Vikan - 12.06.1969, Blaðsíða 31

f búri hjá Víet Cong
Framhald af bls. 17
hrasaði ég og braut á mér vinstri
ökklann. Meðan á bátsferð-
inni stóð heyrði ég flugvélar okk-
ar skjóta úr vélbyssum úr lítilli
hæð og jafnvel kasta sprengjum.
Fljótlega lentum við einnig í
hríð frá stórskotaliði. Bátnum
var aftur stýrt að landi og ég
dreginn í land.
Þegar flugvélarnar voru farn-
ar fórum við aftur um borð í bát-
inn, héldum áfram á honum
stuttan spöl og fórum svo aftur
í land. Enn lentum við í stór-
skotahríð og lágum hreyfingar-
lausir í jörðinni um stund. Kong-
arnir buðu mér nokkur hrísgrjón,
en ég var í engu skapi til að
borða.
Þegar dimmt var orðið geng-
um við frammeð síkinu unz kom-
ið var að litlum kofa úr grasi.
Innan úr hreysi þessu heyrði ég
Versare höfuðsmann kalla: Bac
si! Bac si! (Læknir! Læknir!).
Að eitthvað þremur klukku-
stundum liðnum var bundið fyr-
ir augu okkar Rowes og við
reknir ofan í annan bát. Farið.
var með okkur til búða, sem
byggðar voru meðal hárra trjáa
og umkringdar kjarri og fenjum.
Við Rowe og Versace vorum allir
lokaðir inni í litlu búri, sem
naumlega rúmaði okkur alla þrjá.
Það var gert úr mangróverótum
og gaddavír. Kongarnir létu loga
á steinolíulampa í nánd við búr-
ið og breiddu yfir það moskító-
net. Höfuðsmaðurinn hafði feng-
ið þrjár kúlur gegnum annan
fótinn. Ein hafði farið í gegnum
hnéð, og hann stundi af sársauka.
Hann hafði líka tvö sár á bakinu.
Næsta morgun komu kongarn-
ir og gáfu okkur hrísgrjón og
sardínur í dós. En við vorum all-
ir lystarlausir. Ég bað þá stöðugt
um að fá að líta á sár Versace,
en þeir skeyttu því engu. En
loksins kom einn þeirra eigin
sjúkraliða á vettvang. Hann
hreinsaði sárin og gaf Versace
penisillínsprautu. Á fjórða degi
var farið með höfuðsmanninn á
sjúkrahús þeirra konganna.
Eftir eitthvað viku vist í búr-
inu vorum við teknir út úr því,
bundið. fyrir augu okkar og hend-
m- fjötraðar á bak aftur og við
síðan fluttir í bát, er strámottur
voru breiddar yfir, til bækistöðv-
ar sem virtist vera æfingabúðir.
Þar moraði allt í kongum. Þeir
leystu hendur mínar og frá aug-
unum. Síðan var ég neyddur til
að leggjast flatur á jörðina. Hjá
mér tók sér stöðu kongi einn og
beindi byssusting að kvið mér,
til að svo liti út að hann hefði
þá nýtekið mig til fanga. Svo kom
ljósmyndari og tók allmargar
myndir. Svo voru hendur okkar
Rowes aftur bundnar á bak aftur
og yngsti og minnsti skæruliðinn
gekk með okkur í hring, og ljós-
myndarinn tók hverja fiimuna af
annarri. Loks var komið með
Versace höfuðsmann út úr bráða-
birgðasjúkrahúsinu og áróðurs-
myndir teknar af okkur þremur
saman.
Viku síðar komu til okkar þrír
rosknir Víetnamar. Þeir töluðu
ensku með frönskum áherzlum
og spurðu hverjir við værum.
Við gáfum þeim upp nöfn. stöð-
ur, númer, fæðingarár og ekkert
þar framyfir. Þeir sögðu að við
yrðum fluttir í aðrar fangabúðir
staðbetri, og daginn eftir var
bundið fyrir augu okkar og við
lagðir undir strámottur í bát. Mig
verkjaði ennþá mjög í ökklann,
en uppgötvaði síðar að brotið
hafði gróið næstum skekkjulaust.
Ég hafði skorið skálmarnar af
buxunum, kreist saman beinend-
ana unz þeir virtust falla rétt
saman og vafið síðan klút utan
um eins fast og ég gat.
í fimm og hálft dægur vorum
við stöðugt á ferðalagi, færðum
okkur um set um nætur en sváf-
um að degi til. Mér tókst í laumi
að mjaka lítillega til bindunum
fyrir augunum og komst þannig
að því að við vorum á leið æ
dýpra inn í U Minh-skóginn og
nálguðumst syðsta odda Víet-
nams. Við sváfum um borð í bát-
unum utan einn dag, sem ég
minnist með hryllingi. Þá vorum
við lokaðir inni í húsagarði þar
sem líka voru kýr, og þegar við
vöknuðum vorum við alþaktir
blóðsugum. Einn konginn bar
logandi sígarettu að kvikindun-
um og slepptu þau þá taki sínu.
Nýju fangabúðirnar voru um-
kringdar mangróvetrjám og um-
hverfið vægast sagt ómenningar-
legt. Við höfðum gnægð vatns
(regnvatn sem safnað var í
geyma) og maturinn var vel úti
látinn en einhliða; krabbar, fisk-
ur og rækjur. En enginn okkar
gat haldið matnum niðri lengi
vel. Versace höfuðsmaður var
geymdur í kofa, sem kongarnir
kölluðu sjúkrahús. Rowe fékk
blóðkreppusótt. Hann fékk
sprautur gegn sjúkdómnum, en
þó hrakaði honum dag frá degi.
Hann og ég vorum geymdir hlið
við hlið í trébúrum, og þvert á
rimlana var strengdur gaddavír.
Á hverju kvöldi voru lögð á okk-
ur fótjárn.
í desember 1963 stakk túlkur
upp á því að við skrifuðum fjöl-
skyldum okkar. Við grunuðum
kongana um að nota slík bréf í
áróðursskyni og fórum í staðinn
fram á að mega skrifa Alþjóðlega
Rauða krossinum, og það gerðum
við. Þremur vikum síðar kom-
umst við að því að bréf okkar
höfðu ekki komið til skila. Aftur
var okkur boðið að skrifa fjöl-
skyldum okkar, en enn afþökk-
uðum við.
Ég léttist stöðugt, þar eð ég
gat ekki borðað hrís. Mín eðli-
lega þyngd er áttatíu og níu kíló,
en í árslok 1963 var ég kominn
NÝJUNG!
FRÁ
NATIQNAL
MATSUSHITA ELECTRIC
í SUMARBÚSTAÐINN
® Sjálfvirk kveikja
® Með grilli og án
® Engar eldspýtur
© Ryðfrítt stál
Útsölustaðir:
FÖNIX, Suðurgötu
RAFORKA, Austurstræti
LJÓS & ORICA,
Suðurlandsbraut
KOSAN G ASSALAN
OLIUOFN
® með geislahitun
• sjálfvirk rafkveikja
Fást aSeins hjá
0. Ellin^sen hf.
UMBOÐIÐ
IAFBBIG Si.
SÍIVII 11141
_y
24. tbi. VIKAN 31