Vikan - 23.07.1964, Qupperneq 17

Ungfpú IWapgaret Lowen
mikínn
kertastjaka úr silfri
hún
hann
Hvað er yður á höndum, varðstjóri? Ég er ekki almennilega komin á fætur,

W%séw4
ÍHSpt
ÞEGAR dyrabjöllunni var hringt og
Margaret Lowen dró gluggatjöldin ör-
lítið til hliðar og gægðist út, sá hún að
þar var karlmaður, sem úti fyrir stóð.
Þetta var á laugardagsmorgni, hún
hafði undið þunnt, grátt hárið fast að
lokkakeflunum en andlitið var hvorki
dyft né málað, og innisloppurinn farinn
að láta á sjá þó að hann væri þægileg-
asta flík. Margaret var komin af því
skeiði, að hún hefði sérstakar áhyggj-
ur af útliti sínu. Fimmtíu og þrjú æviár
höfðu nægt til að kenna henni að hé-
gómagirndin dregur ekki langt. Hún
setti upp fálætissvip og opnaði dyrnar.
Gesturinn virtist verða undrandi,
þegar hann leit hana. „Ungfrú Lowen?“
spurði hann og deplaði augunum.
„Já?“
Þetta var riðvaxinn maður, syfjulegur
til augnanna. Hann hélt á móbrúnu
skjalaumslagi í hendi sér, sem hann
sneri vandræðalega sitt á hvað.
„Margret Lowen?“ spurði hann enn.
„Það er ég“. Hún brosti, eins og þeg-
ar hún vildi gefa sölumanni til kynna,
að hún vildi ekki neitt af honum kaupa.
Gesturinn ýtti ekki alltof hreinum
hattinum aftur á hnakka, og það kom
í Ijós að hann var sköllóttur ofan ennis.
„Berger heiti ég, lögregluvarðstjóri“.
Hann seildist ofan í brjóstvasann,
eftir veskinu, dró upp úr því embættis-
skilríki og sýndi henni. Og hún hleypi
honum inn í anddyrið.
„Hvað er yður á höndum, varðstjóri?
Ég er ekki almennilega komin á fætur
enn“.
„Erindi mitt ætti ekki að taka langan
tíma, ungfrú Lowen . . . ungfrú, er ekki
svo?“
„Jú“.
„Hvernig er það . . . kallar fólk yður
yfirleitt Maggý?“
„Nei, áreiðanlega ekki“. Það mátti
heyra það á röddinni, að henni fannst
spurningin allt að því móðgandi.
„Fyrirgefið; en sú manneskja, sem ég
á erindi við, gengur undir nafninu
Maggý . . . Maggý Lowen, og þetta er
heimilisfangið“.
„Já, ég skil“, svaraði hún, og hag-
ræddi sloppnum í hálsinn, eins og ó-
sjálfrátt. „Þá er það frænka mín, sem
þér eigið erindi við; bróðurdóttir mín,
sem heitir í höfuðið á mér. En hvaða
erindi eigið þér við hana?“
Það var svo að sjá sem Berger lög-
regluvarðstjóra létti. „Býr bróðurdótt-
ur yðar hjá yður, ungfrú Lowen?“
„Já, það gerir hún, en það hittis'
svo á, að hún er ekki heima þessE
dagana. Hún dvelzt hjá systur minn
um vikuskeið. En hversvegna. . . . “
„Getum við komið inn fyrir og ræt
málið nánar, ungfrú Lowen?“
Hún vísaði lögregluvarðstjóranun
inn í setustofuna, en seinlega, eins of
henni væri ekki um það gefið. Þai
settust, og enn tók hann að snúa skjala
umslaginu móbrúna milli handa sér
en losaði síðan þráðinn, sem undini
var um litlu, dökkbrúnu pappakringl-
una, opnaði umslagið og dró upp úr þv:
einhverja pappíra. Margaret fylgdis;
með öllum tiltektum hans og forvitnin
skein úr fölgráum augum hennar.
„Segið mér eitthvað af bróðurdóti-
ur yðar, ungfrú Lowen. Hefur hú: 1
búið lengi hérna hjá yður?“
„Nærri sex ár. Síðan foreldrar henn-
ar létust. í rauninni er hún eins og mín
eigin dóttir“.
„Hvað er hún gömul?“
„Hún verður tuttugu og tveggja ára
í þessum mánuði“.
„Er hún dáð stúlka? Ég á við hvort
hún eigi marga vini og kunningja?"
„Nógu marga, geri ég ráð fyrir. Hvers
vegna spyrjið þér?“
Lögregluvarðstjórinn varp þungt
öndinni. „Þér megið ekki láta yður
bregða, ungfrú Lowen, og við mundum
ekki vera að skipta okkur af þessu,
ef þeir hlutir hefðu ekki gerzt, sem
breyta þar öllu um. En fyrir bragðið
verður ekki hjá því komizt, og því
verð ég að segja yður dálítið varðandi
bróðurdóttur yðar, sem ég geri ráð fyrir
að þér vitið. Fyrir um það bil tveimur
árum, fór hún að eiga bréfaskipti við
mann nokkurn, að nafni Raoul Coll-
ins...“
„Og?“
„Ég er alls ekki að halda því fram,
að það hafi verið að neinu leyti sak-
næmt, og að sjálfsögðu má vel vera
að yður sé kunnugt um það“.
