Vikan - 30.12.1964, Blaðsíða 4

í dýragarðinum í New York er
ll'ónafjölskylda, sem virðist vera
mjög samheldin og lifa hamingju-
sömu heimilislífi. Þau þurfa heldur
ekki að kvarta yfir ófullnægjandi
húsnæði, lélegu fæði né peninga-
vandræðum. Fjölskyldan hefur þjóna
ó hverri loppu, sem sjó um allar
þeirra nauðsynjar, og gesti sem sjó
um samkvæmislífið og ýmsan smá-
vegis lúxus.
Ljónamamma og Ijónapabbi eru
hrifin hvort af öðru, eins og kemur
Ijóslega fram á fyrstu myndinni, og
eru hvergi smeyk við að sýna það.
Litlu krakkarnir — Prinsessa og
Charlie — hafa hlotið gott uppeldi.
Þau eru hlýðin og góð börn, en
dálitlir prakkarar þegar því er að
skipta. Þau komu sér saman um
það einn daginn að gera geypilega
árás á indíánaflokk, sem var þarna
í nágrenninu. Þau læddust að tveim
aðalindíánunum og skiptu með sér
verkum. Prinsessa réðist með hörku
á kven-indíánann og beit í skottið
á henni, en Charlie hljóp á boss-
ann á karl-indíánanum og beit hann
þar til reynslu.
Karl-indíáninn, sem auðvitað var
bara pabbi Ijón, gafst strax upp
fyrir ofureflinu og lagðist niður.
Prinsessa var þá búin að vinna
á kvenindíánanum, sem auðvitað
var mamma Ijón, og nú gengu bæði
í skrokk á pabba.
Pabbi Ijón var í góðu skapi, svo
hann lét þau fella sig niður og stein-
lá eins og góðir indíánar eiga að
gera.
En svo kom að því, að hann varð
þreyttur á leiknum og sagði þeim
að nú væri nóg komið. Nú ættu
þau að hætta.
Urrrr, sagði hann. Arrrr og Vúrrrr.
Og litlu góðu börnin hlýddu og
hættu, eins og öll lítil og góð börn
eiga alltaf að gera.

» ,
4
VIKAN 53. tbl.