Vikan - 26.11.1964, Page 30

r
Fimmta heftiS komið meS öli-
um nýjustu textunum. Sendið kr.
25,00 og þið fóið heftið sent
um hæ! burðargjaldsfrítt.
NÝIR ÐANSLAGATEXTAR
Box 1208, Reykjavík.
Já? Nei?
Hvenær? "
Þúsundir kvenna um heim allan nota
nú C. D. INDICATOR, svissneskt reikn-
ingstæki, sem reiknar nákvæmlega út
þá fáu daga í hverjum mánuSi, sem
frjóvgun getur átt sér stað. Lækna-
vísindi 56 landa ráðleggja C. D. IND-
ICATOR fyrir heilbrigt og farsælt
hjónaband, jafnt ef barneigna er ósk-
að sem við takmarkanir þeirra.
C. D . INDICATOR
Pósthólf 1238 — Reykjavík.
Sendið eftirfarandi afklippu ásamt
svarfrímerki tii C. D. INDICATOR,
Pósthólf 1238, Rvík, og vér sendum
yður allar upplýsingar.
Nafn ..... ....•..............
Heimili
ÁST VIÐ FYRSTU
HEYRN
Framhald af bls. 13.
Ég stóð þarna og fannst ég vera
eins og smástrákur. Ég fór að
hugsa um, við hverju hún hafi
búizt. Ég var orðinn dauðhrædd-
ur.
— Komið inn, sagði liún glað-
lega. — Það var svo skemmti-
lcgt, að þér skylduð stinga upp
á því að við hittumst. Ég verð
að segja eins og er, að ég bjóst
við að þér væruð eldri. Þér eruð
fremur ungur af verzlunarstjóra
að vera, er það ekki? Eftir rödd-
inni að dæma, liélt ég að þér vær-
uð töluvert eldri.
Mér varð liugsað til, hvernig
rödd hennar varð skyndilega
alvarleg í símanum, þegar ég
sagði henni að ég væri verzlun-
arstjórinn. Hún hlýtur að hafa
hugsað sein svo: Hann er þá
maður á mínum aldri: Já, þá
hefur hún fengið áhuga.... Ég
varð allt í einu skömmustuleg-
ur.
Hún tók mig undir arminn
og brosti dálítið og sagði glað-
lega:
— Komið með mér upp. Ég
hef litla íbúð hérna. Við getum
fengið okkur kaffi og — vitið
þér bara? Ég hef bakað kringl-
ur yður til heiðurs.
Ég gekk með henni upp bratt-
an og þröngan stigann. Ég gat
ekki komið upp orði. Ég var
vandræðalegur, auðmýktur og á-
kaflega vonsvikinn. Ég hafði ver-
ið asni. Ég hafði búið mér til
rómantíska drauma um þessa
rödd, og nú voru þeir allir falln-
ir í rúst. Ef til vill hafði þetta
allt verið meðaumkun frá hennar
hálfu, meðaumkun með þessum
vesalings Skota, sem var svo
einmana, að hann reyndi að
stofna til kunningsskapar við
viðskiptavin, sem talaði með
skozkum hreim.
Hún hélt áfram að tala með
fallegu röddinni sinni. Hún var
að reyna að gera þetta allt auð-
veldara fyrir mig.
— Ég hafði hugsað mér yður
sem háan mann og mjög grann-
an, með dökkt liár og augu. Og
svo eruð þér Ijóshærður og blá-
eygður, ungur og miklu sterk-
legri en ég hafði hugsað mér.
Segið mér, hvernig höfðuð þér
hugsað yður mig?
Efst í stiganum sneri lnin sér
að mér. Ég hugsaði mig um litla
stund. Ég gat ekki sagt henni
það. En hún hló og andlit lienn-
ar var vingjarnlegt og hrein-
skilnislegt.
— Jæja, verið nú sannsögull.
Þetta er bara skemmtilegt.
Hvernig liélduð þér að ég væri.
Ég klóraði mér á hökunni og
sagði svo ákveðinn:
— Nú, jæja, ég hélt að þér
væruð milcið yngri, svona á
mínum aldri. Rödd yðar er ákaf-
lega ungleg, er það ekki?
— Hún virtist hrifin af þessu.
Ég brosti. Mér fór bara að liða
vel. Hún var ágæt, þessi fröken
Fraser. Ég ætti að láta þær hitt-
ast, mömmu og hana, þegar
mamma kæmi til að lieimsækja
mig, einhvern tíma í sumar. Jú,
hún var lagleg og skemmtileg
kona. Ég gæti kannski boðið
henni öðru hverju út með mér.
