Vikan - 10.10.1968, Blaðsíða 26

fá lánaða peninga hjá fólki. Honum tókst það alltaf,
þótt fólkið hlyti að hafa reiknað með, að erfiðlega mundi
ganga að fá skuldina greidda aftur. Hann gat verið and-
styggilegur; sagði oft ýmislegt, sem engum öðrum kom
til hugar að láta sér um munn fara. Og hann gat bein-
línis verið grimmur. Stundum, þegar hann gekk úti
Iá götu, rauk hann kannski á gamla konu og púaði fram-
an í hana.“
Thelma segist alltaf hafa haft þá hugmynd, að Mimi
frænka væri alltof ströng við John.
„Ilún leyfði honum ekki að fara neitt,“ segir Thelma.
„Og hann fékk ekki nema half-a-crown í vasapeninga
á dag. Við sátum oft lengi dags á krá við hliðina á lista-
skólanum. En John gat ekki drukkið mikinn bjór fyrir
svo litla peninga.
Eg tók tónlistina hans aldrei alvarlega. Hann var
alltaf að segja við okkur, að hann hefði samið nýtt og
nýtt lag. sem væri alveg st.órkostlegt. En ég gat aldrei
séð í hverju snilldin var fólgin. Ég gerði mér Ijóst, að
John gat orðið frægur fyrir eitthvað, en hvað það yrði
vissi ég ekki. Hann var svo frumlegur og ólíkur öllum
öðrum strákum. Mér datt helzt í hug, að hann yrði
frægur gamanleikari.“
Einn bezti vinur Johns í listaskólanum var Stu Sut-
cliffe. Hann var í sama bekk og John. Hann stundaði
nám sitt af kappi og þótti mjög efnilegur listmálari.
„Stu var bráðflinkur og hjálpaði mér oft að teikna,“
segir John.
Þeir urðu miklir mátar og voru oft saman. Stu dáðist
að persónuleika og Iífskrafti Johns. Það var alltaf eitt-
hvað að gerast, þar sem John var nálægur. John dáð-
ist aftur á móti að listrænum hæfileikum Stus, kunn-
áttu hans í listasögu og þroskuðum smekk hans. Stu
var miklu betur að sér í listum almennt, vissi t.d. miklu
bctur en .Tohn, hvað var að gerast í heimi mvndlist-
arinnar. Stu kunni aftur á móti ekki að leika á neitt
hljóðfæri og hafði ekkert vit á dægurlögum. En hann
varð mjög hrifinn, þegar hann heyrði John og hljóm-
sveit hans spila í fyrsta sinn.
„Stu hhistaði á okkur eins oft og hann gat. Hann
hældi okkur á hvert reipi. En hann var líka sá eini, sem
dáðist að leik okkar í þá daga.“
George og Paul voru svolítið afbrýðisamir út í Stu,
vegna þess hve John mat hann mikils og dáðist að hon-
um. En bæði John og Paul Iærðu mikið af Stu; sóttu
til hans ýmsar hugmyndir í sambandi við listir og tízku,
sem þeir gátu fært sér í nyt síðar.
I listaskólanum kynntist John líka Cyntiu, sem síðar
varð konan hans. Telma Pickles segist aldrei hafa skil-
ið, hvað það var í fari Cynliu, sem John hreifst af.
„Hún var svo þögul og kyrrlát og ólík oklcur hinum.
Hún var líka frá fínna heimili en við. Hún var að vísu
lagleg, en mér fannst hún alls ekki við hæfi Johns.“
Cyntia Powell A'ar í sama bekk og John í listaskól-
anum. En allt fyrsta árið kynntust þau nálega ekkert.
Hún var svo kurteis og virðuleg, en hann hið gagn-
stæða.
„Mér fannst hann hæðilegur,“ segir hún. „í fyrsta
skiptið, sem ég tók verulega eftir honum, var hann í leik-
húsi með stelpu sem hét Helen Anderson. Hún sat við
hliðina á honum og stx-auk á honum hárið. Það kom
illa við mig að sjá þetta. Ég hélt í fyrstu, að það staf-
aði af andstyggð, en síðar komst ég að raun um, að
ég var afbrýðisöm. En ég hafði ekkert sanxan við hann
að sælda, nema hvað hann stal stundum frá mér blý-
öntum og strokleðrum.
Hann var hræðilegur útlits í þá daga. Hann var a.llt-
af í síðum tweedfrakka, sem George frændi hans hafði
átt. Og hárið var slétt greitt aftur. Mér geðjaðist alls
ekki að honum. Hann var bæði grófur og ruddalegur.
En ég fékk heldur ekkert tækifæri til að kynnast hon-
um. Ég var ekki í hópi vina hans. Ég var svo virðuleg,
eða þóttist vera það.“
Um jólalevtið 1958, þegar þau voru á öðru ári í lista-
skólanum, kvnnt.ust þau loks í raun og veru.
„Það var dansæfing í skólanum hjá okkur,“ segir
John. „Eg var blindfullur og bauð henni upp. Hún
hafði eitthvað verið að spyrja um mig.
Á rneðan við dönsuðum spurði ég hana, hvort hún
vildi koma með mér í partí næsta kvöld. Hún sagðist
ekki geta það. Hiin sagðist vera trúlofuð.“
„Eg var trúlofuð,“ segir Cyntia. „Eða sarna sem.
Ég hafði verið með sama stráknum í þrjú ár og við
höfðum talað um að opinbera trúlofun okkar. Jolin varð
mjög leiður, þegar ég sagðist ekki geta komið í partíið.
Hann bað mig í staðinn að koma að dansæfingunni
lokinni á krána, sem var við hliðina á skólanunx og
drekka nokkra bjóra. Ég sagðist ckki geta það heldur.
En samt fór ég.“
„Ég var í sjöunda himni, þegar húix kom,“ segir John.
„Við drukkum nokkra bjóra, en fórum síðan heim til
Stus og keyptum okkur fish and chips á leiðinni.“
Eftir Jxetta fóru þau saman út að skemmta sér næst-
um á hverju kvöldi. Og meira að segja á daginn fórxx
Jxau stundum í bíó og skrópuðu í skólanum.
„Ég var alltaf öðrum þræði svolitið hrædd við hann,“
segir Cvntia. „Hann var svo grófur og ágengur. Við
lxáðum eins konar stríð allan tímann. Hann sótti á af
fullum krafti og ég varðist eins lengi og ég gat. Það
var eins og hann væri alltaf að að prófa, hvort hxngt væri
að treysta mér.“
„Ég var sjúklega afbrýðisamur,“ segir John. „Þáð
var meinið. Eg var afbrýðisamur út í hvern einasta nxann,
senx þekkti hana. Ég ki’afðist algers traxists af lxennar
hálfu, — einmitt af því að ég var ekki sjálfur trausts
verður.
Líf mitt var allt í lausu lofti á þessum árum. Eg var
oft fullur og alltaf að lenda í slagsmálum. Ég hegðaði
mér illa ganvart Cyntiu, jafn illa og ég hafði komið fram
við þær kærustur, sem ég átti áður en ég kynntist henni.
Mér var eklci sjálfrátt.“
2(5 VTKAN 40- tw-