Vikan - 30.11.1967, Qupperneq 15

— Það er þó vænti ég ekki
Frankie Collins? Þér ætlið þó
ekki að segja mér að Frankie
hafi heppnazt að véla einhverja
til að trúlofast sér?
— Nei. Ronnie Sainsbury.
— Ekki þekki ég hann. Hann
vék aðeins til hliðar, þegar
Caroline Wyndham kom með
öllum sínum glæsileik, og tróðst
á milli hans og Adrienne.
— Caro, þetta er Adrienne
Blair.
Caroline kinkaði ljósum kolli
ofurlítið, til að gefa tli kynna,
að hún hefði heyrt kynninguna,
en gerði sig ekki líklega til að
heilsa með handabandi.
— Heyrði ég rétt að nafn
Ronnie Sainsbury væri nefnt?
spurði hún með ofurlítið hásri,
djúpri rödd.
— Já, reyndar, svaraði Adri-
enne. Þekkið þér hann?
— Einu sinni, í fjarlægri og
þoku hulinni fortíð. Ef það er
sá sami. Jadegræn augu Caro-
line Wyndhams urðu hugsi. —
Hár, myndarlegur, fyrsta flokks
dansari og nógu ríkur til að
þurfa ekki að gera handtak.
— Það er rétt.
— Sögðuð þér að hann hefði
verið að trúlofast?
Hún hefur snör eyru gyðjan
okkar, hugsaði Adrienne. — Já.
Hún ætlaði ekki að gefa fleiri
upplýsingar, nema hún yrði
spurð. Það var eitthvað við
Caroline Wyndham, sem henni
gazt ekki að.
— Hvar býr hann nú?
— Sem stendur hjá frænku
sinni og frænda.
Græn augun minnkuðu.
— Hvar?
— í Crompton Abbey.
Dauft bros færðist um munn-
inn. — Skrýtið. Það er afvikinn
staður í Cotswolds. Segið mér
ungfrú ....... Ungfrú Blair,
hafið þér hitt nokkurn mann að
nafni Westbury, í þessu drauma-
þorpi yðar? Martin Westbury?
— Já. Ég þekki herra West-
bury mjög vel. Þekkið þér hann
líka? Það var langt frá að mál-
rómur Adrienne væri hjartan-
legur.
Caroline Wyndham hló lágt.
— Já, töluvert mikið. Hann er
meira en vinur minn. Hún
lækkaði röddina og næstum
hvíslaði: — Hann er maðurinn
minn, ungfrú Blair.
12.
Næsti klukkutími var sá
lengsti sem Adrienne hafði
nokkurn tíman lifað. Eins og í
svefni lét hún sem hún skemmti
sér, en hún hafði enga glögga
hugmynd um þau orð sem varir
hennar formuðu. Stíf og köld
hið innra með sér, fannst henni
sem hvert þvingað bros hlyti að
vera eins og hræðileg gretta,
þar sem hún reikaði hlýðin frá
hópi til hóps.
Eftir leiftursóknina, leiddi
Paul Kinossis Caroline Wynd-
ham burt, en Adrienne gat ekki
gleymt, næstum illskulegum
glampanum í köldum, grænum
augunum. Hún veit það, hugsaði
hún eins og lömuð. Adrienne
barðist við ómeginið sem hótaði
að gleypa hana. Lamandi upp-
ljóstrun Caroline Wyndham
hafði verið eins og högg fyrir
bringspalirnar, og hún ætlaði
varla að ná andanum. Það var
eins og allar hennar tilfinning-
ar þurrkuðust út, og hún gat að-
eins staðið kyrr og beðið þess
að sálarlíðan hennar stæði ekki
skrifuð ljósu letri í andliti herm-
ar, þótt hún væri viss um að það
væri afmyndað og fölt.
— Er allt í lagi með yður,
ungfrú Blair?
Hún lyfti höndinni veiklulega
og strauk nokkur hár frá enn-
inu. — Það er hræðilega heitt
hérna inni — vantar sennilega
súrefni.
— Ég skal ná í eitthvað ferskt
að drekka handa yður. Winters
tók glasið af henni og var strax
kominn aftur með ískalt sítrón.
