Vikan - 03.05.1962, Blaðsíða 32

straumur, þegar hann lieyrði rödd
hennar i símanum. En af hverju
lét hann svona við hana. Það var
eins og hann þyrfti að fá útrás í
einhverju. En liann fékk alls ekki
neina útrás, aðeins píndi sjálfan
sig og hana, og á eftir leið honum
svo illa, að hann langaði mest til
að gráta. Þá fann liann sig eitthvað
svo einmana og óhamingjusaman.
Hann botnaði ekkert í sjálfum sér,
lagði símatólið á og strengdi þess
heit í huganum að láta þetta ekki
koma fyrir aftur. Hann ætlaði að
hringja til Ástu á morgun og hiðja
hana fyrirgefningar á framkomu
sinni. En átti hann það hara víst
að hún fyrirgæfi honum alltaf'?
Hann leiddi hugann til liðinna
samverustunda og live oft hann
hafði verið stoltur af henni í hópi
kunningja. En svo aftur þegar þau
voru orðin ein, þá ieitaðist hann
við að særa hana með ónærgætnis-
legum orðum. Hann var orðinn
hræddur við þessa hneigð sína, en
gat þó ekki staðið á móti því, þó
hann fyndi, að þetta færi illa með
þau bæði. Ásta var t. d. farin að þola
þetta ákaflega illa, hann hafði tek-
ið eftir ])ví nokkrum sinnum, að tár
runnu niður kinnar hennar, Og þá
hafði hann langað til að taka utan
um hana og biðja hana fyrirgefn-
ingar á þessu. Hann hefði ekki meint
það sem hann sagði, því hann elsk-
aði hana. En þegar hann var rétt
að því kominn að sýna henni ást-
úð og hlýju, þá var eins og eitthvert
neikvætt afl tæki af honum ráðin
og aftraði honum frá að gera það.
Hvað átti hann að gera, honum leið
eitthvað svo illa, hann hafði eklci
nokkra sálarró?
Átti hann að hringja í Ástu núna
og biðja hana afsökunar? Nei, það
gat hann ekki gert. Hann ætlaði að
híða og vita, hvort lnin hringdi ekki
fyrst eins og svo oft áður eftir svona
orðasennu. En hann lofaði því með
sjálfum sér, að ekkert jiessu líkt
skyldi koma fyrir aftur, því að hann
vissi, að ef liann breytti ekki um,
þá gæti liann átt það á hættu að
missa hana og það vildi liann ekki
fyrir nokkurn mun.
Þetta kvöld grét Ásta sig í svefn
og ekki í fyrsta skipti eftir svona
orðakast. Hún varð ætið vissari um
það, að Steinar elskaði hana ekki
— og þó var hann stundum svo
umhyggjusamur og nærgætinn. Hún
hugsaði og hugsaði jafnframt því
sem tárin streymdu eins og foss úr
táralindum hennar ofan í svæfilinn,
þar til loks hún féll draumadísun-
um á vald,
Það voru liðnir tveir mánuðir frá
því að Ásta hafði verið í partýinu
lijá Yal og síðan höfðu þau oft borð-
að saman í hádeginu og nokkrum
sinnum hafði hann boðið henni út.
En hún hafði ekki nema sjaldan
þegið boð hans, þar sem •henni
fannst hún þá gera rangt gagnvart
Steinari. En hún fann það þó glöggt
að tilfinningar hennar i hans garð
voru farnar að kólna og það var
ekki farið að hafa jafn særandi á-
hrif á hana þótt hann væri meinyrt-
ur. Og í huga hennar var far-
ið að rúmast meira en Steinar,
og aftur Steinar, eins og áður hafði
verið.
Ástra sat í hnipri á gólfinu og
lakkaði á sér neglurnar á tánum.
Hún reis upp til hálfs og setti i þriðja
sinn i röð á plötuspilarann „Just
a dream“, þetta lag hafði svo sef-
andi áhrif á sál hennar.
í gegnum hrífandi tóna frá plötu-
spilaranum barst skerandi síma-
hringing. Ásta var fyrst að hugsa
um að svara ekki, en skipti um skoð-
un, því að það gat verið inamma
hennar. Hún hafði skroppið til syst-
ur sinnar og ætlaði að hringja, ef
hún yrði þar fram yfir kvöldmat.
En það var ekki mamma hennar,
heldur Páll að bjóða henni með upp
að skíðaskála yfir helgina.
Ásta kvaðst ekki hafa nokkra
kunnáttu á skiðum. En Páll taldi
það ekki neina hindrun á þvi, að
hún kærni með, og þáði hún því hoð-
ið. Ásta var undrandi yfir, að Páll
skyldi bjóða sér með, en ekki Klöru
eða Möggu eins og þær höfðu mik-
inn áhuga fyrir honum og létu ekk-
ert tækifæri ónotað til að koma sér
á framfæri við hann. En Ásta sá,
að hann lét alltai' sem hann tæki
ekki eftir því, en var þó ávallt kurt-
eis við þær.
