Vikan - 12.06.1969, Blaðsíða 17

var að átta sig á liðstyrk kong-
anna, en við. sáum þá nálgast.
Ásamt Víetnömunum endur-
skipulögðum við það, sem eftir
var af herflokknum og hörfuð-
um undan sjötíu metra leið að
einu síkinu. Ég var rétt að kom-
ast í skjól þar þegar allur síkis-
bakkinn virtist springa í loft upp.
Ég gægðist upp og sá konga einn,
sem skaut á mig úr hríðskota-
byssu af örstuttu færi. Ég sá log-
ann standa framúr hlaupinu og
fann hvininn af kúlunum við
eyrun. Hríðskotabyssa af þessari
gerð brennir af níutíu til hundr-
að skotum á mínútu. Hvernig
.mannskrattinn komst hjá að
hitta mig skil ég ekki. Ég skaut
hann.
Við fórum frá síkinu og hlup-
um að sykurreyrsekru einni.
Kongarnir urðu varir við flótta
okkar og sóttu á eftir með mik-
illi skothríð. Allmikil ringulreið
var nú komin á hóp okkar. Ég
þóttist sjá að við gætum aldrei
brotizt út úr herkví þessari. Ég
ákvað að reyna að komast undan
með því að synda yfir síkið. Ég
hljóp þangað og gróf sprengju-
byssuna mína, kort og annan út-
búnað í leðjuna á bakkanum. Þá
heyrði ég Versece höfuðsmann
hrópa að hann væri særður. Ég
hikaði. Ég vildi auðvitað ekki
láta taka mig fastan, en á hinn
bóginn gat ég ekki yfirgefið Ver-
sace í nauðum hans. í sömu svip-
an og ég náði til hans varð
sprenging, og ég steyptist um
koll; hafði fengið sprengjuflís í
hægri öxlina.
Þegar ég leit upp aftur, stóð
kongi nokkur fyrir framan mig
og miðaði á mig byssu. Hann tók
af mér skammbyssu mína og
armbandsúr. Svo batt hann hend-
ur mínar með þesskonar klút,
sem flestir Víetnamar hafa um
hálsinn. Annar kongi kom í ljós
og við lögðum af stað meðfram
síkinu. Fljótlega fórum við að
hlaupa, þar eð stöðugt fjölgaði
sprengingum í námunda við okk-
ur. Sú skothríð kom trúlega frá
liðinu, sem sent hafði verið okk-
ur til stuðnings. Við mættum öðr-
um kongum, sem tekið höfðu
Rowe lautinant til fanga. Þeir
neyddu mig til að setjast, tóku
af mér græna einkennisj akkann,
frumskógaskóna, sokkana og
bundu fyrir augu mér.
Eitthvað af fólki úr næsta
þorpi safnaðist umhverfis mig.
Það æpti skammaryrði og fór
að henda í mig steinum og skít.
Kongarnir stugguðu því frá og
fóru með mig niður að einu sík-
inu og þar um borð í bát. Þá
Framhald á bls. 37.
24. tbi. VIKAN 17