Vikan - 16.05.1968, Side 48

ast það undarlegt líkar nauti og
jómfrú prýðilega hvort við ann-
að; bæði eru nefnilega hagsýn og
raunsæ.
Venus er æðsta drottning bæði
nauts og vogar, svo að viss skyld.
leiki er milli fólks af þessum
tveimur merkjum. Nautmenni
jafnt sem vogmenni eru þannig
yfirleitt góðgjörn og tilfinninga-
söm. Þau geta því vel átt sam-
an, svo fremi hin „jarðbundna"
Venus, sem nautinu ræður og
tengd er hvötum og eðlisávísun-
um, lendi ekki í illindum við þá
fáguðu „himnesku“ útgáfu ástar-
gyðjunnar, hverrar ríki vogin er.
Naut og sporðdreki dragast
hvort að öðru með ómótstæðileg-
um krafti, þótt því fari fjarri að
það sé þeim ævinlega til heilla,
enda rífa þau sig ósjaldan hvort
frá öðru með ósköpum. En aldrei
stendur þeim á sama hvoru um
annað. Heiftarlegir og sársauka-
fullir árekstrar eru tíðir á milli
þessarar skörpu andstæðna.
Miklu átakaminna er samband
nauts og bogamanns; lífsskilning-
ur beggja díonýsískur. Þeim
kemur því vel saman, þótt um
djúptækan skilning á milli þeirra
sé varla að ræða.
Naut og steinbukkur eru bæði
jarðneskrar náttúru og hneigjast
því mjög til samstarfs, sem yfir-
leitt verður haldgott.
Naut og vatnsberi eru á hinn
bóginn líttsættanlegar andstæð-
ur; sá síðarnefndi lifir einkum
fyrir andann og leiðist því þessi
óhnikanlegi realismi bolans.
Betur gengur það með naut og
fisk. Tilfinningalíf þeirra er ekki
ósvipað, þótt þeir á hinn bóginn
séu á margan hátt ólíkar náttúru,
svo sem hverjum manni má ljóst
vera.
FORSJÁLNI OG
ÞRAUTSEIGJA.
Ungt nautmenni er sjaldnast í
neinum vandræðum iraeð að velja
sér lífsstarf; það mál hefur það
hugleitt lengi og af dæmigerðri
forsjálni áður en endanleg á-
kvörðun var tekin. Það á oft
erfitt með að setja sig inn í
djobbið til að byrja rneð, en nær
um síðir mikilli leikni með þraut-
seigju og æfingu. Það er enginn
skorpumaður, en úthaldið þeim
mun meira. Því lætur vel að
vinna með öðrum og er góður
félagi. Yfirboðurum sínum sýnir
það virðingu og undirgefni, en
gætir þess þó vandlega að ekki
sé níðst á sér. Það leggur megin-
áherzlu á að fá vinnu sína vel
borgaða. Það er dæmigert
tryggðatröll í starfi og skiptir
ógjarnan um vinnu. Það hættir
ekki á neitt, hvort heldur það
er atvinnurekandi eða launþegi,
kemur undir sig fótum og auðg-
ast smátt og smátt. Ver'ður hann
þannig mjög oft um síðir vell-
auðugt og áhrifamikið.
Nautmanninum lætur prýðisvel
að stunda jarðyrkju og landbúnað
yfirleitt, og ekki síður er hann
fyrirtak sem kaupsýslumaður.
bankamaður, veitingamaður,
matvörusali, trjágerðameistari,
múrari, skraddari og skreytinga-
maður. Hneigist hugur hans að
listum, kann hann bezt við sig í
arkitektúr og tónlist.
Helzta hættan sem yfir honum
vofir á sviði starfsins er að hann
verði þræll þess, að ekkert annað
komizt að hjá honum í vöku eða
svefni. Hann er á fótum fyrir
allar aldir og hefur seinar hætt-
ur, gefur sér hvorki tíma til
skemmtana eða helgarferðalaga.
Vari hann sig ekki á þessu, er
hætt við að hann um síðir verði
slitinn og lífsleiður, líkt og út-
pískaður dráttarjálkur.
DANSINN KRINGUM
GULLKÁLFINN.
Nautmaðurinn er óralskur sem
fyrr er sagt, það er að segja:
munnurinn og honum tengd líf-
færi eru honum mikilvægari en
önnur. Þessu fylgir að hann vill
eignast eins mikið og hann mögu-
lega kemst höndum undir, stilla
hungur sitt og fýsn. Hann er því
ákaflega fégjam; gott ef pen-
ingar eru honum ekki meira virði
en nokkuð annað. í verstu tilfell-
um, þegar staða Satúrns í merk-
inu er slæm, getur úr þessu orð-
ið hreint gullæði, brjálaður dans
kringum kálfinn fræga, sem júð-
arnir fóru að tjútta við jafnskjótt
og Móses brá sér afsíðis.
Það er enginn hörgull á pen-
ingamönnum í nautsmerki. List-
málarinn Braque seldi myndir
sínar allar á okurverði, Karl
Marx, sem var sannur tarf-
ur í öllu sínu eðli, gat sem kunn-
ugt er varla um annað hugsað
en „Das Kapital“, Hugo Stinnes,
sem mætti sjálfsagt með réttu
kalla magnað blótneyti, varð rík-
asti maður Þýzkalands uppúr
fyrra stríði. Þar eð nautmenni
eru allfrek til lífsins gæða, mega
þau oft passa sig á að eyða ekki
meiru en þau afla. Skuldasöfnun
og gjaldþrot eru hættur, sem
vissara er fyrir þau að vera á
verði fyrir. Gott dæmi um þetta
er Játvarður sjöundi Bretakóng-
ur, sem var alræmdur svallari
og stöðugt í peningavandræðum,
þótt svo að hann réði heimsins
mesta ríki.
Þegar nautmenni gefa sig að
heimspeki, leggja þau áherzlu
á að fá fram sem fæst og skýr-
ust meginatriði. Þar er ekki flan-
að neinu, frekar en annarsstaðar,
enda verða kerfin skýr og geir-
negld röksemdum. Gott dæmi um
þetta er Immanuel Kent, sem var
nánast „jórturkýr” í eðli sínu,
svo og Kierkegaard, sem einlægt
stríddi við holdsfýsnir sínar. Svo
sem eðlilegt má kalla, ber veru-
lega á efnishyggju í kenningum
margra nautspekinga, til dæmis
hjá Kant, Comte og Marx. Fólk
fætt í þessu merki er heiðið í
hugarfari og áhugalausara um
trúarbrögð en nokkrar aðrar
manneskjur.