Ásta hringdi til mömmu sinnar og
sagði henni að hún færi upp að skála
um fimmleytið.
Síðan klæddi hún sig í skyndi
og var rétt komin í, þegar Páll kom
til að sækja hana, ásamt Jóni skóla-
bróður'sínum, en þeir ætiuðu báðir
til Þýzkalands í febrúar til að taka
lokapróf í verkfræði við háskóla í
Múnchen.
Páll hafði fengið lánuð skíði
handa Ástu hjá frænku sinni og
þau reyndust henni vel yfir helgina
því að skiðafæri var hið bezta og
komst Ásta fljótt uppá að renna
sér, þó hún væri hálf rög í fyrstu.
Ástu fannst dásamlegt að ganga á
skíðum úti I hvítklæddri náttúrunni.
Henni var hugsað til Steinars,
þegar hún horfði á Pál ganga þög-
ulan við hlið sér á skíðunum. Nú
var hann bundinn innan ískaldra
og drungalegra veggja sjúkrahúss-
ins, þar sem dauði og angist ríktu.
Klukkan var að verða tiu á sunnu-
dagskvöldið þegar þau yfirgáfu skál-
ann og héldu af stað heimleiðis.
Flughálka var á þjóðveginum, en
Ásta fann ekki til liræðslu, því að
Páll sat við stýrið og frá lionum
streymdi svo mikið öryggi. Jón
hafði orðið að fara til borgarinnar
fyrr um daginn vegna æfinga i
knattspyrnuliði, sem hann var leik-
maður i. Þess vegna voru þau bara
tvö á þessari rómantfsku kvöld-
keyrslu til borgarinnar.
Á leiðinni sagði Páll henni margt
um sjálfan sig og fjölskyldu sína,
sem var búsett i bæ úti á landi, þar
sem faðir hans var skurðlæknir við
aðalsjúkraliús bæjarins.
Klukkan var að verða tólf, þegar
þau komu heim til Ástu. Ilún var
fyrst á báðum áttum livort hún ætti
að bjóða honum inn upp á einhverja
hressingu, en þegar hún sá að allt
var uppljómað í stofunum vissi hún,
að einhverjir inyndu vera á fótum
ennþá og fannst þvi ekkert ósiðlegt
að bjóða honum inn.
Inni i stofunni sátu forcldrar Ástu
ásamt kaupfélagsstjóra utan af
landi, er var gamall skólabróðir
pabba hennar.
Ásta kynnti Pál fyrir þeim og þau
sátu og röbbuðu við þau nokkra
slund. Þegar. Ásta fylgdi Páli til
dyra, tók hann i hönd hennar og
þakkaði henni fyrir samveruna yfir
helgina og spurði hvort hann mætti
ekki bjóða henni eitthvað út í vik-
unni.
Hún ætlaði í fyrstu að segja nei,.
cn hann horfði svoleiðis á hana,
að henni fannst hún ekki geta ann-
að en svarað játandi.
Eftir að hún var háttuð, gat hún
ekki að sér gert að bera þá saman
í huganum, Steinar og Pál. Páll
svona traustvekjandi og tillitssamur,
en Steinar aftur á móti drottnunar-
gjarn og sadistalegur í orði, en þrátt.
fyrir þessa galla hans, sem höfðu
bitnað svo áþreifanlega á henni, gat
hún ekki dulið sjálfa sigþess, að hún
elskaði Steinar — en þó kannski
ekki eins mikið og áður.
—0—
Það var aðfangadagur jóla. Stein-
ar klæddi sig úr læknasloppnum,
hljóp niður stigana, inn í anddyrið,
greip þar frakkann sinn í fataheng-
inu og hraðaði sér út á götuna. Fyrst:
ætlaði hann að taka vagn sem færi
í austurhluta horgarinnar, en snerist
hugur og ákvað að fara heldur gang-
andi, þó að langt væri, því hann
vonaðist til að stormurinn gæti.
feykt burtu áhyggjum hans og ó-
róleika.
Mikil umferð var á götunum og
jafnvel i úthverfum borgarinnar
stjórnaði lögreglan umferðinni.
Hann stakk lyklinum i skrána og:
hurðin small þegar i stað upp, gekk.
síðan upp stigann og við dyrnar á.
herberginu lians lágu nokkur bréf..
Hann tók þau upp og sá að þau
voru merkt jól, gekk inn fyrir, lagði
brélin á borðið ásamt jólakveðjum
frá nokkruin sjúklingum á sjúkra-
húsinu. Hann hengdi upp frakkann
sinn og lagðist siðan út af i legu-
bekkinn, þá fyrst þegar hann var
lagztur út af fann liann að hann
var þreyttur, bæði á sál og líkama..
Hann lokaði augunum og lét liug-
ann reika til æskuáranna og jólanna.
heima hjá mömmu, pabba og syst
kinum.
Af þeira 20 jólum sem hann hafðii
LEGGJUM FLISAR OG MOSAIK
Vönduð vinna. — Fljót afgreiðsla.
Sími 15307 — 22592.
32 VIKAN