Vikan - 16.05.1968, Blaðsíða 31

— Fred, ég ætla að segja þér
nokkuð — þú ert ættleiddur. Mamma
getur ekki sjólf eignazt börn.
Þetta kom eins og reiðarslag yfir
mig. Ég var aðeins átta ára, og ég
fór að gráta, og mamma fór l(ka
að gráta.
Heima hjá okkur þótti það rangt
að gráta. Það var skortur á sjálfs-
aga. Mamma grét mjög sjaldan.
Hún var alin upp á mjög ströngu
heimili. Móðir hennar var frá Lit-
hauen, og ól börn sín eftir mjög
einfaldri reglu: — Gerðu það sem
ég segi, annars verður þú barinn!
Aldona Esherick notaði þessa að-
ferð líka við uppeldið á Fred. Fred
M. Esherick eldri og hún höfðu verið
gift í fimm ár, þegar þau ættleiddu
Fred. Fred eldri hafði smáverzlun
og vann mikið, var sjaldan heima,
og lét konu sína einráða um upp-
eldið á drengnum.
— Ef ég gerði ekki allt sem mér
var sagt, þá var ég barinn, stund-
um með spanskreyr og stundum
með kústskafti.
Ég minnist þess að einu sinni sló
hún mig svo fast, að ég heyrði
ekkert með öðru eyranu ( nokkra
daga.
Daglegt líf Freds fór allt eftir
settum reglum. Mamma hafði
ákveðna forskrift fyrir hverju skrefi,
sem sonur hennar átti að ganga.
Hún ók honum til skólans á morgn-
ana og hún sótti hann í skólann.
Hún fylgdi honum til rakarans og
sótti hann þangað. Sömuleiðis til
tannlæknisins.
Ef það kom fyrir að hann átti
að koma einn heim úr skólanum,
varð hann að vera kominn heim,
nákvæmlega 25 eftir að skólinn
var búinn. Hann fékk aldrei svört
föt eins og hinir strákarnir. Hún
sagði að þau væru svo ryksækin.
Hann mátti ekki vera í fótbolta,
það gat eyðilagt réttingargrindina
á tönnum hans, sem kostaði 300
dollara. Hann fékk ekki að læra
að synda. Sundt(marnir voru á
kvöldin og það passaði ekki við
kvöidmatartímann. Á sömu for-
sendum bannaði hún honum að
vera í kirkjukórnum. Hann mátti
aldrei hitta stelpurnar.
— Ég sagðist alltaf ætla á skauta,
þar hitti ég vinkonu mfna. Ef
mamma hefði komizt að því, þá
hefði hún drepið mig ....
Hann varð að biðja um hvern
eyri. Peninga sem hann vann sér
inn, með því að bera út blöð, varð
hann að setja ( sparibauk, og
mamma hafði lykilinn. Hann fékk
aldrei neitt milli mála, og aldrei
sælgæti.
— Ég fékk aldrei að klæðast föt-
um, eins og hinir krakkarnir. Ég
fékk aldrei gallabuxur, mamma
sagði að það væri stelpulegt. En
þá gerði ég uppreisn, ég lét mig
ekki fyrr en ég fékk gallabuxur,
en samt ekki þann lit sem ég vildi
hafa. Ég fékk heldur ekki bómullar-
peysu, það liðu ár þangað til ég
fékk slíka peysu, og þá var hún
ekki með réttum lit...
Það voru tvær refsiaðferðir við
©AUGLÝSINGASTOFÁN

\

HUSMÆDUR

Þrjár úrvals kaffitegundir — veijiö þá tegund er yöur
fellur bezt, gefiö gestum þá tegund er þeim fellur bezt
— Ríó, Java éöa Mokkakaffi!
Java og MokkakaffiÖ er í loftþéttum umbúöum og
þolir þvi langvarandi geymslu. Fœsthjá
KAUPMÖNNUM OG
KAUPFELÖGUM um land allt.

