Vikan - 16.11.1967, Blaðsíða 23

hann fyrirlitlega. — Hafðirðu
annars ekki ákveðið að flytjast
frá London, áður en þú varst svo
mikið sem sást húsið? Nei, það
liggur eitthvað meira á bak við
þetta.
— Sé svo get ég ekki gert mér
grein fyrir því að það sé nokk-
uð sem þér ....
— Jú, auðvitað. Allt sem þér
viðemur kemur mér í hæsta
máta við. Við erum þó alltént
vinir, er það ekki? Hann mætti
hikandi augnaráði hennar, án
þess að láta nokkurn bilbug á
sér finna. — Þú hefðir getað
leigt út eignina og haldið áfram
þínu starfi í London.
— Hefðir þú gert það — und-
ir sömu kringumstæðum?
— Þú átt við með árstekjum
upp á nærri áttatíu þúsund? Nei,
sennilega ekki. Með lágum hlátri
lagði Martin annan öklann yfir
hnéð á hinum fætinum og hisj-
aði upp um sig sokkinn. —
Gamli maðurinn sýndi þér mik-
inn heiður og traust. Hann var
slunginn um öll sín mál.
— Mér hefur skilizt það.
Adrienne lyfti handleggnum og
benti niður til kastalans. — Bjó
ekki Catherine Parr á Sudly
einu sinni?
Hann svaraði, án þess að snúa
til höfðinu. — Jú .... Anne
Anne Boylen naut heilsusam-
legs loftsins þar og Katharina
af Aragon dvaldi þar líka, nógu
lengi til að sauma út skjaldar-
merkið sitt í hökul sem nú er í
kirkjunni í Winchombe. Það er
athyglisvert að skjaldarmerki
hennar voru granateplið og
stjúpmóðurblómið og . hann
hallaði sér áfram og sló blómið
úr hönd hennar, — annað nafn
á þessu vesalings blómi er
„brostin ást“ -— sem aftur bein-
ir athyglinni að hvarfi þínu úr
auglýsingastarfinu. Hann krsos-
lagði handleggina og horfi vin-
gjarnlega á hana. — Segðu mér
hvernig hann var.
Adrienne kipptist við og leit
á hann. — Geoffrey Challoner,
bætti hann við, áður en hún gat
nokkuð sagt. — Það hjálpar
kannske að tala um hann. Vin-
álta — gleymdu því ekki. Bros
hans var ótrúlega opið og frjáls-
legt, þegar hann lagði hönd sína
yfir hennar. — Ég er búinn að
segja þér að augu þín koma
fyllilega upp um þig, og þú hefur
andlit sem á ekki auðvelt með
að gera sér upp svip.
Hún dró að sér höndina og
bæði litu á blómið sem fallið
hafði til jarðar og lá eins og
litaðir flauelsblettir á grasinu.
— Sir John og ég vorum góð-
ir vinir, hélt hann áfram. —
Hann talaði oft um þig.
— Hann þekkti mig ekki einu
sinni. Við hittumst aldrei, sagði
Adrienne vantrúuð.
— Jú, hann þekkti þig vel.
Hann byrjaði að fylgjast með
þér fyrir mörgum árum, mjög
laumulega og að sjálfsögðu. Það
var ekki margt sem gerðist í
þínu lífi sem hann vissi ekki um.
Hann fylgdist af miklum áhuga
með framgangi þínum í starfi og
var meira að segja rogginn yfir
því að þú myndir sennilega enda
sem stjórnarmeðlimur fyrirtæk-
isins.
Hún fann að hún roðnaði af
hneykslun. — Hversvegna ræddi
Sir John um mig við þig? Hann
hafði engan rétt til þess.
