Vikan - 23.07.1964, Side 41

Helzti gallinn á hinum al-
menna, íslenzka ökumanni er sá,
að hann ekur eins og hann sé
einn í heiminum. Ég hef oft orð-
ið vitni að því á umferðargöt-
um, þar sem ekki er hægt að
komast fram úr, að einhverjum
þóknast að aka löturhægt, vegna
þess að ökumaðurinn er ef til
vill að skoða i búðarglugga eða
virða fyrir sér vegfarendur. Svo
safnast fljótt röð á eftir þess-
um einstaklingshyggjumanni og
sumir gera nokkrar árangurs-
lausar tilraunir til að komast
framúr. Allt í einu á svo þessi
sami einstaklingshyggjumaður
það svo til að „slá i“ og er þá
þotinn á undan á 60—70 km
hraða.
Margir eldri menn svo og ut-
anbæjarbílstjórar, sem eru rag-
ir í umferðinni, aka gjarna með
svona lest á eftir sér og þá
mjög oft sem næst miðju veg-
arins eða götunnar, svo erfitt
verður að komast framúr fyrir
þá, sem vilja halda eðlilegum
hraða. Á Hafnarfjarðarvegi ger-
ist það oft, að menn gefast upp
á þvi að cyða öllum matartim-
anum i það að lóna á eftir þess-
konar óhæfum ökumönnum og
grípa þá ef til vill liæpin tæki-
færi til framúraksturs. Af þessu
skapast stórkostleg hætta og
mörg slys hafa orðið af þessum
orsökum, en sjálfur sökudólg-
urinn hefur ekið áfram með
sínum svifaseinu viðbrögðum og
ekki fengið svo mikið sem á-
minningu. í 37. grein umferðar-
laganna er skýrt og greinilega
tekið fram, að vegfarendum sé
skylt að trufla ekki né tefja að
óþörfu aðra vegfarendur og
valda eigi þeim eða öðrum, sem
búa eða staddir eru við um-
ferðarleið, hættu eða óþægind-
um.
Sér á parti eru svo hinir
dæmigerðu þjösnar, sumir þeirra
viðfrægir, sem stjórna fyrirferð-
armiklum ökutækjum á þjóð-
vegunum og iðka það að hleypa
engum fram úr.
Margir hugsandi menn um
þessi mál, eru þeirrar skoðunar,
að ökukennarar eigi einhverja
sök að máli, en þeirra vinnu-
brögðum er ég fremur ókunn-
ugur og skal engan dóm leggja
á það hér.
Víða um heim og sérstaklega
i liinum elztu borgum Evrópu,
cr umferðin að verða mikið
vandamál. Bílunum fjölgar dag
frá degi og göturnar voru byggð-
ar fyrir umferð hestvagna og
gangandi fólks, en ekki bilaum-
ferð. Samt sem áður er ekki
hægt annað en að dást að því
í borg eins og Briissel, þar sem
götur eru afar þröngar og gaml-
ar, hversu mikið magn umferð-
ar kemst í gegnum göturnar á
minútu liverri. Þegar heim er
komið frá þessum borgum, þá
verður víst flestum starsýnt á
umferðina hér fyrstu dagana,
unz hún verður hluti af hvers-
dagsleikanum. Og þá kemst mað-
ur ekki hjá því að spyrja sjálf-
an sig: Hversvegna? Já, livers-
vegna í ósköpunum gengur þetta
svona silalega, svona óákveðið
og fálmandi?
Að einhverju leyti ætti svarið
að vera fólgið i því, sem hér
er talið upp að framan og ugg-
laust eru orsakirnar fleiri. Það
er nauðsynlegt að gera sér grein
fyrir þeim, ef á að komast fyrir
meinsemdina. Við þá alþingis-
menn, sem eiga eftir að fjalla
um umferðarlögin, vildi ég að
endingu segja þetta: Spyrjið ekki
aðra menn um ábyrgð, þið ber-
ið hvort sem er enga ábyrgð á
ákvörðunum ykkar. Enginn
krefst svo mikils af ykkur.
Reynið heldur að gera eitthvað,
sem talizt gæti í ætt við heil-
brigða skynsemi. GS.
MINNI EÐA MERK-
INGAR
Framhald af bls. 13.
stöövuð og jafrwel skilin eftir
þannig, að þau loki annarri ak-
reininni nema á smákafla gegnt
þjóðminjasafninu. Eina ákvæðið,
sem kemur i veg fgrir, að heimilt
sé að loka þcim báðum með því
að leggja á þeim hlið við hlið,
er það ákvæði i umfer&arlögun-
um, að ekki megi leggja bilum
samsiða, og það verða, menn að
gegma i minni sinu. Eins og er,
getur enginn sagt neitt við þvi,
þótt annarri akreininni sé lok-
að á þennan hátt, og hættunum
boðið heim með vafasömum ak-
reinaskiptingum.
Á sama vegarspotta eru engar
merkingar, sem banna mönnum
að beggja af gtri akrein út af
götunni til hægri. Sú regla verð-
nr að bgggjast á minni. Og
hvernig er með þessa gömlu
góðu reglu, sem viðast lwar er
enn i gildi: Varúð til vinstri?
Fgrir hana er fjári erfitt að setja
upp merki. Af þessu má vera
Ijóst, að það er alls ekki hægt
að aka eftir öðru hvoru einu
saman, og búast við trgggri og
snuðrulausri umferð: Minni eða
merkingum. Þetta verður hvort
tveggja að haldast í hendur.
Menn verða að hafa minnið i
lagi, og nota það við akstur, þótt
að sjálfsögðu verði að krefjast
þess, að merkingar séu hafðar
i góðu lagi og tvimælalausar, þar
sem hægt er að koma þeim við,
og skilgrðislaust verðnr að krefj-
ast þess, að merkingar, sem
fela i sér bregtingar á aksturs-
lagi, hvar sem er i borginni,
séu auglgstar á áberandi hátt
á þeim vettvangi, þar sem ætla
má að sem allra flestir taki eftir
þeim.
En nú er ekki nóg að hafa
merkingar. Það verður líka að
Dctglega umgangist Þér fjölda fólks
BRAGÐ OG
BÆTIR RÖDDINA.
Framleittmed einkaleyfhLINDAh.f. Akureyri
BYÐUR FRISKANDI
VIKAN 30. tbl. —