Vikan - 16.05.1968, Blaðsíða 29

setjast í rafmagnsstólinn. Einstaka
sinnum hugsar hann til móður stnn-
ar, sem þó hvorki viil heyra hann
né sjá núna.
— Eg hefi skrifað henni þrjú bréf.
Eg hefi beðið hana fyrirgefningar,
hvað annað get ég gert? En hún
svarar mér ekki. Eg er búinn að
venja mig við þá hugsun að ég sjái
hana aldrei framar.
Hann minnist þeirra örlagaríku
mínútna í réttarsalnum, þegar móð-
ir hans, grátandi, sagði kviðdóm-
endum frá því sem skeði þetta
voðalega kvöld. Frú Aldona Esher-
ick sagði:
— Ég var að ganga frá eftir mat-
inn. Freddie kallaði mig inn í her-
bergið sitt, til að hjálpa sér við að
klippa nögl. Ég settist á koll við
rúm hans. Svo — ég fann að ég
var slegin aftan á hálsinn. Ég datt
á gólfið, þá stóð hann yfir mér með
byssustinginn í hendinni. Ég horfði
á hann og sagði: — Hversvegna ger-
ir þú þetta, Fred. Hann sagði: —
Vegna þess að ég hata þig ....
Ég náði taki á úlnliðum hans og
hrópaði á manninn minn. Þeir réð-
ust hvor á annan, og allt í einu
náði Fred í byssustinginn og rak
hann á kaf í manninn minn. Ég
hljóp fram í eldhús til að hringja
eftir hjálp. Þá greip Freddie um
hálsinn á mér og ætlaði að kirkja
mig. Svo leið yfir mig.
Ég vaknaði í farangursgeymslu
bílsins, og fann lífvana líkama
mannsins míns við hliðina á mér.
fá heyrði ég Freddie segja:
— Pabbi er dáinn og ég ætla að
drepa þig líka.
Ég missti meðvitund, og vaknaði
við það að við lentum í vatninu.
Ég gat komizt út úr bílnum og klór-
ag mig upp í fjöruna, og þegar ég
fann land undir fótum, tók ég til
fótanna og hljóp eins hratt og ég
gat. . . ég var hrædd um að hann
næði mér, og gerði út af mig.
Freddie Esherick sagði svo frá
sinni hlið málsins, kjökrandi, eins
og móðir hans. Hann sagði að þetta
hefði verið slys, en kviðdómendur
trúðu honum ekki.
— Það eina sem ég ætlaði að
gera, var að þagga niður í þeim.
Svo ætlaði ég að strjúka til Kali-
forniu. Fyrir mat fór ég niður í
kjallara og þá fann ég byssusting-
inn. Ég tók hann með mér upp, og
setti hann undir dýnuna f rúminu
mínu. Ég hafði tekið byssustinginn
og veifað honum fram og aftur, en
svo ætlaði ég að hætta, og missti
ég hann úr höndunum og hann
lenti á hálsi hennar. Hún hrópaði
upp yfir sig og kallaði á pabba. Ég
missti byssustinginn, tók hann upp
aftur, og hljóp svo út úr herberginu.
Hnífurinn vissi fram. Þegar ég kom
í dyrnar hrasaði ég um mottuna og
féll fram á við. Þá hitti ég pabba
með byssustingnum. Hann féll nið-
ur á hnén. Hnífurinn stóð í honum.
Hann horfði á mig og sagði:
— Hvern fjandinn gengur á? Svo
dró hann hnífinn úr sárinu.
Fred Esherick gekk svo að föð-
ur sínum látnum. Hann huldi blóð-
pollana í herberginu, með mottum,
og þegar hann kom aftur heim frá
því að fleygja þeim í vatnið, þvoði
hann sér og skipti um föt.
Eftir það tók hann til við að setja
niður farangur sinn. Hann lét það
sem hann ætlaði að taka með sér
í farangursgeymslu bílsins. Hann
tók Cleo, blinda hundinn, varð-
hundinn sinn og bezta vin, líka með
sér. Hann tók líka með sér hjóla-
skautana og tvær bækur. Onnur hét
,,The wandering knife", og hin
„Catcher in the Rye", bók sem
fjallaði um ungling á flótta.
En áður en hann færi fyrir fullt
og allt, ætlaði hann að hitta kunn-
ingja sína, svo hann fór niður á
skautasvellið. Tveim tímum síðar
sneri hann aftur heim. Skórnir hans
voru blóðugir, hann hafði gleymt
að skipta um skó. Lögreglan beið
hans.
Móðir hans, Aldona Esherick,
hefir alls ekki í huga að fyrirgefa
honum. Hún óskar eftir því að hann
verði líflátinn. Eins og er heldur
hún sig í felum, á einhverjum af-
skekktum stað. Bróðir hennar, John
Gudis, er með henni og sömuleiðis
blindi hundurinn, Cleo.
Freddie hefir ekki eingöngu beð-
ið móður sína fyrirgefningar í bréf-
um sínum, hann hefir líka farið
fram á það að hún gæfi leyfi sitt
til þess að hann mætti gefa líkama
sinn í þágu læknisvísindanna.
— Ef ég verð „steiktur", það er
líflátinn í stólnum, langar mig til
að gera eitthvað fyrir mannkynið.
Ég hefi ekki gert mikið hingað til,
og það lítur ekki heldur út fyrir
það að ég geti mikið gert í fram-
tíðinni. En það getur vel verið að
hægt sé að nota úr mér augun,
nýrun eða hjartað, og koma því
fyrir í einhverjum sem þarnast slíkra
„varahluta", ef hægt er þá að nota
þetta, eftir „steikinguna" f stóln-
um.
Hann hefir nú von um það að
hann verði ekki „steiktur", dauða-
refsingunni verði breytt eitthvað
áður. En hann er lokaður þarna
inni, skuggi af mannveru í skugga
hinria dauðu. En framtíðin býður
ekki upp á marga kosti, hvernig
sem þetta fer. Ævi Freddies var
heldur ekki neitt glæsileg áður.
Hann hefir nú farið að hugsa um
ýmsa hluti. T.d. það að foreldrar
hans voru ekki í raun og veru for-
eldrar hans.
— Ég veit að ég var ættleiddur,
þegar ég. var 14 mánaða. Nú hugsa
ég oft um það hvort hin raunveru-
lega móðir mín sé ekki ennþá á
lífi. Hefði hún fyrirgefið mér? Skyldi
fósturmóðir mín hafa otað mér
svona í dauðann, hefði hún í raun
og veru verið móðir mín?
Þegar ég var lítill, langaði mig
alltaf til að eignast systkin, systur
eða bróður. Ég man að ég sá einu
sinni grein í blaði um ættleiðingu.
Ég flýtti mér til mömmu, og sagði
henni að við gætum fengið barn.
Hún sagðist ætla að hugsa um það.
Svo varð hún eitthvað svo skrítin
í framan. Allt í einu sagði hún:
KJÓLA-
EFNI..
LAUGAVEGI 59 SÍMI 18647
GRENSÁSVEGI22-24
«0280-32262
LITAVER
Pilkington’s postulín veggflísar
Stærðir: 7Vá cm x 15 cm og 11 cm x 11 cm.
Barrystaines linoleum
perkst £Ó!ff!ísar
t'íorðt, !0 cm x 90 cm og 23 cm x 23 cm.
GOTT VERÐ
19. tw. VIKAN 29