Vikan - 23.07.1964, Blaðsíða 20

EG FEILFYRIR BC
að var 12. september
1963 — á síðasta ári
— að þýzka flutningaskip-
ið Freiburg var statt nokk-
urra daga siglingu út af
Mexíkó og um 800 mílur
norður af Bermudaeyjum.
Það hafði verið vaxandi
vindur í hálfan annan sól-
arhring, og öldurnar risu
hátt, bryddaðar hvítri
froðu.
Undir þiljum sat 26 ára
gamall þriðji vélstjóri,
Franz Strycharczyk að
spilum og bjórdrykkju með
félögum sínum. Hann átti
að fara á vakt klukkan 12
á miðnætti og var þreyttur.
Hann hætti spilunum um
tíuleytið og fór niður í
klefann sinn til þess að fá
sér hænublund, en fannst
mollulegt og ómögulegt að
sofna. Hann fór úr öllum
fötunum nema nærbuxun-
um og gekk út á þilfar.
Það var vott af særokinu
og ágjöfin var eins og nota-
legt steypibað. Hann gekk
út að borðstokknum og
horfði á bárurnar leika sér
og smám saman fannst
honum að það væri ekki
sjórinn, sem kvikaði, held-
ur var himinninn og
stjörnurnar á bak við
farnar að sveiflast, eins og
Strycharczyk væri í gríðar-
stórri vöggu. Hann steig
upp á vatnsrör við borð-
stokkinn til þess að sjá
betur, og honum fannst
hann vera farinn að
dreyma.
Hlýr úðinn lék um
hann og notakennd
breiddist um líkamann,
hann varð afslappur og
þungur. Og eins og í
draumi tók hann að hrapa.
Hann sveif gegnum loftið
og það var gott að detta.
Þegar ég hætti að hrapa,
vakna ég, hugsaði hann,
eins og menn hugsa milli
svefns og vöku, þegar þeir
falla í draumi. Svo hætti
hann að hrapa, og það var
eitthvað í kring um hann,
en samt komst hann ekki
strax til vöku, ekki á sama
hátt og venjulega, þegar
menn vakna. Smám saman
varð honum ljóst, að þetta
var ekki draumur, hann
hafði raunverulega fallið
fyrir borð, og skipið var
þegar komið nokkurn spöl
í burtu.
— Ég var lengi að trúa
þessu, sagði hann á eftir. —
Ég reyndi að telja mér trú
um, að ég væri sofandi inni
í klefa mínum, og bráðum
myndi einhver vélamann-
anna koma til að vekja
mig. En þetta var ekki
draumur. Ég var í sjónum,
langt frá öllum ströndum,
án björgunarbeltis, og átti
mér engrar börgunar von
Ég vissi, að ég varð að vera
rólegur, þótt skipið fjar-
lægðist. Ég reyndi að gera
mér hugmynd um, hvað
klukkan væri,'og komst að
þeirri niðurstöðu, að hún
hlyti að vera um hálfellefu.
Ég var viss um, að skips-
félagar mínir myndu bráð-
lega taka eftir því, að ég
var horfinn, og í síðasta
lagi um vaktaskiptin, því
ég átti að fara á vakt um
miðnættið. Þá yrði farið
að leita að mér.
Sjórinn var hlýr, en
veðrið var slæmt og
öldurnar háar, þriggja til
fjögurra metra, og froðan
þyrlaðist um öldufaldana.
Ég lá á bringunni, til þess
að sjórinn skylli ekki í
andlitið á mér og kaffærði
mig, en samt gekk sjórinn
við og við yfir mig.
Klukkan fimm mínútur
yfir eitt um nóttina vakti
fyrsti stýrimaður á Frei-
burg skipstjórann, og til-
kynnti honum að Strychar-
czyk þriðji vélstjóri hefði
ekki mætt á vakt.
— Við höfum leitað um
allt skipið frá kili og upp
úr, og hann er ekki um
borð, sagði hann.
Skipstjórinn trúði ekki
sínum eigin eyrum: —
Haldiði. . . .?
— Já, svaraði stýrimað-
urinn. — Hann hefur fallið
fyrir borð. Við fundum
inniskóna hans við borð-
stokkinn fram á.
Skipstjórinn þreif til
klæða sinna. — Ég verð
kominn upp í brú eftir
andartak. Safnið saman öll-
um þeim, sem sáu eða töl-
uðu við Strycharczyk í
kvöld.
Mennirnir voru til stað-
ar, þegar Przytulla skip-
stjóri kom upp í brú litlu
síðar. Einn hafði boðið
honum góða nótt klukkan
10. Annar hafði séð hann
yfirgefa klefa sinn klukkan
hálf ellefu, aðeins klæddan
nærbuxum. Síðan hafði
hans ekki orðið vart. Og
ekki varð uppvíst um hvarf
hans fyrr en 20 mínútur
yfir 12, þegar annar vél-
stjóri fór til að vekja hann
á vaktina. Þar á milli voru
einn klukkutími og tíu
mínútur, og einhvern tíma
á þeim tíma hlaut Strych-
arczyk að hafa fallið fyrir
borð.
Skipstjórinn laut yfir
sjókortið og reiknaði
í flýti. ■—• í fljótu bragði
Ég var í sjónum, langt
frá öllum ströndum, án
björgunarbeltis, og átti
mér enga björgunar-
von. Ég vissi, að ég
varS að vera rólegur,
þótt skipið fjarlægðist.
Ég reyndi að gera mér
hugmynd um, hvað
klukkan væri, og komst
að þeirri niðurstöðu,
að hún hlyti að vera
um hálf ellefu. Ég var
viss um, að skipsfélag-
ar mínir myndu bráð-
lega taka eftir því, að
ég var horfinn, og í
síðasta lagi um vakta-
skiptin, því ég átti að
fara á vakt um mið-
nættið. Þá yrði farið að
leita að mér.
2Q — VIKAN 30. tbl.