Vikan - 06.09.1962, Blaðsíða 8

Buenos Aires er falleg borg eins og þessi mynd ber með sér. Runólíur
vann hjá stóru fyrirtæki þar í borginni og seldi gashitunartæki.
ÞAÐ E R GOTT AÐ VERA ÍSLEND-
INGUR í BUENOS AIRES. ÞAR
HAFA MENN TRÖLLATRÚ Á NORÐ-
URLANDABÚUM OG TELJA VÍST
AÐ ÞEIR SÉU MJÖG HEIÐ ARLEGIR
Runólfur og Nanna á heimili þeirra í Buenos Aires. Mikið
samkvæmislíf fylgdi starfi Runólfs og þau gátu sjaldan
borðað saman heima.
heitir Runólfur Sæmundsson og er einn
þeirra mánna, sem lætur sér ekki vaxa
í augum að flytja með sitt hafurtask í
aðra heimsálfu, jafnvel á suðurhvel jarð-
ar. Hann hafði verið við það í nokkum
tima, að selja bændum dráttarvélar, en
þegar kominn var nokkurn veginn einn
traktor á hvert kot, sá hann ekki ástæðu
til að halda því áfram, en hugðist byrja
á eigin spýtur og koma sér upp einhvers
konar fyrirtæki. dítlaði hann að leggja
traustan grundvöll að þessu fyrirtæki
sínu og kynna sér af eigin raun þann
varning, sermhann hugðist verzla með í
framtíðinni. Með ferðatékka upp á vasann
hafði hann lauslega kvatt ýmsa vini sína
Og kunningja þegar sá atburður gerðist
að hingað kom Argentínumaður til lands-
ins og var Runólfur fenginn til þess að
kynna honum land og lýð.
Þar kom tal þeirra, að áform um nýtt
fyrirtæki Runólfs bar á góma og hafði sá
argentínski á því engar vöflur að sann-
færa Runólf um, að Argentína væri fyrir-
heitna landið þar sem honum bæri að
freista gæfunnar fyrst og fremst. Sýndist
Runólfi, að hann mundi geta slegið all-
marga hestburði af rúsínum á dag i því
frjósama landi, svo hann gaf öll áform
um íslenzkt fyrirtæki á bátinn, seldi hús-
eign sína í Laugamesinu og hélt til hafs
með fjölskyldu og farangur.
Það munaði heldur ekki öllu úr því
sem komið var; tungumálakunnáttu sinni
notaðist honum jafnt að og þá var aðeins
að bæta nolckurra vikna siglingu við
Evrópuferðina.- . Og það gerði hann.
Það fréttist lítið af Runólfi og fjöl-
skyldu hans í fyrstu. Hann var ráðinn hjá
góðu fyrirtæki til ákveðins tíma og mundi
þá koma heim. Hann fór með konu sína
og þrjá syni. En á miðju sumri í fyrra
kom Logi, elzti sonur Runólfs, heim og
sagði sínar farir ekki sléttar. Hafði hann
ekki þolað hitann og rakann; fengið út-
brot og var því fegnastur að komast á
norðurslóðir að nýju.
Og upp úr fardögum í vor kom sjálfur
höfuðpaurinn alkominn og hafði að sjálf-
sögðu með sér konu sína og tvo syni. Hann
var sólbrúnn eftir veturinn, þegar ég hitti
hann og bað hann að segja frá búsetunni
í Buenos Aires.
— Þú hafðir samið um atvinnu til á-
kveðins tíma, eða var ekki svo?
— Það var gert ráð fyrir þriggja ára
tímabili, en við gátum ekki verið lengur.
Hitinn og rakinn þjakaði konuna mína
svo, að hún gat ekki sofið og þá var ekki
um það að ræða að halda þar áfram. Logi
sonur okkar þoldi þó enn ver hitann og
fór hálfu ári eftir komuna út. Menn virð-
ast þola rakann og hitann misjafnlega vel.
Ég og Daði sonur okkar fundum lítið fyr-
ir þessu, en flestir eru oftast 'rennandi
sveittir og helzt verður að hafa skyrtu-
skipti tvisvar á dag. Innanhúss er þó frem-
ur hægt að haía hemil á hitanum með
kælitækjum. Vetrarveðráttan er mjög
þægileg. Þá getur stundum verið hreint
og tært loft dögum saman, rétt eins og
hér heima og hitinn er eins og hann verð-
ur beztur á sumrin á íslandi. Buenos
Aires er á svipaðri breiddargráðu og
Norður-Afríka, nema hvað það er sunn-
an miðbaugs.
— En hvernig var atvinnu þinni
háttað?
— Ég vann hjá fyrirtæki, sem fram-
leiddi gashitunartæki og atvinna mín var
aðallega fólgin í því að aðstoða forstjór-
ann og fjármáladeild firmans.
—- Hvað gera þeir við gashitunartæki
i öllum þessum hita?
— Það getur orðið svalt á vetrarnótt-
um, jafnvel komizt niður undir frostmark.
Húsin eru óeinangruð og því afskaplega
köld. Þeir hafa góð not af gashitunar-
tækjum og gas fá þeir mjög ódýrt. Það
er nóg af því i jörðu í Argentínu. Nóg af
gasi og nóg af olíu. Og þó er fyrst verið
að nýta hana núna að nokkru ráði.
Argentína er gósenland, afskaplega ríkt
land. Moldin er svo frjósöm, að þeir fá
uppskeru í 25 ár án þess að bera á. Og á
sléttunum búa þeir með naut og sauðfé.
Sá búskapur er ólíkur okkar hér. Grip-
irnir ganga að sjálfsögðu sjálfala árið um
kring og bændurnir þurfa ekki einu sinni
að sjá um að koma þeim til slátrunar.
Sláturhúsin spyrja, hvort ekki sé hægt
að slátra og ef svo er, þá senda þau
S VIKAN