Vikan - 16.11.1967, Blaðsíða 15

ómetanlega hæfileika til slíkra
verka. Og vegna þess aS þetta var
hæfileiki, hafði hann engan skiln-
ing ó fólki sem ekki bjó yfir hon-
um.
— Ég held varla að Lissabon
skipti máli, úr því sem komið er,
sagði Tarrant. — Hún heldur áfram
til Tangier með Willie. Það var
upprunalegalega hugmyndin.
— Nema talað hafi verið við
þau nú þegar. Fraser sogaði reyk-
inn úr sígarettunni og leit svo
illskulega á hana. — Fjórtán mála-
liðar í viðbót hafa horfið úr um-
ferð síðastliðnar tvær vikur — og
það er bara af okkar lista. Þeir
geta verið fimm sinnum fleiri.
— Hún varð að komast í rétta
aðstöðu til að hægt væri að nálg-
ast hana, sagði Tarrant. — Það
hefði verið of fljótt í Lissabon —
minna en tuttugu og fjórum klukku-
stundum eftir að henni misheppn-
aðist Watteau málverkið. Misheppn-
aðist samkvæmt sviðsetningu, bætti
hann við grafalvariega.
— Ég veit ekki alveg fyrir víst
hvað er þitt áhyggjuefni, sagði
Fraser. — Hún var að gefa kost á
sér. Við getum aðeins beðið og
vonað að eitthvað gerist og guð
veit að við erum vanir að bíða og
vona.
Tarrant reis á fætur og gekk út
að glugganum. Hann stóð með
hendur í vösum og horfði niður á
White Hall. — Ég hef áhyggjur út
af fjarskiptunum, sagði hann að
lokum. — Við gengum út frá þvf
að ef einhver reyndi að nálgast,
gæti hún látið okkur vita og við
fyndum einhverja aðferð til að
fylgjast með henni og Wiltie. En
það getur farið á annan veg. Og
við höfum ekkert að grfpa til, ef
í nauðirnar rekur.
— Ég er ekki viss um, að henni
geðjist að þessari hugmynd, sagði
Fraser efins. — En ef hún er á sín-
um stað f Tangier, geturðu hringt
til hennar og gengið frá einhverju.
— Nei. Tarrant hristi höfuðið. —
Ég vil að þú farir þangað, Jack.
— Ég? Fraser varð undrandi en
það vottaði fyrir ákefð f röddinni.
— Það væri ekki opinbert. Tarr-
ant sneri frá glugganum. — Ekkert
af þessu er hvort sem er opinbert
ennþá. Þú tekur þriggja vikna or-
lof frá og með deginum á morgun
að telja og gerir við það hvað sem
þér sýnist.
Fraser reis á fætur og slökkti f
sígarettunni sinni í stóra öskubakk-
anum á borðinu. Það var ný spenna
í hreyfingum hans.
— Ég hef setið f sama stólnum í
fimm ár.
— Finnst þér að þú hafir tapað
einhverju hér?
Fraser hugsaði sig vandlega um
og sagði svo: — Nei. Heldur þú
það?
— Það er nokkuð sem enginn
getur sagt um nema þú. Ég er ekki
að segja þér fyrir verkum, þú skil-
ur það. En ég man ekki eftir nein-
um sem gæti gert þetta betur, eða
jafnvel hálft eins vel.
Fraser kinkaði kolli. Án þess að
það ætti skylt við mont var hann á
sama máli. Það færðist ofurlftið
bros yfir mjóslegið andlit hans. —
■Modesty Blaise mun áreiðanlega
ekki þakka þér fyrir að setja mig
f þetta.
— Ég veit það. Rödd Tarrants
var þurrleg. — Það e' enginn vafi
að hún lætur einhverjar eitraðar
athugasemdir falla. Það bezta, sem
þú getur gert, er að vera sammála
henni, Jack, eða jafnvel að vera
fyrri til að samþykkja það sem þú
heldur að hún ætli að fara að segja.
Kvartaðu þreytulega undan mér
sem gömlu fífli, sem gerir sér fár-
ánlegustu hugmyndir.
— Hvað gerir það gott?
— Ég held að hún muni segja
þér að halda kjafti. Og gera svo
eins og ég ætlast til. Tarrant brosti.
— Hún er einstaklega trygg vinum
sfnum.
Liebmann stóð og horfði yfir
lendingarbrautina nyrzt í dalnum,
með skeiðklukku í hendinni. Þrjá-
tfu og sjö menn á litlum, aflmikl-
um mótorhjólum voru á leiðinni
inn f flatlendan dalbotninn.
