Vikan - 30.11.1967, Blaðsíða 37

NÚ eru tímar hvers konar til-
rauna. Fróðlegt væri að halda auka-
þing, þar sem sæti ættu þeir fram-
bjóðendur, er féllu við kosningarn-
ar f vor, heyra þó tala og vita,
hverjar væru tillögur þeirra og úr-
ræði. Hugmyndin um alþingi æsk-
unnar er mér einnig að skapi. Ætli
það reyndist öllu verr en kjörna
samkoman f höllinni við Austur-
völl? Verja mætti í þessu skyni
ólfka fjórupphæð og hurðin kost-
aði. Húsnæðið er til, því að ekki
situr alþingi allt órið enn sem kom-
ið er. Hins vegar mætti sleppa guðs-
þjónustunni f dómkirkjunni við þó
þingsetningu. Tilraunaþingið þarf
ekki að vera eins hótíðlegt og hitt.
Sessunautur minn rær fram í
gróðið og verður ókyrr á bekkn-
um. Hann spóir því, að valdhafarn-
ir leysi vanda efnahagsmólanna
með vondum róðstöfunum og stjórn-
arandstaðan hafi ekki vitfyrir þeim.
Víst skilur hann þær afleiðingar,
sem aflabresturinn og verðfallið
hefur. En hverjir eiga að bera byrð-
arnar? Hann nefnir þá, sem grætt
hafi á frjálsu verzluninni, fjárfest-
ingarframkvæmdunum og vinnu
annarra. Ég deili ekki um þetta við
gamlan jafnaðarmann, sem hefur
unnið hörðum höndum frá æsku til
elli, borgað útsvör og skatta á
gjalddaga ár hvert og aldrei hagn-
azt um eyri á braski eða smygli.
Þessi gamli maður fór einu sinni
til Noregs að sækja nýjan bát og
var þá svo fátækur, að hann gat
hvorki keypt flík á konuna né leik-
föng handa krökkunum. Það var í
kreppunni miklu áður en seinni
heimsstyrjöldin gerði íslendinga
ríka og eyðslusama.
— En ráðherrarnir eru gáfaðir og
menntaðir, og þingmennirnir vilja
auðvitað allt hið bezta.
Hann lítur á mig hægt og fast og
ber hallt höfuðið, en brosir ( kamp-
inn:
— Hyggnir sjómenn eiga að stýra
gætilega i bllðviðri og þurfa að
vanda sig enn betur, ef móti blæs.
Eins verður að stjórna þjóðarskút-
unnl.
Svo kveður hann og fer heim á
dvalarheimilið, en ég sit enn um
stund á Austurvelli og horfi á al-
þingishúsið.
Helgi Sæmundsson.
Nótt frelsisins
Framhald af bls. 13.
brott frá blöðunum, útvarpinu, bók-
menntagagnrýni, útfyrir landa-
mæri hins líkamlega.
Áhyggjuspurningar æddu um
huga hennar. Vissi hann um þau
Francois? Hann hlaut að vita það.
Ætlaði hann að vekja máls á því
við hana? Nei? Já? Á svipstundu
var hún komin í varnarstöðu.
Hann sagði án þess að llta upp:
,,Ég fer í ferðalag bráðum. Og ég
þarf að hafa góðan ritara með
mér. Þú veizt að ungfru Wells hef-
ur verið heilsuveil undanfarið. Af
öllum riturunum átján hefur þú
viðfelldnasta framkomu. Þar að
auki hefur þú aldrei komið með
mér ( ferðalag . .."
Hún sá fyrir sér brosandi andlit
Francois og heyrði hann segja:
Nígería hvískrar. Og hún heyrði
orð yfirmanns síns. En hvað var
hann að segja? Hvar stóð hún?
Hvað átti svona tal að þýða? Vissi
hann ekki að Francois myndi spotta
hana?
Og þá gerði hún sér grein fyrir
að hann var þagnaður. Hnn beið
svars. Hún var farin að draga hann
á því.
„Kemurðu?"
„Herra minn?"
„Kemurðu?"
„Ég — ég býst við þv(, herra
minnl"
Hún vék til hliðar greinum híbisk-
usrunnans, sem þéttur og grúfandi
teygði fram eyðileggjandi krumlur
s(nar og færði hár hennar úr lagi.
Skær Ijósbirtan úr gluggunum færði
henni heim sanninn um að Fran-
cois væri ekki háttaður ennþá. Það
var heitt þetta kvöld og hún hafði
leitað hans árangurslaust allan dag-
inn.
Hún mætti Jideh, þjóninum hans,
á tröppunum.
„Húsbónda ekki líða vel," sagði
hann.
Hjarta hennar tók viðbragð. Hún
ýtti honum til hliðar og hljóp inn
( herbergið.
Francois lá ( rúminu og sneri
andliti til veggjar. Hún settist hjá
honum og tók um hönd hans.
„Ég elska þig, Francois."
„Chinil"
Hvernig átti hún að koma orðum
að þv(, sem hún þurfti að segja
honum?
Hún litaðist um ( herberginu og
sá að hann var þegar byrjaður að
pakka inn farangri sínum.
„Náðu mér ( eitthvað að drekka,
elskan."
Hún vissi hversvegna hann bað
hana um það. Hann dáSist alltaf
að göngulagi hennar. Hún gekk
þv( hægt að kæliskápunm og rugg-
aði sér ( lendunum um leið. Hún
var klædd á vísu „innfæddra" og
búningurlnn var með þeim lit, sem
honum geðjaðist. Blár.
Hún kom með glas á bakka og
setti hjá honum og fann þá allt f
einu heita hönd hans á k(nn sér.
Það brann gulur eldur úr augum
hans. Hún ýtti hönd hans hæglát-
lega frá sér. „Þú ert veikur."
„Þú ert sjúkdómur minn. Ég vil
48. tw. VIKAN 37