Hún brosti til þakklætis.
Hann klóraði sér í hökunni
með þumalfingrinum.
— Hmm. Ég læzt ekki vita eða
skilja hvað fram fór milli yðar
og Caroline, en hún gelur ver-
ið andstyggilegasta kvikindi
jarðarinnar, þegar hún vill það
við hafa. Ég geri ráð fyrir að
þér þekkið þennan mann, sem
hún segir að sé eiginmaður
hennar, mjög vel?
— Mjög vel, svaraði Adrienne
og undraðist hvað hann var
fljótur að gera sér grein fyrir
málinu.
— Jæja, en takið yður ekki
nærri það sem Caroline kann að
segja, því ég get fullvissað yður
um það, að hún ber ekki minnsta
hlýhug til nokkurs annars en
Caroline Wyndham. Hún er
hörkudugleg kona og þekkir
sitt svið, út og inn, en ég gleðst
yfir því af öllu hjarta að ég þarf
ekki oft að vera nálægt henni,
persónulega. Hann brosti ofur-
lítið skakkt. — Meðan hún er í
París og ég í New York semur
okkur ágætlega.
Adrienne tæmdi glasið sitt og
rétti honum. — Þakka yður fyr-
ir. Þetta var afar vingjarnlegt
af yður.
— Mér þykir gott að geta orð-
ið að liði. Eruð þér viss um að
það sé allt í lagi nú?
— Já, alveg. Viljið þér hafa
mig afsakaða? Ég sé að frú
Flaxton er laus, og ég þarf að
tala svolítið við hana. Hún rétti
honum hendina, sem hvarf í
stóran, sterkan hnefa. — Það
var mjög skemmtilegt að hitta
yður, herra Winters.
— Takk sömuleiðis. Það leyndi
sér ekki að hann var einlægur.
— Mér þykir sannarlega verst
að þér skulið ekki lengur starfa
hjá Romillain. Ég hefði ekkert
haft á móti því að kynnast yð-
ur meira. Næst þegar ég kem
hingað skrepp ég kannske nið-
ur til Crompton Abbey, til að
heilsa upp á gamla vini. Má ég
telja yður meðal þeirra?
— Já, auðvitað. Það væri mér
sönn ánægja að taka á móti yð-
ur sem gesti. Húsið mitt heitir
Drumbeat.
— Drumbeat. Ég skal minnast
þess. Og ég tek yður á orðinu.
Loks lauk þessu eilífðarlanga
kvöldi og Adrienne flýtti sér að
ná í fólksbíl. Á leiðinni til hót-
elsins skiptust reiði og beiskja á
í huga hennar. Hún hataði Mart-
in Westbury, endurtók hún hvað
eftir annað með sjálfri sér. Hún
fyrirleit hann fyrir tvöfeldni
hans. Fyrir þann heigulshátt að
segja henni ekki að konan hans
var enn á lífi. Hversvegna hafði
hann látið alla álíta að hann
væri ekkjumaður? Það varð að
segja honum til varna að hann
hafði yfirleitt aldrei minnzt á
hana, en hann hlaut að vita að
allir reiknuðu með að hún hefði
dáið, rétt áður en hann settist
að í Crompton Abbey. Og Jamie?
Það var ótrúlegt að Caroline
Wyndham væri móðir hans.
Henni fannst jafn ótrúlegt að
Martin Westbury og hin sjálfs-
ánægða og roggna Caroline
Wyndham liefði nokkurn tíman
getað átt nokkuð sameiginlegt.
Hægt og annars hugar háttaði
hún sig og fór í bólið, sannfærð
um að, henni kæmi ekki blundur
á brá. En örmögnunin fékk yfir-
höndina og hún steinsofnaði og
svaf langt fram á næsta dag.
