Vikan - 10.09.1964, Blaðsíða 36

Rúskinnskápur
Rúskinnsjakkar
Nappaskinnjakkar
Nappaskinnkápur
við nasvængina, bogið, þykkt, fölt
í miðiunni ó rauðleitu andliti hans,
það leit út eins og þrýstingur nef-
beinsins hefði teygt á skinninu. Oft
hugsaði ég um að slá hann á nefið
og heyra, hvernig beinið myndi
brotna undir hnefanum á mér. En
þetta var draumur, vegna þess að
ég er lítill og grannur og Rigamonti
hefði getað slegið mig niður með
einum fingri.
Eg veit ekki hvernig á því stóð,
að ég fór að hugsa um að drepa
hann, það getur hafa átt rætur sín-
ar að rekia til kvöldsins, sem við
fórum saman til þess að s já
ameríska kvikmynd, sem hét Full-
kominn glæpur. Til þess að segia
eins og er, ætlaði ég í fyrstunni
alls ekki að drepa hann, ég ímynd-
aði mér bara hvernig ég ætti að
fara að því, ef ég ætlaði að gera
það. Það veitti mér ánægju að
hugsa um það á kvöldin, áður en
ég fór .að sofa og á morgnana
áður en ég fór á fætur, og — ó,
já, reyndar — á daginn líka, þegar
það var ekkert að gera á barnum
og Rigamonti sat á stól bak við
afgreiðsluborðið og las í blaði og
vel smurt höfuð hans laut yfir það.
Eg var vanur að hugsa: „Núna tek
ég stautinn, sem við erum vanir
að nota til að brjóta ísinn með,
og lem hann í höfuðið með honum,
en auðvitað var ég aðeins að gera
að gamni mínu. Það er staðreynd,
þetta var líkt því að vera ástfang-
inn og hugsa allan daginn um stúlk-
una, og ímynda sér þá hluti, sem
maður myndi gera og segja henni.
Það var bara í mínu tilfelli, sem
Rigamonti tók sæti unnustunnar, og
ánægjuna sem aðrir hafa af því
að láta sig dreyma um töfrandi
kossa og blíðuatlot, fann ég í því
að láta mig dreyma um dauða hans.
Ennþá eins og í gamni, og vegna
þess að ég hafði svo mikla ánægju
af því, gerði ég nákvæma skipu-
lagningu um framkvæmd verksins.
En þegar ég hafði fullgert hana,
varð ég gripinn þeirri freistingu að
framkvæma hana, og þessi freist-
ing var svo sterk, að ég gafst upp
á að berjast við hana og ákvað
að koma henni í framkvæmd. Ef
til vill tók ég ekki ákvörðun þrátt
fyrir það, en fannst ég vera flækt-
ur inn í framkvæmdina, þegar ég
trúði, að ég væri ennþá að láta
undan töfrunum. Sem þýðir það,
alveg eins og þegar einhver er
ástfanginn, gerði ég allt á eðlileg-
an, áreynzlulausan og ósjálfráðan
hátt, nærri því án þess að taka
eftir því.
Þess vegna byrjaði ég að segja
honum á milli kaffibollanna sem
við drukkum, að ég hefði kynnzt
mjög yndislegri stúlku, og að þessu
sinni var það engin venjuleg stúlka,
sem mér féll vel við og hann napp-
aði frá mér, þetta var stúlka, sem
hafði fylgst vel með honum, og
þráði hann og engan annan. Ég
endurtók þetta fyrir hann dag eftir
dag í heila viku, og bætti ýmsu
smávegis við söguna um þessa heitu
ást, og lézt vera afbrýðisamur. [
fyrstu reyndi hann að láta sem svo,
að honum væri alveg sama, og
sagði: „Ef hún elskar mig, getur
hún komið á barinn . . Ég get gefið
henni kaffibolla," en fljótlega varð
hann spenntari. Við og við, eins
og hann væri að gera að gamni
sínu, spurði hann: „Jæja, segðu
mér — þessi stúlka . . elskar hún
mig ennþá?" „Auðvitað gerir hún
það," svaraði ég „Hvað heitir hún?"
„Hún segir að sér finnist þú mjög
aðlaðandi." „Á hvern hátt? Hvað
finnst henni aðlaðandi við mig?"
„Allt — nefið, hárið, augun, munn-
urinn og hvernig þú vinnur við
kaffivélina . . . allt, það geturðu
verið viss um . . ." Hlutir, sem ég
í rauninni hataði — og sem ég
reyndar hefði aetað drepið hann
fyrir, eingöngu, það voru þeir í
leik mínum, sem höfðu vakið athygli
stúlkunnar, sem ég hafði búið til.
Hann brosti og var fullur af stolti,
vegna þess að hann var hlægilega
sjálfumglaður og hugsaði í sínum
eigin heimi. Þú gazt séð, að heimski
heilinn hans var upptekinn af þessu
og engu öðru, og að hann lang-
aði að hitta stúlkuna, það var að-
eins stolt hans, sem hindraði hann
í að spyrja mig. Að lokurn sagði
hann ergilegur. „Líttu á . . . annað
hvort kynnirðu mig fyrir henni, eða
þér er bezt að hætta að tala um
hana." Þessu hafði ég verið að
bíða eftir, og ákvað í snatri stefnu-
mót með honum næsta kvöld.
Áætlanir mínar voru einfaldar.
Við lokuðum klukkan tíu, en eig-
andinn varð alltaf eftir á barnum
við að gera upp reikninga þar til
klukkan hálf ellefu. Ég ætlaði að
fara með Rigamonti til staðar fyrir
neðan upphleðslurnar af Viterbo
járnbrautinni, og segja honum að
stúlkan myndi bíða þar eftir okk-
ur. Kortér yfir tíu færi lestin framhjá
og ég gripi tækifærið, hávaðann,
og skyti Rigamonti með „Beretta"
sem ég hafði keypt nokkru áður í
Piazza Vittorio. Og tuttugu mín-
útur yfir tíu myndi ég snúa við til
barsins og sækja pakka, sem ég
hafði gleymt, til þess að eigandinn
gæti séð mig. Klukkan hálf ellefu,
í síðasta lagi, skyldi ég vera í
rúminu, í dyravarðarherberginu (
blokkinni þar sem dyravörðurinn
leigði mér bedda yfir nóttina. Þessa
áætlun hafði ég tekið, að nokkru
leyti, upp úr kvikmyndinni, sérstak-
lega það sem viðkom atriðinu þeg-
ar lestin færi framhjá. Það gat vel
verið, að mér heppnaðist þetta ekki,
og ég yrði uppgötvaður. En ég
myndi samt sem áður finna full-
nægingu í því að hafa hleypt hatri
mínu út. Og fyrir þessa fullnæg-
ingu fannst mér ég vera reiðubú-
inn að þræla.
Næsta dag áttum við mjög ann-
ríkt, vegna þess að það var laug-
ardagur, það kom sér vel, því að
þá talaði hann ekki um stúlkur
við mig og ég hafði engan tíma
til að hugsa um það, sem fram-
undan var. Klukkan tíu, eins og
venjulega, fórum við úr léreftsjökk-
unum, og þegar við höfðum sagt
— VIKAN 37. tbl.