Vikan - 23.07.1964, Qupperneq 5

Fyrir framan hann kviknaði allt i einu skærlivítt ijós. HvaS
í heitasta .. . ?
ÞafS var YostokskipiS, sem kastaði frá sér þessu sterka, skæra
ljósi, og Mereuryskipið sást nú greinilega þar sem það sveif á-
fram í geimnum, haðað þessu furðuljósi, sem Rússinn beindi
til þess.
- Dick, þú þarft ekki að skjóta öðru blysi. Ég kem nú beint
til þín.
En þú átt þalckir skilið, minn rússneski vinur. Þú bjargar al-
veg deginum fyrir okknr, og kannske líi'i Pruetts.
Andrei Yakovlev hafði strax skilið hvað liinir geimfararnir
voru að reyna að gera. Hann sá að Ameríkanarnir höfðu þá betra
tækifæri en hann. Hann brosti breitt. Þeir liöfðu vafalalaust
ekki búizt við þvi að liann gerði þeim þennan greiða.
Jim Douglierty tók í handfangið, og grannur eldstólpi skauzt
beint fram úr nefi geimfarsins. Jim slengdist framávið, en ör-
yggisbeltið liélt honum föstum. Gemini minnkaði hraðann.
Geimskipið lá nú kyrrt rétt hjá Mercury. Að þau þutu um-
hverfis jörðina með 28 þúsund kílómetra hraða á klukkutíma,
var aðeins meiningslaus staðreynd, alveg eins og maður sem
stendur kyrr á jörðinni hefur ekki hugmynd um að hann snýst
i kring um sólina með 30 km. hraða á sekúndu.
— Velkominn Jim. Það var sannarlega gaman að fá að sjá
þig í nágrenriinu aftur.
— Sömuleiðis, sömuleiðis, Dick. Ég er búinn að slökkva á
öllum, vélum. Fylgstu með. Færist ég nokkuð frá þér?
■—- Augnablik . .. nei, það get ég ekki séð. Ekki spor. Þú ert
límdur við mig, minn kæri.
— Gott. Þá hefjumst við handa. Ivan lijálpar til með Ijósun-
um sínum. Hefurðu losað um öll belti?
— Já, öll belti laus. Lúgan farin. Allar vélar dauðar. Engin
hætta á að nokkuð fari i gang. Aðeins augnablik... svona já.
Nú liefi ég fest súrefnisflöskuna við fótinn. Ég hef prófað leiðsl-
una upp í grímuna. Enginn leki. En ég set hana ekki i samband
hljóðnemann úr sambandi við grimuna. Siðan rétti hann
upp böndina og tók hægt i handfang, sem þar var. Það kvað
við lágt livæs, þytur, sem brátt hvarf, þegar loftþrýstingur-
inn í geiinfarinu minnkaði og hvarf með öllu. Jafnframt því
hólgnaði dragtin og þandist út. Hann leit á þrýstimælinn i
geimfarinu, hann stóð á núlli.
Ilann teygði sig upp og greip um hjól i loftinu og sneri því
liægt, svo þrýsti hann á lúguna og ýtti henni hægt upp.
Kolsvartur himingeimurinn blasti nú við honum fyrir ofan.
Hánn lyfti lúgunni betur, og stóð nú uppi á sætinu. Loks
var lúgan alveg farin frá, og Jim Douglierty sveif yfir sæti
sinu, og var nokkra sentimetra bil milli fóta hans og sætis-
ins. Hann leit út um lúguna og fór að snúa sér við ... Nei,
varlega — hægt — engar snöggar lireyfingar þegar þyngdar
gætir elckert, því þá getur þú senzt í burtu i öfuga! átt.. .
Iíann stóð alveg kyrr og svipaðist um. Milljarðar stjarna
blikriðu fyrir sjónum lians. Hann, fann skyndilega til djúpr-
ar lotningar. Guð minn góður! hvislaði hann.
Hann tók varlega um rönd opsins í loftinu, og þrýsti henni
ofur varlega með fingrunum niður á við, þar til hann lyft-
ist alveg upp úr geimfarinu, og snart ytri brún opsins með
fætinum, en samt sleppfi hann ekki takinu með höndunum.
Beygðu þig nú niður .. . hægt og rólega .. . varlega ... þvi
annars þýtur þú burtu frá geimfarinu, og þú hefur engan
tíma til að gera aðra tilraun ....
Hann spennti vöðvana í fótunum og dró sig jafnframt
lengra niður með höndunum. Hann flutti fæturna aðeins
neðar, þar til honum fannst stefnan vera rétt. Þá sleppti hann
takinu um kantinn og rétti lir fótunum.
Hann sveif nú frjáls um geiminn.
Ilann stefndi til Mercurygeimfarsins, hægt og rólega, þessa
sex metra, sem voru á milli. Hann heyrði andardrátt sinn
inni i búningnum, og fannst að hann hreyfðist ekkert sjálfur,
en að Mercuryskipið svifi liægt í áttina til hans. Það sveif
i út í tóman himingeiminn.....