— Hann hafði allan rétt til
þess. Mér finnst ekki að þú getir
með nokkrum gildum rökum
haft á móti því að hann hafi
sýnt þér ríkulegan áhuga, og
hann hefur borgað vel fyrir þau
forréttindi. Hann tók upp síga-
retturnar, kveikti í einni og rétti
henni. Hann hélt áfram að tala,
án þess að virðast taka eftir því
að hún horfði eins og himin-
fallin á hann. — Þegar þú fórst
að vera með þessum Challoner
varð Sir John rauverulega
hræddur. Já, hann sór að ef þú
tækir að búa með Challoner
myndi hann svipta þig arfinum,
þegar í stað, en eins og öll góð
og falleg ævintýr, endaði það
vel. Challoner var ekki þín
týpa, sagði hann við mig. Þar
með urðu það örlög mín að
verða vitni að því að þú ákveðst
að segja vini þínum upp og halda
áfram að vera á þínum stað í
erfðaskránni. Rólegur og vin-
gjarnlegur hreimurinn kom illa
við Adrienne.
— Ætlarðu að segja mér að
þú hefðir hlotið arfinn ef við
Geoffrey hefðum haldið áfram
að vera vinir?
— Vinir. Nei. Hann hristi höf-
uðið. — En þú verður að viður-
kenna að það var möguleiki fyr-
ir sterkara sambandi sem ef til
vill hefði fengið á sig löglegri
blæ, þar til þú Hm .
opnaðir augun.
Það hefur þá sennilega verið
þú sem réðst hinum gamla vini
þínum til að grennslast einnig
fyrir um Geoffrey, eða hvað?
Martin kveinkaði sér við kald-
hæðnislegan raddblæ hennar og
tók eftir áherzlunni sem hún
lagði á „gamla vini þínum.“ —
Nei, það var ekki mitt uppátæki.
Ég hefði bara verið fenginn ef
þú hefðir stungið af með hinum
óstöðuglynda Geoffrey. Hann
hallaði sér aftur á bak, spennti
greipar um hné og starði í gegn-
um sígarettureykinn, yfir í hina
dalshlíðina.
— En um leið og ég las
skýrsluna um Challoner vissi ég
að ég gat hvatt hverja þá von,
sem ég hafði áður. Menn eins og
hann vilja eiga bæði í poka og
sekk, afsala sér ekki einum gæð-
um fyrir önnur. Það var augljóst
frá upphafi, og fyrra líferni
hans staðfesti það, að hann hafði
alls ekki í hyggju að segja skil-
ið við það, sem hann átti á sínu
góða heimili. Þar að auki átti
hann alltfyrirgefandi og undir-
gefna konu, sem tilbað rykið sem
hann gekk á.
Adrienne reis á fætur og lagði
af stað sömu leið og þau höfðu
komið. Hann fór á eftir henni,
tók um handlegginn á henni og
stöðvaði hana. — Hvert ertu nú
að fara?
Hún sneri sér við og augu
hennar skutu gneistum. — Ef þú
heldur að ég ætli bara að sitja
þarna og hlusta á lítillækkandi
endurminningar þínar um nán-
ustu fortíð mína, ferðu hrapa-
lega villur vegar. Þetta er senni-
lega kært umræðuefni í þorps-
slúðrinu líka.
— Nei, að Sophiu March und-
anskilinni, get ég fullvissað þig
um að hann trúði engum fyrir
því sem hann hugsaði eða gerði
og hún veit fjarska lítið. Hann
sá tortryggnina í dimmbláum
augunum.
— Ég hef heldur aldrei rætt
um þig eða þín málefni við
Sophiu, svo mikið sem einu
sinni. Þar að auki er ég viss um
að Sir John hefði heldur ekki
sagt neitt. um þetta við mig, ef
þú hefðir ekki farið til Rómar
með Challoner. Það olli honum
miklum áhyggjum. Hann leiddi
hana aftur að trjástofninum og
fann að hún var reiðubúin að
hlusta á það, sem hann hafði
að segja, því hún gerði ekki at-
hugasemd við að hann hélt um
handlegginn á henni. Þegar þau
voru sezt aftur sneri hann sér
að henni með opnum, alvarleg-
um svip: — Ég held að þú getir
aldrei skilið til fulls hve vænt
Sir John þótti um þig. Ég veit
að þið hittust aldrei, en hann
leit bókstaflega talað á þig sem
sínu einustu dóttur, og hvort sem
þú trúir því eða ekki, held ég í
alvöru að hann hafi að verulegu
leyti flutt ást sína á móður þinni
yfir á þig. Allar manneskjur,
meira að segja þær sem virðast
harðar og tiifinningalausar, eins
og John Bamber, þurfa að skrifta
fyrir einhverjum, við og við á
ævinni. Það vildi svo til að ég
var við hendina og ég hef nógu
mikið sjálfsálit til að telja mér
trú um að hann hafði vitað að
hann gat treyst því að ég færi
ekki lengra með það. Eftir öllu
að dæma hafði hann haldið sig
út af fyrir sig alla sína ævi og
ég efast um að nokkur hafi yf-
irleitt vitað um tilfinningar
hans, í garð móður þinnar, fyrr
en hann á sínum efri árum fékk
lögfræðinginn til að semja erfða-
skrána. Hann lyfti hendinni og
strauk varlega lokk frá enninu á
henni. — Þú sérð Adrienne að
við erum á sama báti. Bæði höf-
um við verið skammarlega svik-
in af þeim sem við elskuðum.
