Vikan - 23.07.1964, Síða 31

BJÓflUM YDOR FIESTJUt TEGUNDIR TRYGGINGA
BEZTO KJOB • MONUM VEIIA GOBA ÞJONUSTU
Framhald af bls. 25.
Það lítux nœstum eins út, og þér reynið að breyta öllu. Ég spyr ennþá
einu sinni: Hvers vegna þurfið þér að nota aðferðir, sem þér hafið enga
tryggingu fyrir, að sé góð, þegar aðrar hafa sannað ágæti sitt? Auð-
vitað verður maður að nota ekta pöddusteina og ekta einhyrningshorn.
Allt of margir kauphéðnar verzla með þessi þarfaþing og selja, guð veit
hvað, fyrir ekta og ósvikna vöru. En munkurinn minn, Beécher, mjög
lærður Fransiskusarmunkur, sem vinnur við efnafræði á mínum vegum,
gæti örugglega útvegað yður fyrsta flokks vöru.
De Peyrac greifi hallaði sér áfram, til Þess að líta á erkibiskupinn,
°g Þegar langir svartir lokkar hans snertu hönd Angelique, kippti hún
henni að sér. Þá fyrst varð henni ljóst, að eiginmaður hennar var ekki
með hárkollu, heldur að svartur hármakkinn var ekta.
—• Það sem ég ekki skil, er hvernig hann kemst yfir pöddusteina og
einhyrningshorn, sagði hann. — Þegar ég var strákur, drap ég ótöluleg-
an fjölda af pöddum, en ekki eitt einasta skipti rakst ég á stein í heila
heirra. Og hvað einhyrninga snertir, hef ég ferðazt um allan heiminn.
og ég er þess fullviss, að einhyrningurinn er goðsögudýr — er hvergi
nokkursstaðar til.
— Þér getið ekki fullyrt það. Við getum ekki vísað frá okkur leynd-
ardómunum, og ekki krafizt þess að vita allt.
—■ Það sem mér finnst mesta gátan, sagði greifinn lágt, — er hvernig
maður meö yðar gáfnafar, getur í alvöru trúað á svona — lygasögur.
Áterei riófikurrttímáníh'éf ég heyrt nokkurn mann tala við svo hátt-
settan kirkjunnar þjón af þvílíkri frekju, hugsaði Angelique.
Hún sá hvernig þeir störðu hvor á annann. Eiginmaður hennar varð
á undan til að veita því athygli, að hún var í uppnámi. Hann brosti við
henni og sýndi mjög hvítar og jafnar tennur sinar.
•— Fyrirgefið, Madame, að við rökræðum á þennan hátt, með yður
á milli okkar. Hans háæruverðugheit og ég erum nániri f jandmenn.
— Enginn maður er fjandmaður minn, hrópaði erkibiskupinn reiði-
lega — Gleymið þér, að mannkærleiki verður að finnast í hjörtum allra
guðsþjóna? Það getur verið, að þér hatið mig, ég hata yður alls ekki.
Aftur á móti hef ég áhyggjur fjárhirðisins, vegna óstýriláta lambsins.
— Ah! hrópaði greifinn og hlátur hans varð næstum hræðilegur. —
Ég, sem kominn er af elztu ættum í Toulouse, það fer hrollur um mig,
Þegar augu mín mæta bláum augum ykkar, þessara norrænu manna.
Afkomendum hinna grimmu barbara, sem fluttu hingað stéttaskipt-
ingu og þröngsýni....
Sú hugsun greip Angelique, að þeir myndu hefja slagsmál, þegar
glymjandi hlátur gestanna fylgdi þessum síðustu orðum greifans. Hlátur
erkibiskupsins var ekki eins sannfærandi. En þegar Joffrey de Peyrac
hneigði sig með afsökunarbeiðni fyrir þessum kirkjunnar þjóni, rétti
biskupinn honum biskupshring sinn, til þess að kyssa.
Angelique var allt of rugluð til þess að geta tekið þátt í þessari al-
mennu kátínu.
— Veldur tóbaksreykurinn yður óþægindum, Madame, spurði greif-
inn allt í einu og hallaði sér fram, til þess að reyna að horfast í augu
við hana.
Hún hristi höfuðið.
Fiðlurnar hófu leik sinn. Þótt Angelique væri dauðþreytt, þáði hún
með ákefð, þegar d’Andijos markgreifi bauð henni upp. Dansfólkið
safnaðist saman á steinlögðu hallarhlaðinu, þar sem gosbrunnarnir
gerðu loftið svalt. Angelique hafði lært nægilega mörg dansspor í
klaustrinu, til þess að þurfa ekki að skammast sín, innan um þetta
fina fólk. Hún dansaði nú í fyrsta skipti á ævinni á raunverulegum
dansleik, og var í þann veginn að byrja að hafa ánægju af því, þegar
hún fann að eitthvað var að gerast. Dansandi pörin slepptu hvert öðru
til þess að hleypa hóp manna* sem þrengdi sér i áttina að borðunum.
Dansfólkið mótmælti en einhver hrópaði:
— Hann ætlar að syngja!
— Gullna röddin! Hin gullna rödd konungdæmisins!
14. KAFLI.
Mjúk hönd kom við handlegg Angelique.
— Madame, hvíslaði Margot. — Nú ættuð þér að yfirgefa veizluna.
Hans náð, greifinn, hefur skipað mér að færa yður til hallarinnar við
Garonne, þar sem þér eigið að dvelja í nótt.
— En ég vil ekki faraimótmælti Angelique. — Eg vil hlusta á þennan
söngvara, sem allir hrósa svo mikið. Eg hef ekki einu sinni fengið að
sjá hann.
Hann á eftir að syngja fyrir yður, Madame. Greifinn hefur lofað þvi,
að þér skulið fá að heyra hann syngja I einrúmi. En burðarstóllinn
yðar bíður. Meðan Morgot talaði lagði hún skikkju yfir axlir Angelique
og rétti henni svarta grímu. — Setjið þessa á yður, hvíslaði hún. •— Þá
mun enginn þekkja yður. Annars eiglð þér á hættu, að fólkið hlaupi
alla leið til hallarinnar og trufli brúðkaupsnótt ykkar með því að lemja
potta sína og pönnur. Margot flissaði. — Þannig er það alltaf hérna
VIKAN 30. tbl. — 3]^