„Ég hafði ekki hugmynd um það. Og
satt bezt að segja, þá fæ ég ekki skil-
ið...“
„Þessi Raoul Collins hlýtur að hafa
rekizt á nafn og heimilisfang bróður-
dóttur yðar í einhverjum af þessum
pennavinalistum, sem þeir eru með í
vikublöðunum — stúlkur og piltar, sem
vilja komast í bréfaskipti við einhverja;
þér hljótið að kannast við þessháttar
dálka. Einmana stúlkur eða karlmenn,
eins og það er orðað ...“ Hann varð
vandræðalegur á svipinn. „Hvað sem
því líður, þá hefur hún skrifað þessum
Collins að staðaldri og hann svarað
bréfum hennar... og við það væri
ekkert að athuga, ef þessi Collins væri
ekki dæmdur til að sitja ævilangt inni
í ríkisfangelsinu.“
„Hvað segið þér?“
„Því miður, þá er það sannleikur.
Hann lenti ungur í slæmum félagsskap
og rataði í þá ógæfu að verða manns-
bani í sambandi við rán, sem þeir
félagar frömdu. Hann hefði verið tek-
inn af lífi í rafmagnsstólnum, ef dóm-
ararnir hefðu ekki sýnt honum misk-
unn, vegna þess hve ungur hann var.
Hann var ekki nema tuttugu og átta
ára — alls ekki eldri — og eins ein-
mana og nokkur karlmaður getur frek-
ast orðið; þér skiljið við hvað ég á ...“
Það var eins og ungfrú Margaret
Lowen fyndist allt í einu helzt til
heitt í sloppnum, að minnsta kosti los-
aði hún um hann í hálsmálið. Að því
búnu rétti hún úr sér í sætinu.
„Ég trúi þessu ekki“, sagði hún stutt
í spuna. „Maggý mundi aldrei fá áhuga
á slíkum rnanni".
„Ekki mundi ég leggja henni það
til lasts, ungfrú Lowe. Þér vitið hvað
þetta getur verið undarlegt. Fólki
finnst eitthvað rómantískt við þetta,
og þá er ekki að sökum að spyrja“.
Hann roðnaði við sín eigin orð og tók
að blaða í plöggum, sem hann hafði
dregið upp úr umslaginu. „Við fund-
um þetta í klefa hans. Bréf frá bróður-
dóttur yðar. Og þessa Ijósmynd. Er
þetta Maggý?“
„Já, já. Svo sannarlega er þetta hún“.
„Mér þykir fyrir þessu, ungfrú Low-
en. En svo mikið get ég látið upp-
skátt, að í rauninni er ekkert rangt
við þessar bréfaskriftir í sjálfu sér;
þeir í fangelsisskrifstofunni fylgjast
með öllum bréfaskiptum... ég á við
það, að þeir fundu ekkert athugavert
við þessi bréf.“ Hann hikaði við, og
rétti henni eitt af bréfunum. „Þér vild-
uð kannski líta yfir þetta, og þá skiljið
þér betur hvað um er að ræða..
Rithöndin var smá og fínleg. Margar-
et hélt sloppnum fast að sér í hálsinn
á meðan hún las;
Kæri Raoul.
Þú segist vilja allt til þess gefa að
við mættum vera saman. Því máttu
trúa, að ég þrái það ekki síður en
þú. Væri þess einungis nokkur leið,
að þessir heitu draumar okkar mættu
rætast! Jafnvel þó að það kostaði okkur
hina þyngstu fórn. Á stundum er ég að
hugleiða það, að ég mundi fegin vilja
allt til þess vinna, að við mættum lifa
og búa saman alla ævi — að ekki fyr-
irfynndist neytt, sem ég vildi ekki fús-
lega láta í skiptum fyrir það.
Annað eigum við líka sameiginlegt.
Ég bíð þess líka eins og fangi, að eitt-
hvað gerist, sem valdið getur gjörbreyt-
ingu á högum okkar, svo að hjartfólgn-
ustu óslcir okkar verði uppfylltar.
Þangað til það verður, verða bréfin
að brúa það bil, sem staðfest er á
milli okkar.
Það er með öllu vonlaust, að nokkur
orð fái lýst ást okkar til hlítar. Samt
sem áður hafa þessi bréfaskipti okkar
veitt mér meiri unað, en nokkuð ann-
að, sem ég hef kynnzt um ævina, orð-
ið mér sú fullnæging, sem ekkert annað
má verða, hversu fátækleg og hvers-
dagsleg, sem þessi orð mín eru, saman-
borið við tilfinningar mínar ...“
Hún braut saman bréfið. „Það er
mér með öllu óskiljanlegt, að Maggý
skuli hafa látið þetta ganga svona
langt“, mælti hún. „Hún, sem annars
virðist yfirleitt skynsöm stúlka. Dá-
lítið hlédræg kannski — en sér í lagi
háttvís og prúð, það er hún“. Hun lagði
bréfið í skaut sér, festi augun á lög-
regluvarðstjórann og rödd hennar varð
hörkuleg. „Þér sögðuð að það væri
ekkert rangt við þessar bréfaskriftir;
hversvegna komið þér þá hingað?“
Berger lögregluvarðstjóri ræskti sig.
