Vikan - 10.10.1968, Blaðsíða 49

NÝJUNG
GLUGGATJALDASTENGUR — tilbúnar til uppsetningar.
Framleiddar úr tré (Ijósar og dökkar), fægðum
(hvítar). Lengdir 1.20-3.00 metra.
Fóst í eftirtöldum verzlunum:
Byggingavörur hf., Laugavegi 176, sími 35697.
Verzlunin Húsið, Klapparstíg 27, sími 22580.
Jes Zimsen, Suðurlandsbraut 32 og Hafnarstræti 21,
sími 38775 og 13336.
G. Á. Böðvarsson hf., Selfossi, sími 1335.
kopar og lakkbrenndum málmi
Umboðsmenn é íslandi fyrir GRORUD JERNVAREFABRIK A/S,
OSLO.
K. ÞORSTEINSSON & CO: _
Umboðs- og heildverzlun
Tryggvagötu 10, sími 19340.

bara vildir reyna að vera honum góð kona .
Irene svaraði ekki. Það var eitthvað við þögn hennar, sem gerði
James hræddan. Það leit út fyrir að hún hlustaði á það sem hann
var að segja, en hann hafði það á tilfinningunni að hann fengi
ekki síðasta orðið. Hann skildi þetta ekki.
Þá reyndi hann á annan hátt. — Nú ætla June og Bosinney
líklega að gifta sig?
Irene hrökk við. — Ég veit það ekki. Þú ættir heldur að spyrja
June um það.
— En ég hélt að þið væruð svo góðar vinkonur .
Irene sneri sér við og horfði beint á hann. — Þú verður að
spyrja June um það líka.
James var mállaus yfir framkomu hennar. — Mér finnst það
undarlegt að ég skuli ekki geta fengið hrein svör við eðlilegum
spurningum, hrökk út úr honum. — En þannig er það alltaf. Það
segir mér enginn neitt ....
James andaði léttar, þegar þau að lokum staðnæmdust fyrir fram-
an húsið. Þau stigu út úr vagninum og gengu inn.
Það var kalt í forsalnum, James var hrollkalt. Hann lyfti tjöld-
unum milli súlnanna inn í yfirbyggða garðinn og gat ekki varizt
því að láta hrifningu sína í ljós.
Það var óneitanlega mjög fagurt umhverfi sem kom í ljós. Gólfið
var lagt rúbínrauðum flísum og í miðjunni var gosbrunnur úr
marmara, sem var felldur niður í gólfið, og fagurlega litar iris-
liljur voru umhverfis brunninn. Á fyrstu hæð voru svalir um-
hverfis allan garðinn. En mest var hann hrifinn af purpurarauð-
um tjöldum, sem þöktu einn vegginn og mynduðu ramma um
hvítan postulínsarinn. Miðflötunum í glæru þakinu hafði verið ýtt til
hliðar og milt vorloftið streymdi inn.
Hann fór og dró tjöldin til hliðar og sá þá inn í málverkasal-
inn, með stóra glugganum, sem náði yfir allan endavegginn. Gólf-
ið var úr svörtum viði og veggirnir voru fílabeinshvítir. Hann gekk
áfram, opnaði allar dyr og gáði inn. Það var allt tilbúið til að flytja
inn.
James sneri sér við, til að segja eitthvað við Irene, en þá stóð
hún við garðdyrnar með Soames og Bosinney.
James, sem annars ekki var sérstaklega næmur, fann að eitt-
hvað var að. Til þess að létta andrúmsloftið gekk hann til Bosinneys
og rétti fram höndir.a.
— Komið þér sælir, Bosir.ney. Þetta hérna hefir líklega kostað
skilding.
Soames tók þessu þannig að hann sneri sér við og fór. James leit
vandræðalega af reiðilegu andliti Bosinneys á Irene. Hvað hafði
skeð? Hann flýtti sér eftir syni sínum og náði honum í málverka-
salnum.
— Hvað er að? spurði hann.
— Vinur okkar, arkitektinn, hefur aftur notað meiri peninga
en hann hafði leyfi til, sagði Soames, og röddin var ísköld. — En
í þetta sinn verður það verst fyrir hann sjálfan
Það var ekkert sem vakti frekar reiði Forsyteanna en það að
komast að því að hafa borgað meira en nauðsynlegt var fyrir
hlutina, eða meira en ákveðið hafði verið. Soames hafði tilkynnt
Bosinney skriflega hve langt hann vildi teygja sig með útgjöld
vegna hússins. Og hann komst að því að arkitektinn hafði
farið fjögur hundruð pundum fram úr þeim tólf þúsundum, sem
hann hafði ákveðið að eyða. Þessi aukaútgjöld skildi Bosinney fá
að borga sjálfur.
— Jæja! hafði hann sagt við Bosinney, þegar hann fékk málið. —
Yður finnst þetta kannski allt í lagi. En þar skjátlast yður.
Honum var alls ekki ljóst sjálfum hvað hann átti við með þessu,
en um kvöldið settist hann niður til að lesa öll bréf, sem hann á
sínum tíma hafði skrifað Bosinney, viðvíkjandi hækkuðum bygg-
ingarkostnaði. Það var ekki nokkurt vafamál, þessi fjögur hundruð
pund hafði hann notað í leyfisleysi, honum bar því að borga þau.
Soames leit á Irene, sem sat í sófakróknum að venju. Hún hafði
ekki yrt á hann allt kvöldið.
Hann stóð upp og hallaði sér upp að arinhillunni. — Bosinney vin-
ur þinn hefir farið heimskulega að ráði sínu. En það kemur hon-
um sjálfum í koll.
Hún leit reiðilega á hann. Ég veit ekki hvað þú ert að tala um.
— Þú kemst fljótlega að því. En þér finnst það líklega smámunir
að yfirdraga útgjaldaáætlun um fjögur hundruð pund.
— Og þú ætlar að láta hann sjálfan borga þetta? Veiztu ekki að
hann er algerlega eignalaus?
— Jú.
— Þá ertu ennþá auvirðilegri en ég hélt þig vera . . .
40. tw. VIKAN 4!)