Vikan - 16.05.1968, Side 33

BEINT I IVIARK
llllli I i n
wijM " :rv \
i;:ý 'íSiS-ííííííSíöí:?* vííííífxíílíílíís
iSiÍS;. 11 fxH.
||| ii

y' smm iliii ••: •;:•:•.•. >
. ■■ •
"í"

Jlip-
part ekki aS vera kynóður, þótt ég
hafi áhuga á stúlkum. Ég myndi
aldrei vera ruddalegur við stúlkur.
Ég laumaði oft heim með mér
blöðum og tímaritum, með nektar-
myndum og þvílíku. Einu sinni var
ég heima hjá kunningja mínum, þá
kom mamma hans að mér, þar sem
ég var að lesa Playboy. Ég var að
skoða myndina af stúlku mánað-
arins. Hún sá að mér brá, en hún
sagði einfaldlega: — Þetta er allt í
lagi, haltu bara áfram að lesa.
Ég trúði varla mínum eigin eyr-
um. Mamma hefði gengið að mér
dauðum, hefði hún séð slíkt og
þvílíkt.
I dag reiknar Fred Esherick dag-
ana, þar til aftaka hans fer fram.
Hann var kjörbarn, og er nú farinn
að trúa á guð. Það er aðeins barn
sem situr bak við rimlana. Hann er
villuráfandi í heimi hinna fullorðnu,
dæmdur af þeim fullorðnu. Á heim-
ili sínu varð hann alltaf að vera
hljóðlátur, en hér hlær hann dátt,
hlær jafnvel að merkjunum eftir
handjárnin. Hann minnist þess að
foreldrar hans sögðu að hann kæm-
ist ekki á unglingsárin fyrr en hann
yrði sextán ára. Þegar hann varð
sextán ára fékk hann engar heim-
sóknir, það var enginn sem óskaði
honum til hamingju. Hann reynir
að minnast einhverra Ijóspunkta
frá æsku sinni.
— Ég var alltaf svo hrifinn af
flugvélum, ég ætlaði að verða
flugmaður, þegar ég hefði aldur
til.
Einu sinni átti ég nokkra
hamstra, litlu nagdýrin, þú veizt,
og einn þeirra varð svo veikur að
ég neyddist til að aflífa hann. Ég
setti hann í poka, með steini í, og
gekk niður að ánni til að drekkja
honum. En ég gat það ekki, kunn-
ingi minn varð að gera það fyrir
mig.
Honum þótti góður maturinn
hjá mömmu sinni. Honum þótti
gaman að vera á hjólaskautum, —
honum fannst einhvers konar frelsi
í hreyfingunum.
— Hvað gerir þú núna?
— Ég sef eins og ég get á dag-
inn. Á kvöldin og næturnar horfi
ég á sjónvarp. Ég tala við náung-
ana hérna, þeir eru allir miklu
eldri en ég. Það eina sem við eig-
um sameiginlegt er það að við er-
um allir dæmdir til dauða.
Ég les líka heilmikið. Mér var
gefin bók Chessmans, ég man ekki
hver gaf mér hana. Ég man heldur
ekkert eftir Caryl Chessman, sat
hann ekki í tólf ár í fangelsi, áður
en hann var tekinn af lífi?
Fred segist eiga vinkonu, sem
trúi því að hann eigi eftir að losna
frá dómi og koma út. Ef hann
verður náðaður, verða samt sem
áður 25 ár, þangað til hann slepp-
ur úr fangelsinu ....
Fred Esherick er villuráfandi
barn, sem situr meðal stórglæpa-
manna og bíður dauðans. . . .
Hann er sextán ára, og maður
þarf ekki að vera sálfræðingur til
að finna að hann er ekki orðinn
karlmaður. En hann á að deyja
sem karlmaður, lögin hafa ákveð-
ið það. Kviðdómendur sáu myndir
af líki föður hans, hrollvekjandi
vitni um glæp Freddies. En enginn
vildi hlusta á ævisögu hans.
Það eru mörg önnur dæmi um
unglingabrot í Bandaríkjunum.
Spurningin um það hvort taka eigi
þessa unglinga af lífi eða ekki, er
mikið rædd um þessar mundir.
í Chicago sitja William Cannen
og Lawrence Cochran í klefum
hinna dauðadæmdu. Þeir eru báð-
ir 18 ára, og það á að taka þá af
lífi. Þeir skutu til bana tvo ung-
linga, 14 og 15 ára, sem ekki vildu
ganga í bófaflokk þeirra, Black-
stone Rangers. Hvað veit umheim-
urinn um Cannen og Cochran? Þeir
eru aldir upp í fátækrahverfum
borgarinnar. Mæður þeirra hafa
líklega ekki farið eftir siðareglum
Aldonu Esherick, en svona fór um
líf þeirra samt.
í Chicago hefur orðið vart við
annað vandamál. Þar eru ungling-
ar undir 17 ára ekki dæmdir til
dauða. Þá eru leigðir 14—15 ára
unglingar til að fremja ódæðið, og
fá að launum smáupphæð í pen-
ingum og stórar samlokur, fyrir að
myrða mann. Þeir aka líka of hratt
og fá þá tveggja ára betrunarhús-
vist, en síðan eru þeir látnir lausir.
Þetta eru lögin.
I Georgiu var 15 ára negra-
drengur dæmdur til dauða fyrir
morð á 70 ára gömlum hvítum
manni. Það var árið 1961, en
dómnum var breytt í 18 ára fang-
elsi.
Hvað verður gert við Freddie
Esherick?
í Ohio hefur rafmagnsstóllinn
ekki verið notaður s(ðan 15. marz
1963. Framkvæmdum dauðadóma
hefur fækkað mjög mikið síðustu
árin. Árið 1967 voru aðeins tveir
af fimm hundruð dauðadæmdum
teknir af lífi ( Bandaríkjunum. Ár-
ið 1963 var talan 24, árið 1964
voru það 14 og árið 1967 voru 7
teknir af lífi. En árið 1966 var að-
eins einn maður settur í rafmagns-
stólinn.
Fred Esherick skilur móður sína,
sem vitnaði móti honum. Hann
skilur líka kviðdómendur, sem
dæmdu hann, en hann skilur ekki
lögin; honum finnst þau ómannúð-
leg og einhliða. Það er mikið tal-
að um að afnema dauðadóm í
Bandaríkjunum, mikil mótmælaalda
gegn honum hefur riðið yfir hvað
eftir annað.
Skildi nokkur breyting verða á
viðvíkjandi Fred Esherick ?
☆
misskilningi, jafnvel heimskulegu
rifrildi. En við sættumst venjulega
fljótt aftur.
En einn daginn var allt búið, ég
fékk honum hringinn. Pabbi tók
ekkert eftir þessu í fyrstu, en eitt
kvöldið leit hann upp úr skræðun-
um sínum og sagði: — Hvað er eig-
inlega orðið að Conrad? Hann er
alveg hættur að koma.
Ég var mjög einmana og örviln-
uð, hugleiddi oft hvort það hefði
verið rétt af mér að senda honum
hringinn. Ég forðaðist að koma á
þá staði, þar sem við höfðum áður
verið, kom aldrei í klúbbinn, og
ráfaði oft niður að höfninni,
Sitt sýnist hverjum
Framhald af bls. 13
19. tbi. vikAN 33