Vikan - 12.06.1969, Side 10
TIEMENS
Grein eftlr Georg Vlðar
Teíkrting Baltasar
Sjómaður segir frá kynnum sínum af togarakörlum, lifinu um borð og lifinu
ljúfa í erlendum höfnum.
Já, Islendingar eru framfarasinnuð þjóð og um-
fram allt sjálfstæð í hugsun og gerðum. Þeir
vilja fara sínar eigin götur, hvað sem aðrir gera.
Sést það bezt á því, að þótt allar aðrar þjóðir
sem fiskveiðar stunda, endurreisi og stækki
togarafiota sinn til muna, hafa íslendingar dreg-
ið saman seglin með því að fækka skipunum
ár frá ári og selja þau nýrri úr landi, eða leggja
þeim inn á sundin. Með þessu sýnum við auð-
vitað, að við förum okkar eigin leiðir og öpum
ekki allt eftir öðrum. Eins og þið vitið þykir það
lýsa ósjálfstæði, og er auk þess argasti dóna-
skapur.
\
Sennilega eru togarasiómenn sér-
ítakt fyrirbrigði í þjóðfélaginu og
margan sérkennilegan náungann
hittir maður fyrir í þeirri stétt. Þrátt
fyrir erfiði, sigg og lágt kaup eru
þetta kátir og frískir náungar, sem
ekki kalla allt ömmu sína. Það er
ekki út f bláinn, þar sem sagt er um
að margt skeði á sæ, og það á ekki
hvað sízt við um borð í togara. Til-
breytingarleysið gerir það að verk-
um, að menn finna sér ýmislegt til
dundurs og afþreyingar, sem land-
krabbar myndu sennilega hneyksl-
ast á. Margur nýliðinn hefur oft haft
Ijótar sögur að segja af ýmsum
uppátækjum og hrekkjabrögðum
eftir fyrsta túrinn. Þœtta eru spaug-
samir og léttlyndir menn, flestir,
það er að segja þegar þeir hafa
jafnað' sig eftir landveruna.
Þeir eru hundóánægðir með laun
sín, langan vinnudag, og yfirleitt
allan aðbúnað. Þeir bölva öllum
togurum í sand og ösku um leið og
rennur af þeim, og skilja ekkert í
að nokkur maður skuli fást um borð
í svona koppa, en vilja þó ekki fara
í land nema rétt einu sinni í mán-
uði, þótt þeim bjóðist mun meira
kaup og styttri vinnudagur. En það
er klárt mál að um leið og dallur-
inn skríður út um hafnarkjaftinn,
byrja menn að fjasa um hvað þetta
hafi verið djöfull stutt innivera og
taka þegar að planleggja þá næstu,
hún á sko að verða flott í meira
10 VIKAN 24 tbl-