Vikan


Vikan - 20.09.1962, Blaðsíða 16

Vikan - 20.09.1962, Blaðsíða 16
Prowse hafði dregið flatan stokk upp úr vasa sínum og rétti að hon- um. „Má bjóða Þér vindil, forstjóri?" spurði hann. Enn kom það ekki fyrir að hann gleymdi titlinum, þegar hann ávarpaði yfirmann sinn. Greatorex afþakkaði boðið. Það var ekki vert að treysta batanum um of. Hann veitti Prowse athygli, Þegar hann kveikti sér í vindlinum, skýldi eldspítunni með lófunum, dró djúpt að sér reykinn og andaði honum sið- an hægt frá sér með mikilli velþókn- un. Einkennilegur maður, hugsaði Greatorex — ýmist hæst uppi eða dýpst niðri, ýmist allur á valdi tak- markalausrar bjartsýni eða hyldjúpr- ar örvæntingar. „Eg býst við að það sé allt i lagi roeð stelpuna," mælti Prowse allt í einu. „Nema þetta ... ég veit ekki hvort þú hefur tekið eftir þvi .... “ Greatorex hlustaði ekki á hann nema með öðru eyranu. Hann var að horfa á fugl í loftinu hátt uppi yfir; það var stór fugl og það var engu líkara en hann væri hengdur þar upp á ósýnilegan þráð, því að hann hélt sér grafkyrrum án þess hann hreyfði vængina .... „Nema hvað, Prowse?" „Nema þetta ráðriki hennar. Hún er stöðugt að skipa manni fyrir verk- um .... raunar ekki beinlínis að skipa, en maður skilur það samt. Og fjandinn hafi það, ég hef ekki skap til að láta kvenmann stjórna mér ...“ Einkennilegt, hugsaði Greatorex með sér. Hvað skyldi hann geta hang- ið þarna lengi hreyfingarlaus, án þess að blaka vængjunum? „Hvernig líður þér, Des?“ spurði Sam Burd. „Mér líður vel, Sam,“ svaraði flug- maðurinn. Þetta var vist í þriðja skipti á sama hálftíma, sem Sam spurði þessarar sömu spurningar og Des Surrey svar- aði Og Surrey var orðinn dauðleiður á þessu þrefi, en vildi hins vegar ekki láta Burd heyra Það á sér -— vissi sem var. að enda þótt Burd tæki sé'' slys hans nærri, þá var það ekki vegna þess að hann þráspurði, heldur fyrir það hve honum leið illa sjálfum. „Ertu viss um að þér líði vel?“ spurði Burd enn. „Vitanlega." Surrey reyndi að svara eins glaðlega og honum var unnt. Um leið dró hann niður rennilásinn á svefnpokanum og settist upp, hægt og með varúð. Burd fylgdist með hverri hreyfingu hans. „Ertu orðinn það hress. að þú þolir þetta. Des?“ spurði hann. Hann sat þarna. niðuriútur og hok- inn. jarpt hárið var ógreitt or úfið. skeggbroddar í vöngum. einkennis- skyrtan rifin á barmi og um flest harla ólíkur því snyrtilega nettmenni, sem Surrey hafði alltaf þekkt Ann- arlegast var þó augnaráðið. Þr'mgið Sektarmeðvitund og einlægri viður- kenningu í senn, karlmannlegri und- irgefni gagnvart verðskuldaðri refs- ingu. Surrey glotti við tönn og skók að honum krepptan hnefann. „Viltu end- urtaka spurninguna, lagsi. . .. “ Það leyndi sér ekki, hve Burd létti, og hve feginn hann var að vita nú loks vissu sína. Og um leið gat hann kom- ið orðum að því, sem hann hafði byrgt inni langa hríð. Hann varð óðamála af ákefð. „Sjáðu nú, Des... .hvernig litist þér á að ég héldi austur á bóginn við ann- an mann? Við vitum, að við erum stödd einhvers staðar vestur af Knob. FRAMH ALDSSAGAN 4. HLUTI EFTIR LAWRENCE EARL Við hlytum að ná inn á svæði, sem merkt er inn á landabréfið, og þá yrði auðvelt fyrir okkur að taka rétta stefnu á Knob og fá menn til liðs við okkur til að bjarga ykkur hinum. Lízt þér ekki vel á það, Des?“ „Nei“, svaraði Surrey afdráttar- laust. „En. ...“ „Nei, Sam. Sláðu þessu frá þér". „Hvers vegna efastu um ....“? „Það virðist ósköp einfalt og auð- velt framkvæmdar, þegar þú ræðir um það, Sam", mælti Surrey enn. Svo hristi hann höfuðið. „Bn það eitt, að nú fer vetur í hönd, útiiokar ger- samlega að þú kæmist leiðar þinnar um auðnirnar fótgangandi. Þá væri vitmeira að freista að fara vatnaleið- ir — ef við hefðum bát tiltækan. Og þó væri það einnig útilokað, því inn- an skamms verða öll vötn og ár ísi lögð“. En Burd vildi ekki fyrir nokkurn mun sannfærast. „Ef maður hefði heppnina með sér? Það er aldrei að vita, nema maður hafi heppnina með sér...." „Þar kemur ekki nein heppni til greina, Sam. Við munum báðir, að okkur hefur verið uppálagt. . . . að halda okkur hjá flugvélinni, ef svo tækist til að við yrðum