VELJUM fSLENZKT <H) ÍSLENZKAN IÐNAÐ
öllu sem Fred gerði af sér. Önnur
var að hann varð að taka niður um
sig buxurnar og leggjast á magann
upp ( rúm, og svo fékk hann að
finna fyrir spanskreyrnum, þangað
til hann var blár og bólginn. Hin
aðferðin var að hann var settur í
einrúm. Hann fékk ekki að horfa
á sjónvarp, ekki lesa og ekki hitta
neinn félaga. Þá sat hann lang-
stundum í herberginu sinu og starði
á veggina.
Innilokunartfminn fór eftir þvf
hve alvarlegt „afbrotið" var. Stund-
um varði það nokkra daga, viku,
en einu sinni var hann innilokaður
heilt sumar.
Þegar ég var 13 ára, ætlaði ég'
að strjúka að heiman. Ég tók með
mér það nauðsynlegasta, bækur og
föt. Svo fór ég og keypti hamborg-
ara og eitt glas af mjólk. Ég ætlaði
að reyna að sitja um lestina, ég
hafði oft séð menn stökkva upp f
lestarvagna, þótt lestin væri á ferð-
inni. En lestin fór svo hratt að ég
gat það ekki. Þá reyndi ég að kom-
ast með almenningsvagni, en stöð-
in var lokuð. Að lokum ætlaði ég
að reyna flutningalest, þær eru svo
hægfara, en það kom engin. Að
lokum neyddist ég til að fara heim.
Það kostaði mig mánuð í „einrúmi".
Svo voru það reykingarnar. Ég
reykti auðvitað í laumi. Ég tók
venjulega bréfið utan af sígarettu-
pakkanum úti, svo hún heyrði ekkí
skrjáfið. Þegar ég kom heim, kropp-
skoðaði hún mig, sneri við öllum
vösum og lyktaði út úr mér. Ef hún
fann vott af reykingalykt, þá var
ég lokaður inni í fleiri vikur.
Ég var ekkert sérstaklega dug-
legur í skólanum, en ég fylgdist
með. Ef ég fékk lélegar einkunnir,
þá varð ég að sitja inni í mán-
uði. Þess vegna fór ég að falsa
einkunnirnar. Það var mjög auð-
velt, það komst aldrei upp. Þau
skrifuðu undir, þegar ég kom heim
með einkunnabókina Ég skrapp þá
á snyrtiherbergið og lagfærði töl-
urnar þar, svo gekk ég til hennar
og heilsaði henni, óvenjulega glað-
lega.
Fred Esherick, sem nú er rólegur
og íhugull, situr í klefa sínum, teyg-
ir sig við og við eftir sígarettunni,
og heldur áfram að segja frá æsku
sinni:
— Það var mamma sem barði
mig, pabbi gerði það aldrei. Pabbi
var rólegur og vinnugefinn. Hann
átti að græða peninga. Stöðugt
meiri peninga. Hún (mamma)
þurfti alltaf að kaupa eitthvað nýtt.
Hún vildi fá sundlaug bak við hús-
ið. Þegar hann var búinn að koma
sundlauginni upp, varð hann að
taka að sér næturvinnu, til að geta
séð fjölskyldunni farborða.
Freddie segir að hounm hafi þótt
vænt um pabba sinn og virt hann
mjög mikils. Um tíma voru þeir
mjög samrýmdir, þeir léku sér með
hundinn, eða þeir tefldu. En svo
varð Cleo blindur og Fred varð of
snjall í skák.
Um hríð hélt ég að ég ætti eng-
an föður. Hann vár aldrei heima.
Ég fann að það var ekki allt með
felldu milli þeirra. Einu sinni fóru
þau út saman á gamlárskvöld og
ég fékk að horfa á sjónvarp allt
kvöldið, það var dásamlegt. Stund-
um á sumrum fórum við út í skóg-
inn og skoðuðum trén, það var allt
og sumt, sem ég minnist að við
höfum gert í sameiningu.
Ég fór að skammast m(n fyrir
foreldra mína, félagar mínir sögðu
oft frá alls konar skemmtunum,
sem þeir höfðu farið á með foreldr-
um sínum. Þá fór ég að skálda. Ég
laug upp alls kyns sögum.
Sálfræðingurinn, sem rannsakaði
Freddie eftir morðið, hefur sagt:
— Samband hans við móðurina
hefur verið hræðsla og angist. —
Fredie er sniðugur og ákveðinn
persónuleiki. Hann er áhrifagjarn
og í mikilli þörf fyrir að tjá sig.
Það hefur verið erfitt fyrir hann á
ugnlingsárunum að þurfa að
beygja sig undir bönn og refsing-
ar, og vera alltaf fyrirmunað að
tjá sig.
Þeir sem hafa þekkt móður hans
í mörg ár, segja: —• Hún elskaði
son sinn, það er ekkert vafamál.
Og allar þessar reglur voru hennar
háttur að tjá ást sína á.
Fred mátti aldrei tala við stúlk-
ur, hann átti að bíða með það.
Hann segir:
— Stundum óska ég að þau
hefðu sagt mér frá blómunum og
bíflugunum, og öllu því; ég var
farinn að hafa áhuga á sl(ku. Er
það ekki eðlilegt? Ég meina, ég
i9. tbi. vncAN 31