Vikan


Vikan - 23.07.1964, Blaðsíða 48

Vikan - 23.07.1964, Blaðsíða 48
LIUJU LILUU LILUU erct er (xclCL clcLg.cc téttcL FÁST í VERZLUN UM UM LAND ALLT ÖLUUMBOÐ: ÁSBJÖRN ÓLAFSSON HEILDVERZLUN - SAMBAND ISLENZKRA SAMVINNUFELAGA S Jæja, þá. Áfram með það. Látum okkur sjá.... Bond tók fram hnífinn sinn og skar allan frampartinn af skyrtunni sinni og risti í renninga. Eini möguleikinn var að vefja eitthvað um þá hluta líkamans, sem yrðu að vera í mestri snertingu við málm- inn, hendurnar og fæturna. Hné hans og olnbogar yrðu að láta sér duga einfalt lag af fötum. Með þreytulegum handbrögðum hófst hann handa og tvinnaði saman blótsyrðunum. Nú var hann tilbúinn. Einn, tveir og þrír! Hann beygði fyrir hornið og tróðst inn í hitamettaða pípuna. Haltu nöktum kviðnum frá píp- unni! Reyndu að draga axlirnar saman! Hendur, hné, tær. Hendur, hné, tær. Hraðar, hraðar! Þú verður að fara svo hratt að hver snerting við málminn taki sem allra minnst- an tíma. Hnén urðu verst úti, þau urðu að þola mestan hluta þyngdar Bonds. Nú voru hendurnar að renna sund- ur. Þarna kom sprunga, þarna önn- ur og rautt blóðið rann úr þeim. Reykurinn, sem myndaðist þegar blóðið snerti heitan málminnn sveið Bond í augun. Guð minn almáttug- ur, hann gat ekki meir! Þetta var alveg loftlaust. Lungu hans voru að bresta. Nú komu neistar undan höndum hans þegar hann setti þær niður. Hörundið hlaut að vera búið. Þá myndi kjötið sviðna. Bond kipptist til og særð öxl hans snerti málminn. Hann rak upp óp. Hann hélt áfram að æpa með reglulegu millibili í hvert skipti, sem hönd hans, hné eða tá snertu málminn. Nú var hann búinn að vera, þetta voru endalokin. Nú mundi hann detta og smám saman stikna til dauða. Nei! Hann varð að halda áfram æpandi þangað til allt hold væri brunnið af beinum hans. Hné- skeljarnar hlutu nú þegar að vera orðnar holdlausar. innan tiðar færi hörundið á höndunum sömu leið. Aðeins svitinn, sem rann niður eftir handleggjum hans hélt umbúðun- um um hendurnar rökum. Oskra, æpa, öskra! Það dregur úr sársauk- anum. Þá veiztu, að þú ert lifandi. Áfram! Áfram! Þetta getur ekki stað- ið miklu lengur. Þú átt ekki að deyja hér. Þú ert ennþá lifandi. Gefztu ekki upp! Þú getur ekki gef- izt upp. Hægri hönd Bonds hitti eitthvað, sem lét undan. Svo kom straumur af ísköldu lofti. Svo rakst hin hönd hans í, svo höfuðið. Svo kam ör- lítill skellur. Bond fann neðri brún asbestloku í pípugöngunum skafast' niður eftir baki sínu. Hann var kom- inn í gegn Hann heyrði lokuna skella aftur. Hendur hans snertu veggi. Hann þreifaði fyrir sér í báðar áttir. Þetta var beyja til hægri. Líkaminn fylgdi í leiðslu veggnurn fyrir hornið. Kalt loftið var eins og dögg í lungun. Hann lagði fingurna á málminn. Hann var kaldur! Með stunu féll Bond á and- litið og lá kyrr. Nokkru síðar rankaði hann við sér aftur vegna sársaukans. Hann velti sér yfir á bakið. Eins og í leiðslu tók hann eftir upplýstu kýr- auganu fyrir ofan sig. Eins og í leiðslu sá hann augun, sem störðu á hann. Svo leyfði hann svörtum öldum minnisleysisins að taka sig á ný. Smám saman myndaðist skurn yfir sárin á hörundi hans. Svitinn gufaði upp af líkamanum og tötr- arnir þornuðu. Svalt loftið þrengdi sér ofan í yfirhituð lungun og end- urnærði krafta Bonds. Hjartað hélt stöðugt áfram, sterkt og jafnt, innan í þessu skemmda umslagi og nýjar birgðir súrefnis og hvíldar blésu nýju lífi í æðar og taugar. Eilífð leið áður en Bond vakn- aði. Hann skalf. Þegar augu hans opnuðust og mættu öðrum augum sem störðu handan við glerið, greip sársaukinn hann á ný. Hann bjóst við að deyja á stundinni. Hann reyndi að hreyfa sig aftur og aftur, þangað til hann vissi að hann gat það. Svo velti hann sér yfir á mag- ann og tók á öllum sínum kröftum til þess að koma sér lengra. Hann vildi ekki láta horfa á sig. Svo nam hann staðar aftur og kannaði viðbrögð líkama síns. Hversu mikil orka var enn eftir í líkamanum? Hversu mikið meira mundi hann þola? Hann beit á jaxlinn og urr- aði inn í myrkrið. Þetta var dýrs- legt hljóð. Hann brást ekki lengur við sársauka og erfiðleikum eins og maður. Dr. No hafði unnið bug á honum. En örvæntingarfull skepna á mikla varaorku og þeim mun meiri, sem skepnan er sterkari. Hægt og með þjáningu mjakaði Bond sér nokkra metra frá augunum. Svo teigði hann sig í kveikjarann og kveikti. Framundan var aðeins þessi geispandi, kringlótti kjaftur, sem lá niður í maga dauðans. Bond slökkti á kveikjaranum. Hann dró andann djúpt og reis upp á fjóra fætur. Sársaukinn var ekkert meiri, að- eins öðruvísi. Hægt og stirðlega lagði hann af stað að nýju. Vefnaðarvaran sem áður hafði hlíft hnjám hans og olnbogum var nú brunnin burtu. Eins og annars hugar tók hann eftir því, að það tók að blæða úr sárum hans, þegar hann nuddaði þeim við kaldan málminn. Þegar hann hreyfði sig, teygði hann úr fingrum sínum og tám til þess að vita hversu mikill sársaukinn væri. Smám saman komst hann að því hvað var þján- ingarfyllst. Þessi þjáning er bæriler- _ VIKAN 30. tbl.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.