Vikan - 27.08.1964, Blaðsíða 31

inum. Þar er nú löngu í eyði,
enda hefur uppblásturinn unnið
þar ósleitilega á. Nú eru þarna
engar byggingar, aðrar en leitar-
mannakofi einn, sem Mývetning-
ar eiga, en þetta eru þeirra afrétt-
ir. Kofinn er stór og rúmgóður,
en heldur óhrjálegur, enda er
áreiðanlega reimt þar. Mér er
sagt, að skammt frá honum hafi
fundizt dys forn, og upp úr
henni hafi verið grafinn einn lær-
leggur og einn tanngarður. Svo
var dysbúi magnaður, að honum
auðnaðist að gera gemingaþoku á
þá, sem grófu hann upp, svo
þeir villtust og vissu lengi ekki
hvar þeir fóru, en varð þó ekki
meint af.
Eins og minnzt var á hér að
framan, var leiðangurinn ekki
meir en svo birgur af eldsneyti á
bílana, þennan síðasta dag. Voru
margir uggandi um endingu þess,
meðan hossast var yfir hraunið.
Það var þó betra að koma niður
í botna, því engin frágangssök var
að hafast við á þeim fallega stað
um stund, þótt eitthvert farar-
tækið tæmdist. Líklega hefur
verið einna minnst á bíl Hróars,
þegar lagt var upp úr Öskju, og
bláa ljósið, sem kviknar á Land-
Rovernum, þegar lítið er eftir af
brennsluolíunni, var orðið tölu-
vert áleitið. Við leitarmannakof-
ann var okkur sagt, að nú væri
10 kílómetrar eftir niður að
Svartárkoti, sem er efsti bær í
Bárðardal. En enginn er það
hlemmivegur, yfir snarþýfða mó-
ana. Það varð því síður en svo
til að róa okkur, þegar við hitt-
um landmælingamann nokkru
neðar í botnunum, sem sagði okk-
ur að nú myndu svo sem 12—15
km eftir í Svartárkot, eftir veg-
inum! Við héldum niðri í okkur
andanum, í hvert skifti, sem bíll
inn hallaði olíunni frá vélinni,
en drógum hann aftur léttar, þeg-
ar hallin minnkaði aftur, en ekk-
ert gerðist. En þetta reyndust
ekki nema 8 km.
Og svo var rennt í hlað á Svart-
árkoti. Hörður bóndi stóð þar ut-
an dyra og bauð okkur velkomin
í maRnabyggð. Þar stóðum við
svo í kvöldkyrrðinni og biðum
hinna. Þeir runnu í hlaðið, hver
á fætur öðrum, fyrir eigin elds-
neyti, nema kerrujeppinn frá
Húsavík. Hann drakk síðasta
dropann af geyminum, þegar
hann var nýkominn inn fyrir tún-
garðinn í Svartárkoti, sem er
um 100 metra frá bænum. En
þetta stóð þó ekki eins tæpt og
sýndist, því Húsvíkingar áttu
enn slatta af bensíni á toppnum.
Ég las nýlega einhvers staðar,
að öll íslenzk séreinkenni væru
nú dottin af þjóðinni, og hún
hefði nú að öllu leyti tileinkað
sér ameríska menningu, sem ef
til vill kynnu enn að leynast í
einstaka danskir þræðir. En ég
efast um, að það gæti gerzt ann-
ars staðar en á íslandi, að 22
fjallagengnir ferðamenn, sem leið
áttu um hlað venjulegs bónda-
bæjar, væru drifnir inn upp á
súrt slátur, kaffi og með því. En
það var ekki við það komandi,
að við færum frá Svartárkoti, án
þess að þiggja góðgerðir. Og það
var líflegt í stóra eldhúsinu, þeg-
ar allur þessi hópur var kominn
inn, þótt heimiliskettinum þætti
svo þröngt, að hann kom sér fyr-
ir uppi á skáp. Kannski hefur
hann bara langað til að sjá betur
yfir hópinn.
Vonandi eigum við einhvern
tíma eftir að veita Svartárkots-
fólkinu einhvern þann beina,
sem verður eins vel þeginn og
hressingin hjá þeim í þetta skipti.
Fáar ferðir og ekkert landslag
hefur orkað eins sterkt á mig og
þessi heimsókn í Ódáðahraun. Ég
hygg, að óvíða sé landslag jafn
hrikalegt og fjölbreytilegt, þótt
ekki sé tilbreytingunni fyrir að
fara í landslaginu. Ef til vill
hjálpar það til, hve mjög ég var
sem stráklingur trölltekinn af
bókum Ólafs Jónssonar um Ó-
dáðahraun, þannig að hvert ör-
nefni skapaði nú gamla dular-
stemmingu á grundvelli bókanna.