.. . . ég bíð þangað til þú leemur hingað, áður en ég skipti yfir
og fer að nota flöskuna. Hún endist ekki margar minútur ...
Þeir þögðu báðir augnablik, og hugsuðu með sér að súrefnið
inundi endast nákvæmlega í fimmtán minútur.
Pruett liélt áfram: — Þegar þú hættir að tala við mig, fer ég
að hala mig upp úr sætinu, svo ég verði tilbúinn þegar þú kemur.
— Allt i lagi Dick!
— Nei, bíddu! Ég þarf bjálp til að komast út. Það getur orðið
nógu erfitt að troða sér út um lúguna í þessum klunnalega
búningi.
—- Vertu bara rólegur. Nú hefjumst við handa ...
Jim Dougherty fór að undirbúa siðasta þátt björgunarstarfs-
ins með festu og öryggi. Hann dró frain langa, granna línu úr
verkfæraskápnum, en hún var sérstaklega til þess, gerð að þola
mikinn kulda án þess að missa mýkt og styrkleika. Ilann beygði
sig niður og festi henni vel í stólgrindina. Hann togaði fast i
línuna til að fullvissa sig um að hún væri vel fest.
Hann gætti þess að engar snuðrur væru á henni, en þræddi
hana svo í gegnum tvo hringi á belti sínu, og festi svo end-
ann við sig með öryggissmellum.
Það var ennþá fullur þrýstingur i geimfarinu, og nú spennti
hann súrefnisgeyminn við fót sér, en síðan losaði liann slöng-
una frá andlitsgrimunni og tengdi hana við geyminn. Ilann
opnaði lokann á súrefnisflöskunni og súrefnið tók að streyma
til hans. Það tók aðeins augnablik að fullvissa sig um þrýsting-
inn i flöskunni.
Hann dró djúpt að sér andann og þvingaði sjálfan sig til að
vinna hægt og rólega. Smávegis mistök mundu nú verða örlaga-
rík.
Hann las ennþá einu sinni á mælana og fullvissaði sig um að
ekkert stjórntækjanna væri ennþá tengt, og leit svo út um glugg-
ann. Gcimfar Pruetts var ennþá nákvæmlega eins og áður. Guði
sé lof fyrir það, hugsaði hann, það rekur ekkert frá...
Ilann losaði öll belti, svo að hann sveif í lausu lofti yfir stóln-
um. Svo kallaði hann á Dick Pruett i hljóðnemanum:
— Nú losa ég mig, Dick!
Hann beið ekki eftir svari við þessari tilkynningu, en tók
uppávið, fannst honum, og mundi sennilega snerta liöfuð
hans, þegar til kæmi. Hann barðist nú gegn freistingunni að
lireyfa Iiendurnar til að snúa sér, þvi liann hræddist að snúa
ast kollhnýs, Hann þvingaði sjálfan sig til að bíða.
Nú .. . það er að koma. Ekki grípa i það ... hægt og ró-
lega....
Ilendur hans snertu Mercuryfarið, og hann varaðist að ýta
sér frá því, en reyndi að hemla sig með þvi að beygja fing-
urna. Ilann lagði hendurnar upp að geimfarinu, hélt aðeins
við, lagði armana upp að þvi og siðan allan likamann.
Lúgan ... hendurnar gripu um lúgukantinn, og með hægri
liendi tók hann í linuna og rétti hana niður um opið. Augna-
bliki síðar fann hann að kippt var i liana. Pruett hafði náð
lienni! Dougherty létti stórlega.
Það versta var búið.
Inni i Mercuryfarinu dró Pruett línuna til sín og vatt henni
utan um likama sinn. Þetta var seinlegt og erfitt verk í
þykkri og óþjálli dragtinni. Hann dró liana milli fóta sér, í
gegn um lykkju á beltinu og siðan tvisvar utan um sig. Ilend-
urnar titruðu, en lionum tókst samt að binda einn hnút á
endann og herti að honum eins og hann gat.
Hann heyrði þrjú snörp liögg, og brosti með sjálfum sér.
Dougherty hafði sagt að hann ætlaði að banka lijá lion-
um...
Á meðan hann var að þessu, varð hann að gæta þess að
halda sér föstum, svo að liann svifi ekki i burtu, en hann
hafði nú verið þyngdarlaus í fimm sólarhringa og var far-
inn að venjast þvi. Ilann lyfti annarri, liendi og teygði hana
út um lúguna, en hélt sér föstum mcð liinni. Siðan fór hann
að mjaka sér út.
Höfuðið kom upp um lúguna — og sá fót nokkrum senti-
metrum fyrir framan sig. Fóturinn tilheyrði Jim Dougherty.
Hann fór að ýta sér út um opið.
Ilann fann þrýsting undir öðrum handleggnum, og sneri
sér við. Það var Douglierty, sem hafði rétt út aðra höndina
Framhald á bls. 37.
VIKAN 30. tbi. — g