„Það er nú það. Hlutirnir hafa tekið
skyndilegum breytingum. Raoul Collins
hafði forystu um útbrot og flótta úr
fangelsinu í nótt. Tveir af föngunum
sem tóku þátt í því með honum, voru
skotnir — en hann slapp ...“
Sá daufi roðablær, sem áður var eftir
á skorpnum vöngum ungfrú Margar-
ete Lowen, hvarf gersamlega við þessi
orð hans.
„Hræðilegt.. . En hvernig er hægt að
blanda Maggý í það mál? Hvað getur
það snert hana?“
„Einfaldlega að því leyti til, ungfrú
Lowen, að Raoul Collins er peninga-
laus, skortir öruggt fylgsni og aðstoð
einhvers, sem hann álítur sig mega
treysta". Lögregluvarðstjórinn benti
gildum fingri á bréfið, sem lá í skauti
hennar. „Hann á engan að. Enga fjöl-
skyldu. Engan vin, nema hana. Það
virðist því gefa auga leið, að hann muni
leita hingað ...“
Ungfrú Lowen greip hönd að hjarta-
stað. „Þetta er hræðilegt“, stundi hún.
„Hvað getum við gert...“
„Skelfizt ekki. Hann gerir ráð fyrir
að hitta hér vini — ekki óvini. Að öll-
um líkindum verður hann vopnaður,
en ef þér gætið þess eins að vera öld-
ungis róleg, hafið þér ekkert að óttast".
Hann brosti hughreystandi. „Það er
meira að segja harla líklegt, að okkur
takizt að hafa hendur í hári hans, áður
en hann kemst alla leið hingað. Og
fari svo, sem við má búast, að hann geri
tilraun til að ná sambandi við yður,
verða lögregluþjónar á verði hér í
nágrenninu og koma á vettvang, áður
en hann veldur yður nokkrum vand-
ræðum“.
„En takist þeim samt ekki að hefta
för hans?“
„Að sjálfsögðu verðum við að reikna
með þeim möguleika. Takist það ekki,
og komizt hann hingað inn, þurfið þér
ekki annars við en hringja í þetta
símanúmer". Hann dró lítið spjald upp
úr vasa sínum og fékk henni. „Þá kom-
um við samstundis á vettvang“.
Hún stóð á fætur, og það fór um hana
kuldahrollur. „Svo er Guði fyrir að
þakka, að Maggý er ekki heima...“
„Það er sannkölluð heppni, því er
ekki að neita. Að sjálfsögðu væri það
öruggast, að þér færuð líka að heiman,
en þér verðið að taka þar nokkurt
tillit til okkar afstöðu. Þörf og löngun
Collins til að hitta frænku yðar, er
einmitt það, sem helzt getur orðið til
þess að okkur megi takast að hafa
hendur í hári hans. Vér mundum því
verða yður þakklátir, ef þér vilduð hafa
samstarf við okkur ...“
Að svo mæltu reis lögregluvarðstjór-
inn úr sæti sínu og stakk bréfunum aft-
ur í skjalaumslagið. Hann gekk til
dyra, en nam staðar með höndina á
hurðarsnerlinum. „Og enn er það eitt,
ungfrú Lowen“, sagði hann. „í yðar
sporum mundi ég ekki gera Maggý
viðvart. Hún kynni að gera eitthvað
•—• heimskulegt, skiljið þér“.
„Já“, svaraði ungfrú Lowen. Hún
virtist dálítið óstöðug á fótunum. Að
minnsta kosti studdi hún höndum á
borðbrúnina. „Sízt af öllu vildi ég að
eitthvað miður æskilegt kæmi fyrir
hana. Hún er mér of kær til þess ...“
„Gott“, varð Berger lögregluvarð-
stjóra að orði. „Við munum svo hafa
samband við yður og láta yður vita,
jafnskjótt og við verðum einhvers vís-
ari“.
Þegar lögregluvarðstjórinn var far-
inn, reikaði Margaret Lowen inn i
svefnherbergi sitt og fór að klæða sig,
vélrænt og annars hugar; dyfti og roð-
aði vanga og varir af handahófi og án
þess að líta í spegilinn. Hún tók lokka-
keflin úr hári sér, og hendur hennar
titruðu, þegar hún bar í það greiðuna.
Að hádegisverði loknum, hélt hún af
:staS til að annast innkaupin fyrrij'
helgina. Það tók hana alltaf klukku-
stund, og dreifði huganum frá þeim
óvenjulegu og kvíðvænlegu atburðum,
sem orðið höfðu um morguninn. Og
þegar heim kom úr þeirri för, labbaði
hún sig þreytulega upp stigana og inn
Framhald á bls. 45.
VIKAN 30. tbi. —