Hann dró andann djúpt og það
komu kaldhæðnislegir drættir
við munnvikin: — eða réttara
sagt, sem við héldum að við
elskuðum. Jæja, nú er því lokið
og það bezta sem við getum
gert er að halda áfram lífum
okkar, eins og við höfum ekki
farið í gegnum kvörnina.
— Þú lætur þetta hljóma svo
andstyggilega.
— Er hægt að skýra svona
svip öðruvísi, sagði hann ofur-
lítið ögrandi.
— Ætlarðu að gera þig að
dómara í slíkum málum? Þetta
hrökk út úr henni, áður en hún
hafði hugsað sig um, en vissan
um að hann var svo kunnugur
máli hennar og Challoners var
henni enni í sáru sinni. Hún
kipptist við, þegar hún sá hver
áhrif þessi beiska spurning hafði.
Sársaukadrættir fóru yfir and-
lit Martins, næstum eins og hún
hefði rekið honum utanundir og
rétt í svip leið hún raunverulega
sálarkvöl. Átakanlega nakta
þjáningu, svo gersamlega hjálp-
arvana að hún gat aldrei gleymt
því síðan. Á þessari stundu gjör-
breyttist samband þeirra inn-
byrðis, en hvorugt gerði sér
grein fyrir því, fyrr en löngu,
löngu seinna. En þegar Adrienne
síðar hugsaði til baka, gerði hún
sér ljóst að á þessari stundu tók
hún að unna og skilja Martin
Westbury.
Hann var fljótur að ná sér
aftur og svipur hans lýstist, þeg-
ar hann drúpti höfði með stríðn-
islegri undirgefni.
— Þetta átti ég skilið, takk
fyrir það. Ég hefði átt að biðja
fyrirgefningar á því að hafa tal-
að við þig eins og ég gerði, en
þú varst nógu lipur til að svara
fyrir þig.
— Nei, því ég ætlaði ekki að
segja þetta. Ég var reið af því
hvað þú vissir mikið um Geof-
frey og mig. Jafnvel þótt það
sé ef til vill auðvirðilegt og fyr-
irlitlegt í þínum augum var það
ekki þannig ekki fyrir mig.
Ég elskaði Geffrey mikið og
einlæglega og þótt mér fyndist
ég hafa orðið fyrir auðmýkingu,
þegar því var öllu lokið, iðr-
aðist ég einskis. Ég skammaðist
mín ekki fyrir neitt sem ég
gerði.
Hversvegna er ég að segja
honum þetta, hugsaði hún. Hún
hafði aldrei haft það fyrir sið
að trúa öðrum fyrir einkamál-
um sínum og upp á síðkastið
var hún orðin enn innilokaðri
en áður. Var hún að reyna að
verja hlutverk sitt í málinu? Og
ef svo færi, hversvegna? Hverju
máli skipti það þótt Matrin
Westbury áliti hana auðvirði-
lega kvenpersónu sem væri á
hlaupum eftir eiginmönnum
annarra? Henni kom það eins og
leiftur af himni að þetta þýddi
mjög mikið fyrir hana. Hún
fann að hendurnar á henni
skulfu og hún stakk þeim djúpt
niður í vasana, til að fela þessa
uppljóstrun um innri sálarfró.
— Ég hefði gifst Geoffrey,
Framhald á bls. 49.
46. tbi. VIKAN 23