Vikan - 16.11.1967, Blaðsíða 39

KJOLA-
EFNI..
LAUGAVEGI 59 SÍMI 18647
höfuðverkjartöflur fyrir matinn,
hringdi svo til fröken Erikson og
afpantaði hárþvottinn. Eftir hádeg-
ið fundu þau gamalt Matadorspil
uppi í skáp og röðuðu upp á hliðar-
borðinu. Úti fyrir var muggan þétt
og vælið ( þokulúðrunum var l(k-
ast angistarveini. Kikka hringdi
tvisvar til Korshamn, til að segja
að hún vonaðist til að komast þang-
að fyrir kvöldmat.
Sveinn fór úr peysunni og
hneppti skyrtunni frá í hálsinn. —
Mia stokkaði spil og gaf. En þeg-
ar þau fóru að spila, var Sveinn
utan við sig, og spilaði af sér, aft-
ur og aftur. Kikka vann, en Mia
varð gjaldþrota eftir skamma
stund. Hún stóð upp og gekk fram
( forstofuna. Hún náði í gamla
úlpu, og henni fannst sem hún
væri að koma heim, þegar hún
fór ( ermarnar. Svo læddist hún
hljóðlega út.
Hún gekk fyrir stofuhornið og
settist á hækjur sér, með bakið upp
að veggnum. Grasið við fætur
hennar var rennvott.
En henni var vel hlýtt í úlpunni.
Hún boraði nefinu niður ( krag-
ann, spennti greipar um hnén og
starði út f þokuna.
Hversvegna hafði hún ekki farið
til borgarinnar í gær? Hún var eig-
inlega búin að ákveða það. Þá
hefði hún losnað við óþægindin af
þv( að hitta Svein, einmitt núna,
þegar hún var að jafna sig á þessu.
Og svo lét hann eins og þetta væri
allt henni að kenna. Hann ætti að
vita hve hún tók það sér nærri að
svara ekki bréfum hans og síma-
hringingum. Hún hefði ekki getað
það, nema vegna þess, að hún var
svo hrædd um að það yrði ekki
neitt úr því í framtíðinni. Ekki gat
hún flúið til mömmu sinnar. Þótt
mamma hennar væri ( alla staði
yndisleg, þá var hún ekki sálfræð-
ingur. Sveinn þurfti ekki annað en
skrúfa frá sjarmanum andtartak,
þá var mamma hennar glötuð.
— Eins og ég. . . .
Þegar hún ætlaði að rísa á fæt-
ur, skauzt hann fram úr muggunni,
rétt hjá henni. Hann settist og and-
varpaði, um leið og hann settist
við hlið hennar:
— Hér varstu vön að sitja, þegar
þú afhýddir kartöflur.
— Það geri ég ekki lengur. V(ta-
mínin eru mest við hýðið.
— Gulrætur þá. — Rósakál, græn-
ar baunir. Ég tapaði. Kikka varð
milljónamæringur. Hún situr nú
þarna inni og reiknar út hve mikið
hún vann.
— Hver er hún?
— Hún er flugfreyja. Talar fjög-
ur mál reiprennandi. Það er meira
en þú getur, sem varla getur talað
móðurmálið.
Hún leit ekki við.
— Það þýðir ekkert fyrir þig, að
reyna að reita mig til reiði. Ég
þekki á þig.
— Vertu ekki of viss. Það getur
verið, að ég hafi lært eitthvað nýtt.
Heilt ár. . . . Hún þoldi ekki að
hugsa um það.
— Láttu mig í friði, sagði hún
æst. — Ertu ekki farinn að skilja,
að ég vil ekkert hafa með þig að
gera? Þú kemur æðandi hingað í
fylgd með stúlku, og svo byrjarðu
á þessum kúhstum þtnum á nýjan
leik. Ég hélt þú vissir
- Hvað?
— Að ég elskaði þig. Já, ég
gerði það. Það var ekkert f heim-
inum, sem ég hefði ekki viljað gera
fyrir þig.
— Og þetta leyfir þú þér að
segja, þú, sem ekki einu sinni vild-
ir brjóta odd af oflæti þínu, og
hlusta á mig ( fimm mfnútur, eins
og ég bað þig um. Þegar ég
Þau heyrðu að gluggi var opn-
aður.
— Sveinn, ertu þarna? Eruð þið
eitthvað verri, að sitja úti í þess-
ari svartaþoku? Elsku góði, ég
meiddi mig, þegar ég var að opna
kókflösku. Ég veit, að þú ert með
plástur í vasanum.
