Vikan - 23.07.1964, Qupperneq 15

HRAÐA Á AÐALUMFERÐ-
V ERUÐ ÞÉR FYLGJANDI
.DA ÁFRAM MEÐ HRAÐA-
Dr. ARINBJÖRN
KOLBEINSSON,
formaður F.Í.B.
1. Hæggeng farartæki valda oft
truflunum á fjölförnum götum
og vissulega er þörf að ráða
bót á þeim vanda. Ég tel þó að
lágmarkshraði sé ekki fær leið
til lausnar þeim erfiðleikum
eins og nú er ástatt um ýmsar
fjölfarnar götur borgarinnar og
vegi í nágrenni hennar.
Má þá einkum nefna Hafnar-
fjarðarveginn frá Miklatorgi að
Kópavogslæk, en þar valda hæg-
fara tæki meiri töfum en ann-
arsstaðar, vegna þess að fram-
úrakstur er nær útilokaður, enda
er á þessum vegi nær tvöfalt
meiri umferð en eðlilegt og ör-
uggt getur talizt. Lágmarksliraði
á þessari leið yrði óframkvæm-
anlegur og jafnframt hættuleg
ráðstöfun. Hinsvegar ætti að
banna á vissum tímum dags
umferð mjög hægfara tækja á
þeim umferðarsvæðum þar sem
álag er þegar of mikið, eins og
t. d. á veginum milli Reykja-
víkur og Kópavogs.
2. Sjálfsagt er að breyta há-
markshraða á ýmsum miklum
umferðaræðum í borginni, 45 km
hámarkshraðinn er of lágur og
hafa vegfarendur orðið að snið-
ganga þessa reglu á vissum leið-
um, til þess að umferðin geti
gengið með nokkurnveginn eðli-
legum hætti. Slíkar úreltar regl-
ur, sem ekki samrýmast hinu
eðlilega daglega lífi, hafa óheppi-
leg áhrif á uppeldi ungra öku-
manna, og sljóvga virðingu hinna
eldri fyrir siðareglum veganna.
Hámarkshraði ætti að vera
50—70 km á sumum beztu og
mestu umferðaræðum borgarinn-
ar, eftir breidd gatna og öðrum
aðstæðum.
Spurning VIKUNNAR:
HVAÐA MUNUR ER Á ÞVÍ AÐ AKA BÍL í REYKJAVÍK OG ÞEIM BORG-
UM ERLENDUM, SEM ÞÉR HAFIÐ EKIÐ BÍL í?
FRIÐRIK
THEODÓRSSON,
skrifstof umaður.
Það, sem fyrst og fremst sló
mig i sambandi við umferðina
í New York þegar ég ók þar
í fyrsta skipti, var hinn mikli
hraði, sem þar er á öllum öku-
tækjum. Þetta á að vísu ekki
við um miðborgina, Manhattan,
um háannatíma dagsins, þar sem
öngþveitið gefur engin tæki-
færi til liraðs aksturs, heldur
cinkum um æðarnar, sem liggja
inn i borgina alls staðar að.
En eftir að hafa ekið i þessum
hraða, innan um þúsundir bíla,
komst liraðinn upp i vana. Það
er einkum eftirtektarvert, live
mikla virðingu gangandi fólk
ber fyrir umferðinni, og er ekki
erfitt að geta sér til, að þessi
virðing skapast einungis af þvi,
að þarna er ekki aðeins var-
hugavert, lieldur beinlinis lífs-
hættulegt að spásséra eftir vild
yfir breiðar akbrautir, uema því
aðeins að umferðarmerkin gefi
það til kynna, að fótgangandi
eigi réttinn. Þarna ekur maður
til dæmis niður eftir svokölluðum
Avenues, þar sem umferðarljós-
in eru timastillt þannig, að ef
haldið er 50—60 km hraða á
klukkustund, keniur maður allt-
af að grænu ljósi við hver gatna-
mót, og gerir þetta það að verk-
um, að þarna reyna allir að
lialda þessum sama hraða.