Þeir voru með hjálma af ame-
rískri gerð og mjög léttar brjóst-
og bakverjur úr plasti. Undir ein-
kennisbúningunum voru þeir svipað
brynjaðir yfir kviðnum og hreðjun-
um. Verjurnar myndu ekki standa
fyrir beinu skoti, en það hafði þeg-
ar sannað sig, að þær máttu sfn
mikils, til að koma í veg fyrir smá-
vægilegan skaða og gáfu mikla ör-
yggistilfinningu sem hafði gífurleg
áhrif á siðferðið.
Hver um sig hafði Colt AR-15
riffil, loftkældan, magasínhlaðinn,
hálf- eða al-sjálfvirkan. Á hverju
mótorhjóli voru höldur fyrir fjöru-
tíu millimetra fallbyssur og skot-
færahöldur.
Þegar hópurinn náði hinni hlið
dalsins þrýsti Liebmann á hnappinn
á skeiðklukkunni. Hann sneri sér
að stóru standmyndinni af Kuwait,
sem náði yfir fjórðung úr ekru og
gekk þangað sem tvfburarnir stóðu
yfir höfninni.
— Ein mfnúta, fjörutfu og sex
sekúndur, sagði hann með hárri
og kuldalegri röddu.
Lok krafsaði eitthvað f bók. Um
leið og hann fletti, missti hann blý-
antinn. Chu horfði útundan sér á
hann með illskulegum augum og
sagði: — Helvítis klunni ertul
Það glitraði á hatur f augum
Loks. Hann svaraði ekki, en ætlaði
að beygja sig. Chu stóð réttur og
ósveigjanlegur, leðurstöngin sem
hélt þeim saman á öxlunum lét
ekki undan. Lok lyfti höndunum eins
og hann ætlaði að slá bróður sinn
í andlitið. Hann lauk ekki við það.
Hvorugur tvfburanna lauk nokkru
sinni við slfka hreyfingu, þvf undlr
beisku hatrinu milli þeirra bjó sú
ömurlega vitneskja, að ef slæi f
brýnu myndi það þýða dauðann
fyrir annan þeirra. Og dauðinn
fyrir annan þýddi brjálæði fyrir
hinn.
Liebmann horfði á Chu: — Lok,
skrifaðu hjá þér að deild Hamits
verði að bæta þetta um átta sek-
únáur.
Aftur beygði Lok sig til að ná í
blýantinn og að þessu sinni fylgdi
Chu honum fýlulega eftir.
Á fyrstu dögunum hér hafði Lieb-
man velt því fyrir sér hvort Karz
hefði gert rétt í þvf að nota tví-
burana. Svo hafði hann séð þá f
æfingu. Tvíburarnir höfðu stýrt fall-
hlffardeild sem átti að gera fyrstu
árásina á flugvöllinn f Kuwait. Þeir
notuðu tvöfalda fallhlíf og öll tygi.
Þjálfunin undir fallhlffarstökkið
hafði átt sér stað annarsstaðar, en
hann vissi ekki hvar. En aðalhluti
æfingarinnar hafði farið fram hér
í dalnum. Þá hafði hann séð tví-
burana eins og Karz sá þá. Þeir
stýrðu sinni deild með ótrúlegri
röggsemi, fimi og krafti og gerðu
hana að ómótstæðilegum þrumu-
fleyg, elds, hraða og eyðileggingar.
í starfi voru tvíburarnir eins og
einn maður eins og Liebmann hafði
séð, þegar aftökurnar áttu sér stað.
Meira en einn maður. Þeir voru
eitt ofurmenni, þegar því var að
skipta. Ef Liebmann hefði verið þess
umkominn að vorkenna hefði hann
vorkennt þeim þá hræðilegu byrði
sem þeir urðu að dragnast með,
undir öllum kringumstæðum. En
eins og allt var í pottinn búið, veitti
hann því aðeins athygli með áhuga.
Liebmann horfði á úrið sitt. Eftir
fimmtán mínútur myndi flugvélin
lenda með tuttugu tonn af skotfær-
um, sem sfðan yrði komið fyrir f
stóra hellinum, undir klettinum við
dalsendann.
Handan við þann klett lá vatnið,
sem átti sér um tuttugu feta breiða
útrás við austurendann. Þar féll það
f mjóum fossi ofan f hljóðláta á,
sem rann hægt og rólega í djúpu
gljúfrinu, meðfram dalnum, öðrum
megin. Hellirinn var upplagður fyr-
ir skotfærageymslur. Vatnið hélt
klettinum köldum, und'ir öllum
kringumstæðum og að innan hafði
hann verið málaður með Synthasil,
til að koma í veg fyrir að nokkur
saggi eða raki myndaðist.