að nauðlenda á þessum slóðum. Þeir eru orðnir það_ margir, sem hafa borið hér beinin og aldrei fundizt, einungis vegna þess, að þeir hlýddu ekki því ráði. Þar að auki er leitin að okkur þegar hafin, og henni verður haldið áfram í fullan mánuð. Mánaðarlangur vonarfrestur, sem við eigum framundan. Það er nógur tími til að kvíða, þegar hann er útrunninn. . . . “ Surrey yppti öxlum; gætti sin ekki og kenndi svo sáran sting í síðuna, að hann varð að bíta á jaxlinn til að harka af sér. Um leið var kvíði Burds vakinn aft- ur. „Hvað er að? Þú hefur þrautir, Surrey?" „Smástingur", hreytti Surrey út úr sér. „Það var ekki neitt, Sam". Ömur af samtali við bálið heyrðist inn í tjaldið, og axarhögg úr fjarska. Þegar Burd tók til máls aftur, var röddin annarlega hörð og ákveðin. „Fari það bölvað, Des....þessi Prowse hafði rétt fyrir sér. Ég hefði átt að skipta um bullustöng í hel- vízkri bensíndælunhi, áður en við lögðum upp frá Chimo. Þá hefðum við ekki lent i þessum bölvuðum vand- ræðum, og þá hefðir þú ekki' held- ur.... “ Það var eins og hann vildi draga úr sársauka samvizkubitsins með því að viðurkenna þann grun, sem á hann sótti eins og martröð, heyra sjálfan sig játa hann sem stað- reynd. Surrey kom þetta svo á óvart, að hann hafði ekki hugmynd um, hvern- ig hann ætti að bregðast við. „Hvað meinarðu, Sam.... ? Nei, hlustaðu nú á mig — enginn getur ásakað Þig fyr- ir það, sem hvorki við né aðrir gátum séð fyrir...." En Burd hafði tekið sína ákvörðun. „Þess vegna ber mér skylda til að bjarga okkur út. úr þessum ógöngum", tilkynnti hann. Surrey hafði unnið með Burd á annað ár og þekkti hann því vel. Hann hafði fljótt gert sér fulla grein fyrir því, að ábyrgðartilfinning hans var allt að því óeðlilega sterk, og að hann var haldinn sjúklegri hneigð til misk- unnarlausrar sjálfskönnunar. Surrey vildi ekkert fremur en mega draga úr örvæntingu hans, en nú sótti á hann þreyta og hugsun hans sljóvgaðist. „Hvers vegna ekki að láta björg- unarleiðangrinum Það eftir?" spurði hann, en heyrði ekki sjálfur að orðin skorti allan sannfæringarkraft. Ósjálfrátt veitti Surrey því athygli, að raddirnar við bálið voru hljóðnað- ar. Honum var það léttir að beina hugsunum sínum aftur að Alison Dobie — hún var ólíkt viðfelldnara umhugsunarefni en sálarkvöl Burds. Hann var henni innilega þakklátur fyrir hjúkrunina og alla þá umönn- un, sem hún hafði auðsýnt honum undanfarna daga. Og hún var í senn viðmótshlý og glaðlynd, djörf og dug- mikil....og Það sem prýddi hana mest, hún var fyrst og fremst kven- leg.... Og nú brá svo undarlega við, að hugsunin um hana minnti hann á kyrra. hlýja haustdaga í Suður-Downs, hátt. grasið. sem svignaði fyrir blæn- um; haustið, sem þau Celia höfðu átt saman. Furðulegt, hvað hugsunin gat borið mann umsvifalaust langar leið- ir I tíma og rúmi, einmitt þegar hon- um voru likamlega allar ferðir bann- aðar. Celia.... grasið.... suðandi bý- flugurnar.... Svo raunveruleg varð honum end- urminningin, að honum þótti sem hann heyrði býflugurnar suða. Þótti? Hann heyrði þær suða i fjarska Var hann gripinn óráði? Genginn af vit- inu? Hann hlustaði sem hann mátti, minnugur þess, að hann var staddur í auðnum Ugava. Stóð á öndinni og trúði ekki sínum eigin eyrum. „Sam....“ hvíslaði hann hásum rómi. Stingurinn enn?“ „Hlustaðu. ..." Niðurinn varð stöðugri, sterkari og raunverulegri I eyrum. „Heyrirðu það ekki, Sam?" Ákafi Surreys náði tökum á Burd; hann hallaði sér fram, hlustaði, ein- beitti allri skynjun sinni, en svipur hans lýsti spyrjandi efa. Allt í einu skein fullvissan úr aug- um hans. Hann tók snöggt viðbragð og hart. „Guð minn góður, Des....það er“! hrópaði hann. Og um leið var hann skriðinn út úr tjaldinu á fjórum fótum. Surrey gleymdi sér algerlega og skreið af stað á eftir honum, en svefnpokinn hefti fætur hans. Hann starðl upp fyrlr sig, eins og hann hygðist sjá í gegnum nælondúk- inn, en féll í næstu andrá flatur á grúfu á mölina. Gerði sér þó ekkl fyllilega grein fyrir lamandi kvölinni 1 síðubrotinu, eða högginu, sem hann hlaut, þegar nefið skall í mölina. 10 VIKAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.