Við vorum aðeins gestir í
Ódáðahrauni. Þar á engin mann-
eskja heima. Þar búa aðeins tröll
og vættir.
KJÖLTURAKKINN
Framhald af bls. 16.
með miðum á. Hún nefnir franskt
nafn, sem ég skil ekki. En ég hef
heyrt það áður og man ég hef
hnerrað af lyktinni. Líklega yrði
ég rekinn út, ef ég færi að hnerra
núna. Ég sting nefinu niður í
gæruna, um leið og hann dregur
tappann úr flöskunni. Það lánast.
Ég hnerra ekki.
Þau taka til að drekka og eru
alltaf að segja skál, enda þó þau
drekki úr glösum. Þau reykja
eins og þeim sé borgað fyrir það,
þó það sé alveg öfugt. Þau tala
eins og þau eigi lífið að leysa og
finnst þau mjög skemmtileg. En
það er nú öðru nær. Hann er
hættur að vera nervus. Þegar
þau eru búin að skála nokkr-
um sinnum —■ og konan byrjuð
að lygna augunum upp á mann-
inn eins og þær gera stundum
þegar þær vilja að ballið fari að
byrja —, þá dettur honum
skyndilega dálítið í hug. Hann
fer fram í holið, hringir í sím-
ann og biður um hótelið í Ölfus-
inu. Hann spyr eftir forstöðukon-
unni og segist hringja til að
grennslast eftir því, hvort frú
Maja Benjamíns og börnin henn-
ar séu ekki komin heilu og:
höldnu. Hún er einmitt nýkomin.
Mig langaði bara að vita, hvort
allt hefði ekki gengið vel. Ég
bið kærlega að heilsa þeim. Segið:
henni, að ég ætli að fara að taka
til í geymslunni, ha ha. Gera svo-
vel að skila kærri kveðju.
Jæja greyið, segi ég við sjálf-
an mig í barnslegri einfeldni
minni.
Þegar hann kom inn aftur sett-
ist hann ekki í stólinn, heldur í
sóffann — við hliðina á kven-
manninum. Þau skáluðu tvisvar í
viðbót og voru mjög hlægileg í
mínum augum. Þá lagði hann
handlegginn af tilviljun yfir herð-
arnar á henni. Hún hallaði höfð-
inu á öxl hans á móti, og ég sá
hárið á henni var dökkt í rótina
undir gulri slikjunni. Það skipti
engum togum, að þar með voru
þau byrjuð að nudda . . . nei, nú
man ég orðið: þar með voru þau
byrjuð að kyssast. Mér var orðið
nýnæmi að sjá þetta, eins og ég
hef áður sagt, svo mér varð anzi
starsýnt á þau. Mér datt í hug,
hvort þau ætluðu virkilega að
éta hvort annað. Svo ég segi all-
an sannleikann, þá fannst mér
þetta í senn asnalegt og broslegt,
og það flögraði að mér að spang-
óla á þau; en í hina röndina var
þetta pínulítið skemmtilegt, og ég
fór ósjálfrátt að hugsa um ungfrú
Lillý, bláu hundfrökenina sem
ég hitti á Laugardalsgarðinum í
fyrra. Niðurstaðan varð sú, að ég
lét ekkert á mér kræla fyrst um
sinn. Það fór eins og fyrri daginn,
að eftir stutta stund voru þau
farin að anda hástöfum og orðin
að því skapi alvarleg sem þau
höfðu verið kát rétt áðan. Og sé
ég þá allt í einu, hvar maðurinn
leggur höndina á hnéð á stúlk-
unni og byrjar að fara undir
fötin við hana . . .
Þar með lokaði ég augunum og
kærði mig ekki um að sjá meira
í bili. Því brjóst mitt svall
skyndilega af mikilli reiði. Ég
skildi í einu vetfangi, hvers-
hvers vegna hann hafði viljað
að koma konunni á hótelið og
hvers vegna hann hafði viljað
leyna gleði sinni og hann hafði
hringt til að fullvissa sig um
hann yrði ekki staðinn að verki.