Þegar hún vaknaði lá hún kyrr
og starði upp í loftið. Fortíðin
leið eins og á kvikmynd fyrir
hugskotsjónum hennar, og heit
tárin þrýstu svo á að hana sveið
undan. Tilhugsunin um að fara
aftur til Crompton Abbey fyllti
hana skelfingu. Hvað átti hún að
segja við Martin Westbury? Átti
hún að dengja því á hann, sem
hún hafði svo óvænt uppgötvað,
eða átti hún að reyna að gleyma
því að nokkru sinni hefði verið
meira en vingjarnlegt nábýli
þeirra í milli? En það hafði ver-
ið meira, hrópaði innri rödd
hennar. Jafnvel í ýtrustu ör-
væntingu og vonbrigðum gat hún
ekki neitaði því, að hún elsk-
aði Martin Westbury ennþá. Það
hlaut að vera önnur lausn. Hafði
Caroline Wyndham hlegið í gær-
kvöldi. Nei. Að vísu var hún
haldin kvalalosta, stolt og ó-
svífin, en hversvegna hefði hún
átt að vera eiginkona hins fá-
talaða Martins Westbury, ef það
var ekki satt? Nei, hann hlaut
að vera eins og vax í höndunum
á henni. Þar að auki hlaut hann
að hafa elskað hana mjög heitt
til að vilja bindast henni. Þess-
konar ást gat eyðilegt mann eins
og Martin Westbury. Svo hafði
hann skynjað það og ætlað að
forðast það með því að taka
drenginn með sér og búa fjarri
henni, burtu frá skugganum af
hennar allsráðandi persónuleika.
Adrienne velti þessu fyrir sér
langa stund, en var jafn nær. Að
lokum reis hún á fætur, fór í
bað og klæddi sig. Þegar hún
var tilbúin að fara, hafði hún
ákveðið að tala við Martin, áður
en hún léti hann róa að fullu og
öllu.
Julie Hamilton tók á móti
henni, þegar hún kom heim til
Drumbeat. Julie var ekki að
liggja á því sem henni fannst.
— Þú lítur út eins og
þú hefðir eytt nóttunni á hryll-
ingsmyndasafninu! Út með það!
Hvað hefur komið fyrir? Hún
las örvæntinguna í andliti Adri-
enne. — Elskan mín, hvað er
það?
Adrienne stóðst ekki með-
aumkunina í augum Julie. — Ég
hitti eiginkonu Martins í gær-
kvöldi, hvíslaði hún svo varla
heyrðist.
— Eiginkona? Julie sé niður
á stól. En ég hélt að hann væri
— Ekkjumaður? Skaut Adri-
enne inn í með ofurlitlu brosi. —
Já, það hélt ég líka og allir í
þoorpinu.
— Ónei! Ó, Adrienne! Að
þetta skyldi koma fyrir aftur
og það meira að segja fyrir þig!
Hefur hann aldrei sagt þér frá
henni? Hversvegna ekki? Hann
sýnist ekki vera neinn Geof-
frey Challoner. Ég var viss um
að þessu sinni væri það allt í
lagi.
— Það var ég líka.
Julie reis á fætur og lagði
handlegginn utan um axlir vin-
konu sinnar.
— Seztu, kæra vinkona. Þú
lítur ekki út fyrir að geta staðið
miklu lengur.
Þegar Julie hafði komið Adri-
enne fyrir í góðum stól og gefið
henni glas af koníaki, bar hún
fram spurninguna sem hafði
brunnið henni á tungu. — Hvað
ætlarðu nú að gera?
— Tala við hann, hugsa ég.
— Er það skynsamlegt? Hvaða
gagn gerir það? Julie var hörð.
— Til þess að gefa honum tæki-
færi til að segja að konan hans
hafi aldrei skilið hann og þau
hafi ákveðið að búa sitt í hvoru
lagi, en geti ekki skilið vegna
sonarins.
— Ég get ómögulega getið mér
til af hverju hann hefur ekki
sagt mér neitt, en ég held að ég
ætti að gefa honum tækifæri til
að útskýra það. Adrienne setti
glasið frá sér án þess að hafa
dreypt á því. Hún spennti greip-
ar svo hnúarnir hvítnuðu. Julie
getur ekki skilið þetta, hugsaði
hún í örvæntingu. Örugg í sínu
eigin, hamingjusama hjónabandi
hefur hún engan skilning á því
hvernig er að elska mann annar-
ar konu. — Ég elska Martin,
Framhald á bls. 48.
48. tbi. VIKAN 15