Það var hugsanlegt að hún væri
einmana. Ég varð allt í einu
mjög glaður yfir að hafa komið.
— En hvernig liélduð þér að
ég liti út? spurði hún og beið
með að opna dyrnar.
— Ég liélt að þér væruð
grannar, með dökkt, liðað liár
og stór grá-blá augu — og með
þessa fallegu rödd, auðvitað.
— Það er einkennilegt! sagði
frökcn Fraser.
Ég sá nú, að ég liafði lýst lienni
sjálfri nákvæmlega, nema hvað
hún var farin að grána í vöng-
um. Ég bætti því hratt við og
reyndi að brosa um leið:
— Og ég sá yður alltaf fyrir
mér i gulu pilsi með fellingum.
Ekki hlæja að mér! Þetta er
mjög alvarlegt.
— Það var einkennilegt sagði
liún aftur.
Svo sneri liún hurðarhúninum
og við gengum inn i bjarta, litla
stofu þar sem blóm stóðu um
allt. Stúlka stóð úti við glugg-
ann. Hún sneri sér að okkur,
þegar við gengum inn. Þetta
var grönn stúlka, með dökkt
hár og stór, dreymandi grá-blá
augu. Hún var i gulu pilsi, sem
flaksaðist til og frá, þegar hún
gekk á móti okkur.
— Þetta er herra James Fergu-
son, Fiona, sagði fröken Fraser.
— Þetta er bróðurdóttir mín,
F'iona Fraser. Hún er nýkomin
liingað frá Edinborg og verður
liér í viku. Nú ætla ég að fara
og liita kaffið....
Við heyrðum ekki livað hún
sagði fleira, Fiona og ég. Við
stóðum bara og störðum hvort
á annað. Loks sagði hún:
— Ég hef séð yður áður. Leyf-
ið mér að hugsa mig um....
— Ég hef sé yður, sagði ég.
— 1 búðinni — Bensons nýlendu-
vöruverzluninni. Þér voruð i
þessu sama gula pilsi.
Andlit hennar ljómaði.
— Og þér voruð i hvítum
slopp.
—• En hvernig stendur á að
þér munið eftir mér?
— Það lief ég ekki hugmynd
um! sagði fröken Fraser með
glaðlegri rödd, sem minnti svo
mikið á frænku hennar. — Og
livers vegna munið þér eftir
mér?
Við hlógum bæði. Við vorum
enn hlæjandi, þegar frænka
hennar kom inn. Okkur fannst
við hafa þekkzt árum saman.
Næsta morgun horfði ég djarf-
lcga framan í vinnufélagana.
— Hvernig var fröken Fraser?
spurði Bill Soames. Hafði ég á
réttu að standa? Eða var hún
kannski draumastúlkan þin?
— Já, sagði ég. Þeir gátu
haldið það sem þeir vildu. Brátt
inundu þeir komast að hinu
sanna. Ég liafði ekki í hyggju,
að láta Fionu Fraser sleppa frá
mér. En ég ætlaði ekki að minn-
ast á liana, fyrr en ég væri al-
veg viss.
Skömmu eftir að búðin var
opnuð, kom Bill Soames inn á
skrifstofuna.
Það er ung stúlka frammi, og
spyr eftir verzlunarstjóranum.
UKfGFRÚ YNDISFRÍÐ
býtfar yður hií Iandsþekkta
kenfekt frá. N Ö A.
HVAR ER ORKIN HANS
PtV er alltat siml íelknrlnn 1 hínnl Ynd-
Utrttí olúur. Hfin hefnr falis Srklna hana
Hfia elnhvets itatrár f hlafilnu oe helttr
géíum verSUunum hanfia helm, sem getur
fundlí .firklna. YerBIaunln eru ítfir kon-
fektkaait, fuUnr U hezta konfekU, o(
framlelSándinn er anjmtaS BœigœtlagerO-
in N6h
NOA1
Náfn
Helmllt
örtdn er i hla.
fitíaat er ðreglS var hlaut verBIaunlns
GUÐFINNA GUÐFINNSDÓTTIR, vinningaana má vitja £ skrifstofu
Bröttugötu 13, Vestmannaeyjum. vikunnar. 48. tbi.
30 — VIKAN 48- tbl-