Vikan - 23.07.1964, Side 36

Augniiárariæping
STIMULANT POUR LES CILS.
„LANCASTER Eyelash Cream".
Hvetur vöxt augnaháranna, þannig að þau lengjast og bogna
fagurlega. Engin óþægindi eru því fylgjandi að nota
þennan áburð, vegna þess að hann er búinn til úr hreins-
uðum olíutegundum og hrindir frá sér vatni.
/AN^ASTER
ÚTSÖLUSTAÐIR. —
REYKJAVÍK: Tíbrá,
Gjafa- og snyrtivörubúöin,
Orion, Holts-Apótek, Tjarnar-
hárgreiöslustofan. —
AKUREYRI: Verzlunin Drífa.
HEFIR VIÐLEGUÚTBÚNAÐINN OG VEIÐISTÖNGINA í SUMARFRÍIÐ.
TJÖLD, 2ja og 5 manna, fró kr. 1490,00 — SVEFNPOKAR fró kr.
650,00 - TEPPASVEFNPOKAR úr nylonefni - VINDSÆNGUR úr plasti
fyrir unglinga á kr. 248,00 - POTTASETT OG MATARÍLÁT í tösku 2ja,
4ra og 6 manna - FERÐAGASPRIMUSAR---FERÐATÖSKUR í úrvali.
PÓSTSENDUM
Kjörgarði — Laugaveg 59
þess að leita skjóls í Sviss. Og hvað getur þá ekki komið fyrir yður.
— Bah! svaraði greifinn léttilega. Ég reyni ekki að sannfæra neinn,
sem ekki hefur vísindaáhuga, og ekki skilur mig. Ég hef ekki einu sinni
löngun til þess að gera árangurinn af vinnu minni opinberan. Ég
sýsla aðeins við þetta mér til gamans. Ég lifi rólegu lífi hér i höllinni
minni, svo hver ætti að koma til þess að gera mér óleik?
— Valdið er allsstaðar, svaraði Bernalli, og litaðist um.
Einmitt í þessari andrá fannst Angelique hún heyra dauft hljóð,
og fékk það á tilfinninguna, að forhengi fyrir einum dyrunum hefði
hreyfzt. Frá þeirri stundu hlustaði hún aðeins á samtal mannanna með
öðru eyranu. Augnaráð hennar hvikaði ekki af andliti de Peyrac.
Augu hans lýstu, og Angelique hlýnaði um hjartaræturnar.
Þegar Bernalii fór, til þess að hafa fataskipti fyrir miðdegisverðinn,
lokaði Angelique glugganum. De Peyrac reis á fætur og kom út í
gluggaskotið, þangað sem kona hans sat.
— Þér eruð mjög fögur, Madame. — Sofnuðuð þér, meðan þér hlust-
uðuð á okkur?
—• Nei, ég var þvert á móti mjög áhugasöm, svaraði Angelique lágt,
og í fyrsta skipti hvikaði hún ekki undan augnaráði hans. — Ég vil
ekki halda því fram, að ég hafi skilið allt, en ég verð að viðurkenna,
að mér þykir meira gaman að svona umræðum, en vaðlinum í fínu
konunum.
Joffrey de Peyrac setti annan fótinn upp i gluggakistuna og horfði
rannsakandi á Angelique.
— Þér eruð óvenjuleg kona, sagði hann. —■ Ég hef notað allskonar
brellur, til þess að komast yfir þær konur, sem ég hefi haft áhuga
fyrir, en ég hef aldrei látið mér detta í hug, að nota til þess reiknings-
kúnst. Framhald, í næsta blaöi.
Öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris.
ÉG FÉLL FYRIR B0RÐ
Framhald af bls. 21.
hefði fallið fyrir borð. Til
þess að merkja staðinn, hentu
þeir ijósbauju með björgunar-
belti fyrir borð. Það var mögu-
leiki, að vélstjórinn sæi hana, ef
hann væri enn ofan sjávar í
nágrenninu.
Lítill möguleiki að vísu. Síðan
sigldu þeir fram og aftur um
staðinn, í leit að manninum.
