þá,“ sagði Magga með fjálg-
leik. Jæja, eruð þið ekki annars að koma?“ Þær liröðuðu sér hlæjandi
og masandi niður stigann og út á götuna.
Ásta, sem hafði hlustað á jietta ráðbrugg og skvaldur stelpnanna
að mestu leyti þegjandi, spurði nú með uppgerðar óánægju í röddinni,
hvort þær hefðu virkilega engan „sjarmör sem hún gæti spreitt sig
á að húkka“.
„Þú ætlar þó ekki að fara að halda framhjá lækninum þínum, Ásta,
svona í alvörunni,“ sagði Klara og horfði rannsakandi á Ástu. „í þín-
um sporum myndi ég nú ekkert vera að leika mér að eldinum I því
sambandi, en halda fast í hann. Farðu að mínum ráðum, því að það
eru ekki á hverju strái menn eins og Steinar.“
„Ef til vill ekki,“ sagði Ásta, en með sjálfri sér hugsaði liún til
allra kúnstakastanna, sem hann gat tekið og hinnar andstyggilegu
drottnunargirni hans, sem kom þó ekki fram nema við hans nánustu
og þá sem hann var farinn að þekkja náið. En þessa hlið vissi Ásta
að stelpurnar þekktu ekki, sem einu gilti fyrir hann sjálfan.
Þegar inn í veitingahúsið kom, voru öll borð upptekin, nema eitt
stórt borð úti í horni, svo það var ekki um annað að ræða fyrir þær
en taka Jiað. Þær settu töskurnar sínar á borðið til að sýna að liað
væri upptekið; fóru svo og sóttu súpu, brauðsneið og mjólkurglas
á bakkana.
Þegar þær höfðu setið góða stund komu inn tveir menn á að gizka
um þrftugt. Ásta fékk brátt að vita, að ánnar þeirra var hinn marg-
umræddi eigandi að nýja fyrirtækinu. Hann gekk að borðinu til þeirra,
10 VIKAN