Ég veit, að svona atburðir eru
einlægt að gerast, eins og vinir
mínir í kjölturakkafélaginu okk-
ar hér í hverfinu geta bezt um
borið. En ég hafði sjálfur ekki
orðið vitni að slíku atferli fyrri
og ég vildi ekki sætta mig við
það — ég segi það alveg eins og
er. Ég sá í hendi mér, að húsmóð-
ir mín — sem aldrei hefur kom-
ið beinlínis illa fram við mig
persónulega — mundi alls ekki
kæra sig um þetta. Ég hugsa hún
hefði rifið í hárið á kvenmann-
inum og skipaði honum að pútta
sér út, ef hún hefði verið við-
stödd. Jafnframt fannst mér eng-
inn vafi leika á því, að við hér á
heimilinu ættum að standa sam-
an þrátt fyrir allt, og sízt af
öllu mætti láta utanaðkomandi
fólk spilla húsbóndanum með ein-
hverri stundarhamingju, sem
gerði hann alveg fráhverfan
hundinum hans meðan það stæði.
iÉg afréð, í stuttu máli, að sker-
ast í leikinn og rak upp smábofs.
Húsbóndinn dró að sér höndina
og hætti meira að segja að kyssa
konuna, en ég þagnaði og gerði
eins lítið úr mér og unnt var.
Hann hélt ég hefði verið að gelta
að flugu og tók aftur til þar sem
fyrr var frá horfið. En mér var
fúlasta alvara og rak upp annað
bofs, snjallara en áður. Hann lét
sér ekki segjast að heldur, svo
ég gerði mér lítið fyrir og tók til
að spangóla þarna inní stofunni
hjá þeim. Þá reis húsbóndi minn
upp, gekk hægt og virðulega til
mín, tók í hnakkadrambið á mér,
henti mér fram í holið og augun
í honum sögðu mér að halda
kjafti — lokaði þvínæst dyrun-
um milli okkar. Ég meiddist ekki
meira en svo, að ég átti eina ósk:
að ég gæti hringt í hótelið fyrir
austan. En ég vissi ekki númerið.
Gerið ykkur ekki í hugarlund,
að ég hafi verið af baki dottinn.
Ég mundi frá fornu fari að þegar
þetta var byrjað í sóffanum, þá
endaði það venjulega í svefnher-
berginu. Ég labbaði mig því
þangað inn, hringaði mig saman
bakvið stólinn hjá snyrtiborðinu
og beið míns tíma. Hann kom
fljótt: allt í einu birtast þau í
dyrunum. Það er ákaflega stutt
milli þeirra, og þau hallvika sér
út á hlið inn í herbergið. Ég ef-
ast um ég hafi nokkurtíma séð
tvær manneskjur standa svo ná-
lægt hvor annarri. Mér kom í
hug kvæðið, þar sem segir að
tveir líkamir urðu að einum. Mér
er ákaflega kært, eins og fyrr
greinir, að fólki komi ekki of vel
saman; en hér var bersýnilega
stefnt að samkomulagi, sem um
munaði. Þar að auki var ég reið-
ur. Sem sagt: ég endasentist
framundan stólnum, nísti tönn-
í kálfann á konunni og tutlaði af
henni sokkinn um leið og ég lin-
aði takið. Ég var reiðubúinn að
gelta og spangóla eins og vitlaus
maður, ef þetta hrifi ekki. En það
hreif. Munnurinn á konunni var
ekki upptekinn í bili og rak nú
upp eitthvert yndislegasta skað-
ræðisóp sem heyrzt hefur í manna
minnum. Maðurinn skildi hvers-
kyns var og lét kvenmanninn
þegar lausan. Hann náði aftur í
hnakkadrambið á mér, enda
reyndi ég ekki að flýja — svipti
mér upp, bar mig fram, grýtti
mér inn á klósettið, eins og það
er nú mjúkt, kippti lyklinum úr
skránni og læsti að utanverðu.
Þar lá ég síðan með fossandi blóð-
nasir, kannski fótbrotinn, og sló
út um mig svita. Það er til nokk-
urs að heita kjölturakki upp á
þvílík býti. En svona láta menn-
irnir, þegar þeir eru á höttunum
eftir hamingjunni. Er furða, þó
mér sé í nöp við hana?
Ég emjaði dálitla stund á kló-
settinu — bæði af sársauka, en
þó fyrst og fremst af taktískum
ástæðum.
Síðan þagnaði ég, enda var ég
hugrór og fann hvernig reiðin
fjaraði í hundsbrjóstinu mínu. Ég
vissi að maður, sem hefur hálf-
VIKAN 35. tbl. — gj