Þetta finnst mér aðal mis-
munurinn á því að aka bíl i New
York og í Reykjavík. Þegar hægt
verður að treysta á það, innan
skynsamlegra takmarka, að hægt
sé að aka án truflana fótgang-
andi fólks á akbrautunum, verð-
ur umferðin i Reykjavík hvort
tveggja i senn, mikið öruggari
og snuðrulausari.
SVEINN
SÆMUNDSSON,
blaðaf ulltrúi.
Sem svar við spurningu Vik-
unnar um samanburð á akstri
og umferð hér í okkar ástkæru
liöfuðborg og erlendum borgum,
kemur mér fyrst i hug umferðar-
menning Vancouverborgar á
Kyrraliafsströnd Kanada. Þar í
borg hefur mér fundizt að um-
ferð og akstursmáti borgaranna
kæmist næst þvi að vera eins
og bezt verður á kosið. Hér kem-
ur margt til. Reglur um akstur
eru mjög strangar, bæði um há-
markshraða og eins live hægt
megi aka. Óeinkennisklæddir
lögreglumenn í óeinkenndum
bilum voru óðar komnir upp að
lilið þess sem tafði umferðina
með of liægum akstri og sömu-
leiðis ef einhver flýtti sér um
of og fór að ráði upp fyrir 30
mílna hraðatakmarkið; þá mátti
búast við að verða fyrir sekt
og áminningu.
Reglur gangandi fólks i um-
fcrðinni voru einnig strangar og
vel eftir því gengið að þær væru
haldnar. í borginni lá sekt við
því, að ganga yfir götu i „miðri
bIokk“. Það átti sem sagt, að
fara yfir á gatnamótum. Ef bíl-
stjórar hinsvegar stönzuðu ekki
og hleyptu fólki, sem beið á
götuhorni yfir götuna, fengu þeir
sekt. Þá var atriði, sem auðveld-
aði mjög aksturinn, nefnilega
stefnumerki, sem ökumenn gáfu
mcð höndunum. í dimmu eru
stefnuljósin góð, en i glamp-
andi sólskini sjást þau stundum
illa og þá konia stefnumerki
gefin með höndum og liandleggj-
um að miklu gagni.
f Vancouver voru bílar færðir
til skoðunar tvisvar á ári og
Framhald á bls. 44.
AGNAR
TRYGGVASON,
ráðuneytisstjóri.
Vikan hefur beðið mig að gefa
lesendum liennar nokkra hug-
mynd um livernig umferðarmál-
um stórborgar eins og Ham-
borgar er háttað miðað við okk-
ar liér í liöfuðstaðnum og er
mér ljúft að verða við þeim
tilmælum eftir beztu getu. Ann-
arsvegar er hér um að ræða
milljónaborg, sem oft hefur ver-
ið nefnd lífæð Þýzkalands, alda-
gamla og heljarstóra verzlun-
ar- og hafnarmiðstöð heils meg-
inlands, Hansaborgina við Sax-
elfurósa, cn hinsvegar um fá-
menna smáborg á erlendan mæli-
kvarða, en í okkar augum þó
risavaxinn höfuðstað litils ey-
lands í Norðurhöfum, fjarri al-
faraleiðum stórþjóða, sem um
margra alda skeið var eins og
hver önnur sveita- og sjávarjörð
á voru landi allt fram á miðja
18. öld með 6500 íbúum um
aldamótin 1900—1901.
Hér er þvi um margt óliku
saman að jafna. Það sem við
íslendingar rekum fyrst augun
i, þegar við komum til Hansa-
borgarinnar er liin feiknalega
umferð allrahanda skipa og ferja
um höfnina og aðliggjandi fljót
og skurði, en árlega leggja um
25 milljónir farþega leið sina
um borgina með þessum farar-
tækjum. Um 22.000 skip 45 þjóða
höfðu viðdvöl í Hamborg á ár-
inu sem lcið og vörumagnið um
höfnina nam rúmlega 30 millj-
ónum lesta á sama tíma. Ferða-
fólki standa til boða 475 gisti-
staðir með 12.000 rúmum.
Ótal farartæki, sem óþekkt eru
hérlendis, bruna i sifellu um
þvera og endilanga borgina og
Framhald á bls. 43.
VIKAN 30. tbl. —