Liebmann senri sér að litlu sendi-
tæki sem stóð á kletti rétt hjá
og lyfti hljóðnemanum. — Hamid.
Flyttu nú deild þína af braut-
inni og láttu hana vera reiðu-
búna að afferma skotfærin, eftir
fimmtán mfnútur. Liebmann lagði
frá sér hljóðnemann. Um leið heyrði
hann f móttökutækinu, sem var f
laginu eins og sjálfblekingur og
hann hafði klemmt í brjóstvasa
sinn. Það suðaði þrisvar. Hann sagði
við tvfburana: — Karz vill að ég
komi til fundar við hann. Munið
hvað ég sagði ykkur að segja Ham-
id um tímann. Hann sneri sér frá
þeim og gekk í áttina að jeppanum
sem hjá stóð.
Karz stóð við langa borðið f
skrifstofunni, við hliðina á stjórnar-
salnum. Hann lagði möppu til hliðar
þegar Liebmann kom inn og tók
upp þrjú skeytaeyðublöð, heft sam-
an.
— Hér eru nýjar upplýsingar frá
ráðningarstjóranum, sagði hann. —
Viss atriði hafa gerzt sem gera það
að verkum að hægt verður að nálg-
ast Blaise og Garvin.
Liebmann lét eftir sér að yppta
öxlum: — Það þýðir ekki mikið.
Tíminn Ifður Karz. Tæknideildin og
hreyfanlega varadeildin hafa verið
skipaðar. Það verður að útnefna
foringja, mjög bráðlega.
— Ég er sammála. Karz lagði
niður blöðin. — Sem betur fer skipt-
ir fyrri undirbúningur ekki máli
lengur. Það þarf ekki að fara var-
færnislega að þeim. Ráðningar-
stjórinn hefur fundið vogarstöng.
Þess vegna verÖur ekki farinn að
þeim bónarvegur, heldur þeim gefn-
ar skipanir.
— Þú krafðist þess að próf yrði
lagt fyrir Blaise og Garvin. Það
tekur sinn tfma.
— Ráðningarstjórinn sá um það
fyrirfram til að spara tíma. Það
var lagt fyrir þau strangt próf. Þau
stóðust það ótrúlega vel. Það var
óvenjulegt ánægjublik f augum
Karz, hann renndi skeytinu yfir
borðið til Liebmanns.
Það var þögn meðan Liebmann
las þau vandlega.
— Ég skil. Hann leit á Karz. —
En ráðningarstjórinn lætur í Ijósi þá
bjargföstu skoðun sína að Blaise
og Garvin séu ef til vill á einhvern
hátt tengd brezku leyniþjónustunni.
— Já.
— Það gerir þau Óheilbrigð.
— Mér hefur aldrei dottið f hug
að þau væru öðruvísi. Ef vogar-
stöngin er nógu sterk, skiptir ekkert
annað neinu máli.
— Heldurðu að hún sé nógu
sterk? Liebman kinkcði kolli í átt-
ina að skeytunum. Aldrei þessu
vant vottaði fyrir áhyagjum f til-
finningasnauðri tenórrödd hans.
Já. Karz lagði hönd, sem var
eins og höggvin úr steini, ofan á
möppuna, sem hann hefði við oln-
bogann. — Þetta er skýrslan, sem
ég laaði fyrir mína menn að út-
vega. í henni eru allar uplýsingar
um konuna Blaise og Garvin. Og
þar er líka nákvæm skilgreining á
þeim, eftir hóp sálfræðinga. Stóra
höfuðið hreyfðist hægt upp og nið-
ur. — Vogarstöngin er meira en
nógu sterk.
— Þau hafa andstyggð á þving-
unum.
— Auðvitað. En andstyggð án
aðstöðu til að láta hana f Ijósi er
ekkert áhyggjuefni.
— Heldur þú að þau muni vinna
vel?
— Þau eiga engra kosta völ.
Vogarstöngin verður í okkar hönd-
um, þar til öllu lýkur.
— Ég skil það. Ég var að spyrja
hvort þú haldir að þau hafi hæfi-
leika til að leiða deild.
Kar7 lyfti höndinni ofurlítið og
lét hana falla á möppuna aftur.
— Það er allt hér, Liebmann. Nið-
urstaðan er jákvæð.
- Gott.
Steinaugun sem störðu á Lieb-
Framhald á bls. 51
46. tbi. VTTv AN 15