Vikan - 23.07.1964, Page 28

Bond sagði ekkert. Hvað ótti allt
þetta að þýða? Hvernig gat þessi
prófraun verið? Var möguleiki ó
því að hann stæðist hana. Var
möguieiki á því, að hann gæti kom-
izt undan og nóð til stúlkunnar,
áður en það væri of seint, jafnvel
þó það væri ekki til annars en að
drepa hana og forða henni frá frek-
ari misþyrmingum? Þögull safnaði
Bond saman öllu sínu hugrekki og
herti hugann gagnvart óttanum við
hið ókunna, sem nú þegar hélt hann
kverkataki og einbeitti öllum huga
sínum að því að komast undan.
Einhvern veginn varð hann framar
öllu öðru að halda þeim vopnum,
sem hann hafði náð.
Dr. No reis á fætur og gekk frá
stólnum. Hægt fór hann í átt til
dyra og snerist þar við. Djöfulleg
svört augun horfðu á Bond. Dr. No
lyftinu höfðinu örlítið meira. Rauð
varastrikin lengdust. — Vérið nú
duglegur, herra Bond. Hugsanir
mínar, eins og þeir segja, verða
með yður.
Dr. No sneri aftur við og dyrnar
lokuðust hægt á eftir honum.
17. kafli.
Langdregið óp.
Það var maður við lyftuna.
Dyrnar voru opnar og biðu. James
Bond gekk inn, Nú yar matsalurirrn
auður. Hversu fljótt mundu verðirn-
ir koma aftur og hefjast handa með
að fjarlægja matarleifarnar og taka
eftir því sem á vantaði? Lyftudyrn-
ar lokuðust með hvissi. Lyftumaður-
inn. stóð fyrir framan hnapparöð-
ina, svo að Bond sá ekki a hvaða
hnapp hann studdi. Þeir fóru upp.
Bond reyndi að reikna út fjarlægð-
ina. Lyftan nam staðar. Honum
virtist, að þeir væru nú dýpra í
fjallinu en herbergi þau sem honum
og stúlkunni hafði verið vísað til
í upphafi. Lyftudyrnar opnuðust,
úti fyrir var ópússaður gangur þar
sem steinveggirnar voru berir, að-
eins með draugalegri, grárri máln-
ingu. Gangurinn var tuttugu metr-
ar á lengd.
— Bíddu, Joe, sagði sá, sem hélt
Bond, við lyftumanninn. — Ég kem
strax aftur.
Hann leiddi Bond eftir ganginum
fram hjá dyrunum, sem voru merkt-
ir með bókstöfunum í stafrófsröð.
Þarna heyrðist daufur niður frá
vélum og bak við eina hurðina
fannst Bond hann heyra tifið í
loftskeytatækjum. Það leit út fyrir
að þeir væru í véladeild fjallsins.
Þeir komu að dyrunum fyrir enda
gangsins. Hurðin var merkf með
stóru Q. Hún var í hálfa gátt og
vörðurinn ýtti Bond inn um dyrnar.
Hann kom inn í steinklefa sem var
um fimmtán ferfet. Eins og gangur-
inn var hann málaður í draugaleg-
um, gráum lit. Þarna var ekkert
inni annað en tréstóll og á honum
lá, vandlega samanbrotið, svörtu
strigabuxurnar og bláa skyrtan,
sem Bond hafði verið í, þegar
hann kom til eyjarinnar.
Vörðurinn sleppti handleggjum
Bonds. Bond sneri sér við og leit í
Framhaldssagan
15. hluti
breiðleitt, gult andlitið undir svörtu,
hrokknu hárinu. Það var ekki laust
við að það væri forvitni og ánægja
í syndandi brúnum augunum. Mað-
urinn hélt um hurðarhúninn. Hann
sagði: — Jæja, Hérna er það, félagi.
Þú ert við rásmarkið. Þú getur ann-
aðhvort setið hérna og hugsað eða
reynt að komast út eftir þeirri einu
leið sem hægt er. Gangi þér vel.
Bond fannst hann verða að
reyna. Hann leit fram hjá verðin-
um, þangað sem lyftumaðurinn
stóð við opnar dyrnar og horfði á
þá. Hann sagði lágt: — Hvernig
mundi þér líka, að græða tíu þús-
und dollara og farseðil til hvaða
staðar í heiminum, sem þú vilt?
Hann horfði í andlit mannsins.
Munnurinn dreifðist í breiðu brosi,
sem sýndu brúnar tennur slitnar af
áralöngu nagi á sykurreyr.
— Kærar þakkir, herra. Ég vil
heldur lifa. Maðurinn byrjaði að
loka dyrunum. Bond hvíslaði ákaf-
ur: — Við getum komizt út úr þessu
saman.
Þykkar varir mannsins drógust
saman. — Hættu þessu! sagði hann.
Svo lokaði hann dyrunum með skell.
Bond ypti öxlum. Hann leit á
dyrnar. Þær voru úr málmi og það
var ekkert handfang að innanverðu.
Hann eyddi ekki kröftum í að kasta
sér á hurðina. Hann sneri sér að
stólnum, settist ofan á fötin sín og
svipaðist um í klefanum. Veggirnir
voru naktir, nema hvað i einu
horninu, rétt undir loftinu, var loft-
ræstingarrist úr sverum teinum.
Gatið undir ristinni var breiðara en
axlir hans. Það var greinilega leið-
in út í hindrunargöngin. Eina glufan
önnur á veggjunum var kýrauga
með þykku gleri, sem var ekki
stærra en höfuð Bonds, yfir dyrun-
um. Ljósið frá ganginum þrengdi sér
[ gegnum kýraugað inn ! klefann.
Annað var ekki að sjá. Það var til-
gangslaust að eyða meiri tíma
þarna. Klukkan hlaut nú að vera
um hálf ellefu. Fyrir utan, einhvers-
staðar í fjallshlíðinni var stúlkan
liggjandi og beið eftir þysnum frá
kröbbunum. Bond beit á jaxlinn
þegar hann hugsaði um Ijósan
líkamann, sem lá útbreiddur undir
stjörnunum. Hann reis á fætur.
Hversvegna í ósköpunum sat hann
kyrr? Hvað sem var hinum megin
við ristina, það var kominn tími til
að fara.
Hann tók fram hnífinn og sígar-
ettukveikjarann og kastaði af sér
sloppnum. Hann klæddi sig í bux-
urnar og skyrtuna og setti kveikj-
arann f buxnavasann. Hann reyndi
bitið í hnífnum á þumalfingursnögl-
inni. Hann flugbeit. Þó yrði hann
betri, ef hann gæti gert odd á hann.
Hann kraup á gólfið og reyndi að
brýna hann á steini. Eftir dýrmæt-
an stundarfjórðung var hann á-
nægður. Þetta var ekki rýtingur, en
það var hægt að stinga með honum,
ekki síður en höggva. Hann setti
hnífinn milli tannanna og færði
stólinn undir ristina og klifraði upp
á hann. Ristin! Ef hann gæti rifið
hana úr festingunum, gæti hann ef
23 — VIKAN 30. tbl.