Franz Strycharczyk hélt á-
fram að berjast við höfuðskepn-
urnar. Hann vissi, að krafltar
hans voru að þverra. Öldurnar
færðu hann sífellt í kaf. Regnið
dundi á höfði hans, og það var
mjög kalt, borið saman við sjó-
inn. Hann fékk skjálftaköst.
Liðamót hans tóku að stirðna, og
hann óttaðist, að þau yrðu al-
stirð, áður en langt um liði. Sjór-
inn olli honum ógleði og hann
kastaði upp. Það var erfitt að
bæta þeirri áreynzlu ofan á allt
annað. Bráðum gæti hann ekkert
gert — nema að biðjast fyrir.
Um borð í Fredriksburg tók
Przytulla skipstjóri ákvörðun
sína: — Við komumst að þeirri
niðurstöðu, sagði hann síðar, —
að enginn maður án björgunar-
beltis gæti eftir tíu klukku-
stundir verið lifandi í þessu róti.
Svo við snerum við aftur og
héldum ferðinni áfram.
En hann hafði rangt fyrir sér.
Franz Strycharczyk sá Freiburg.
— Ég vissi, að þetta var Frei-
burg, og skipið stefndi beint á
mig. Ég hrópaði, kallaði — meira
að segja gelti eins og hundur.
En það var tilgangslaust. Þeir
gátu ekki heyrt til mín í þess-
ari fjarlægð. Svo beygði skipið
til stjórnborðs þegar það átti
eftir fjögur til fimmhundruð
metra til mín.
Þá fór ég að hugsa: Hvað hafði
fjölskylda mín gert, 'til að verð-
skulda þetta? Faðir minn fórst í
kolanámuslysi í Ruhr þrem mán-
uðum áður en ég fæddist. Hvers
vegna þurfti moðir mm nú að
þola þetta líka? Hvers vegna
átti ég að deyja svona ungur?
Ég hugsaði um stúlkuna mína.
Hvernig hún tæki dauða mínum
— hvort hún yrði sorgbitin. Ég
vissi, að ef þeir fyndu mig ekki
yfir daginn, myndi ég aldrei
lifa af næstu nótt. Ég hélt áfram
að hugsa um marga hluti, en
efst í mér var samt aðeins eitt:
Að halda áfram að synda.
Tíminn leið, án þess ég gerði
mér beina grein fyrir því. Allt
í einu sá ég skip. Það stefndi
beint á mig. Ég vissi, að það var
nú eða aldrei, þetta var síðasta
tækifærið. Mér flaug í hug, að
þeir myndu ekki sjá mig, en tók
mig á til að vera rólegur. Skipið
hvarf aftur og aftur í stórar öld-
urnar. Þegar það var um fimm
hundruð metra frá mér, sveigði
það örlítið á stjómborð, en að
þessu sinni ætlaði ég ekki að
láta það sleppa, eins og Freiburg.
Ég tók á öllu sem ég átti og
synti af öllum kröftum. Um 80
metra frá skipinu hætti ég að
synda og fór úr nærbuxunum.
f hvert sinn, sem aldan lyfti
mér upp, veifaði ég þeim í hálf-
hring. Ég var enn of langt frá,
til þess að ég gæti látið til mín
heyra. En ég vonaði, að varð-
maðurinn tæki eftir því, sem var
óvenjulegt á sjónum. Ég veifaði
ekki, þegar ég var í öldudal, en
sparaði kraftana þangað til mér
var aftur lyft. Ég sá varðmann-
inn í brúnni. Og loks, þegar ég
hafði veifað aftur og aftur, sá
ég að allir voru komnir út í aðra
hliðina á brúnni. Þeir bentu í
áttina til mín. Ég vissi, að mér
var borgið.
Þeir renndu hægt upp að mér
og hentu bauju með línu, þegar
þeir voru komnir nógu nærri.
Um miðskipið breiddu þeir net
á síðuna. Ég svamlaði að bauj-
unni og hélt mér í hana, meðan
þeir drógu hana hægt að skip-
inu. Tveir sjómenn köstuðu sér
í sjóinn og hjálpuðu mér upp.
Á þilfarinu voru margar hend-