Vikan - 27.08.1964, Blaðsíða 34

'prestofítá
„THUNDERVOLT kerti
áaðeins; KR. 27.& ..
••••
presto/ite
PRESTOLITE „THUNDERVOLT" eru útbúin sjúlf-
hreinsandi kveikjuoddi, sem fyrirbyggir sótmynd-
un — þannig a3 neistinn er alltaf jafnsterkur
— kostirnir eru: Auðveldari gangsetning, aukin
vélaorka, minni bensíneyðsla og lengri ending
kertisins. —
— Sendurn í póstkröfu. —
Þ. JONSSON & CO
BRAUTARHOLTI 6 - SIMI 15362 - REYKJAVIK
SYLVANIA- PERUR
ENDING ÁÐUR7500 STUNDIR
20% LENGRI ENDING
10 °/o MEIRA LJÓS
3%MINNI KOSTNAÐUR
SYLVANIA
GCNERÁL TELEPHONE t ELECTRONWS &)
heimi, að ég skildi hana ekki:
„Gangtu í tætlum og fiffaðu út,
kj úttí-kj út! “ Strákar, sem töldu
sig fyndna með afbrigðum lædd-
ust milli tjalda og hengdu á þau
miða, sem á stóð ýmist heilsu-
spillandi húsnæði eða uppselt.
Ellegar þá, að þeir la'umuðu bréf-
miðum á yfirhafnir stúlkna, svo
þar mátti lesa: hristist fyrir notk-
un, eða: geymist, þar sem börn
ná ekki til.
Þegar við ljósmyndarinn höfð-
um lagt okkur eftir sunnudags-
matinn, en við höfðum mælt okk-
ur mót þá um hádegi, komumst
við að því hve erfitt getur verið
að melta harðfisk og beinakex,
ef maður hefur það á tilfinning-
unni, að maður fái ekkert nema
harðfisk og beinakex næstu daga.
Honum var ákaflega starsýnt á
fjórar franskar stúlkur, sem sá-
ust oft á ferli, vegna þess, að
þær höfðu tjaldað afsíðis. Hann
taldi að þær hefðu gert það í
öryggisskyni, því vissulega var
hann ekki einn um það, að vilja
hefna fyrir framkomu franskra
skútukarla við íslenzkar stúlkur
forðum.
Það voru fleiri útlendingar í
Mörkinni en þær. Hópur af Norð-
mönnum, sem ég hélt fyrst að
væru íslendingar, vegna þess að
peysur eru mikið notaðar til
klæðnaðar og gamlir hveitipokar
notaðir sem hirzlur af báðum
þjóðunum, og auk þess eru ein-
staklingar af báðum þjóðum
geggjaðir með víni. Þessir frænd-
ur okkar með peysurnar og
hveitipokana gengu um eins og
grenjandi ljón og heimtuðu
brennivín. Það kom kannske til
af því, að þeir voru ekki nógu
vel enskumælandi til að falla
stúlkunum í geð. Það virðist svo,
sem íslendingar geti ekki fundið
á sér, án þess að opinbera öllum
kunnáttu sína í ensku. Þó var það
þannig, að nokkrir bandarískir
strákar, sem töluðu heldúr
meira af íslenzku en aðrir,
skáru sig algjörlega úr hópnum.
Þeir voru stjarfir af lotningu
yfir hinni hrjúfu og stórbrotnu
ónáttúru íslendinga. Þeim
fannst ganga brjálæði næst, að
aka bílum yfir fallvötn og grjót-
urðir, og dýrkuðu íslenzka bíl-
stjóra næst þeim Kristi og
Kennedy. Þeir skildu ekkert í
þeirri tilviljun, að þeir skyldu
vera á lífi eftir alla villimennsk-
una, og þótti það alverst, að
þótt þeir kæmust heim, heilir á
geðsmunum, myndi enginn trúa
sögum þeirra af hvíldarferðalög-
um víkinganna í norðri.
Eftir að við ljósmyndarinn
höfðum farið í smá göngutúr,
og kælt okkur smávegis fyrir
neðan mitti, með því að vaða í
Krossá, hugðum við á rannsókn-
arför um hátíðarsvæðið, einkum
til að rannsaka söluskúr Ferða-
félagsins í Langadal. Þegar við
höfðum gengið klofblautir yfir
hið hrjóstruga óskaland lungna-
— VIKAN 35. tbl.