— Það er gott að það er læknir
við höndina. Stattu upp, Mia. Já,
ég sá að þú laukst prófi ( vor. —
Flýttu þér, áður en sjúklingnum
blæðir út.
Hún stökk á fætur, hljóp með-
fram húsinu og út í mugguna.
Skyggnið var ekki nema arm-
lengd, en hún þekkti hvert einasta
þverfet af eynni. Gatan, sem var
allt að þvf ósýnileg lá út að kletta-
lengjunni, þar sem þau lágu svo
oft í sólbaði, vegna þess að þar
var sólargangurinn svo langur. —
Vatnið hafði oftast verið kalt, en
klettaveggirnir heitir af sólinni. f
klettasprungum blómstraði gull-
muran og itmaði svo yndislega.
Henni fannst hún ennþá finna
hlýjan klettavegginn við klnn sér,
og hönd Sveins, sem hvíldi svo létt
á öxl hennar ...
Hún gekk, öruggum skrefum yfir
klettana, þangað til hún kom að
stað, þar sem hún gat setið með
bakið við brúnina. Þar renndi hún
sér niður.
Já, hún hafði verið afbrýðisöm.
Hún hafði kannski aldrei þorað að
trúa þv( að hann hafði valið hana,
hann, sem átti svo margra kosta
völ. Hún hafði helzt viljað hafa
hann alveg út af fyrir sig, dásam-
legast að vera hér f eynni, þar
sem þau gátu verið f friði og ró.
En það var ekki hægt að búa á
eyðiey allt sitt líf.
Einu sinni, þegar þau höfðu rif-
izt, hafði hann verið svo ergilegur
og sagt að þetta gæti ekki gengið.
— Mia, ef þú getur ekki mætt mér
á miðri leið, þá er þetta vonlaust.
Ég elska þig, en þú getur ekki ráð-
ið algerlega yfir mér. Og það versta
er, að þú tortryggir mig ekki. Þú
ert tortryggin við sjálfa sig . . .
Hún sat kyrr við klettinn, þegar
fyrsta vindhviðan kom. Hún var
snögg og létt, en óx hratt, og svo
fór þokunni að létta. Stundarfjórð-
ungi síðar var himinninn heiður og
útsýnið skfrt yfir hólmana.
Hún beið f hálftíma. Þá reis hún
á fætur og fylgdi fjörunni, þar til
hún kom auga á víkina og bryggj-
una.
Þar lá Mait við akkeri og bund-
in við bryggjuna. Hún sá tvær ver-
ur á hreyfingu um borð. Hún rétti
úr sér, stakk höndunum í úlpuvas-
ana, og gekk áleiðis að bryggj-
unni.
— Halló, kallaði Kikka. — Við
vissum ekki hvert þú fórst. Sveinn
sagði að það væri bezt að við
flýttum okkur af stað, áður en
myrkrið skellur á. Ég ætla að ganga
frá draslinu á þilfarinu, svo kem
ég í land til að kveðja þig.
Vertu sæll, Sveinn. Næst þegar
þú kemur verður lykillinn annað-
hvort undir þakskegginu, eða á
einhverjum öðrum stað, þar sem
innrásarmenn geta fundið hann.
En það verður aldrei neitt næsta
sinn.
Hún fór úr úlpunni og lagði hana
á bryggjuna, og í stað þess að
horfa á þegar þau losuðu bátinn,
gekk hún inn ( bátaskýlið.
Þar inni var hálfrökkur. Netin
héngu snyrtilega á rám meðfram
veggnum. Reipi, baujur, kastspæn-
ir, árar og bátshakar voru þar í
röð og reglu. Þegar hann opnaði
dyrnar, féll sólargeisli á ská inn
eftir timburgólfinu. Hún horfði
beint í augu hans.
Hún sneri baki að veggnum, svo
hún átti ekki undankomu auðið.
Hann gekk til hennar og tók hana
( faðm sér, eins og það hefði ver-
ið það eina sem hann þráði alla
ævi. Hann vafði hana að sér, og
lokaði munni hennar með sínum,
svo hún hafði ekki tækifæri til að
segja eitt einasta styggðaryrði.
Og svo gafst hún upp. Öll mót-
staða þvarr, og ( hennar stað fann
hún aðeins stjórnlausa gleði yfir
því að vera búin að finna hann
aftur. Hún vafði örmum um háls
hans og endurgalt kossa hans. —
Hjarta hennar var að springa af
þrá, sem hún hafði innibyrgt (
meira en ár.
46. tbi. vncAN 39