Vikan - 17.07.1969, Síða 12

HANN TÖK AF MIS-
GÁNINGI POKA
HENNAR í STRÆTIS-
VAGNINUM, OG ÞAÐ
VARÐ TIL ÞESS AÐ
KOMA AF STAÐ AT-
BURÐARÁS, SEM
FEKK ÖVÆNTAN
ENDI......
^cwanyut* á
Miiaöíiim
Sveinn fieygði dóti sínu niður í
ferðatöskuna og leit á klukkuna.
Fundurinn hafði tekið lengri tíma
en hann bjóst við, svo hann varð
að hafa hraðann á, ef hann átti að
ná nasturlestinni. Hann horfði f
kringum sig í hótelherberginu. Nátt-
fatabuxurnar gægðust undan kodd-
anum. Hann tróð þeim niður í tösk-
una og lagði aftur lokið.
Það var meira hvað rennilásinn
var stirður; hann var langur og náði
í krignum þrjár hliðar töskunnar, og
að lokum gat hann rennt lásnum í
kring. Hann fór í frakkann og greip
töskuna. Rennilásinn opnaðist, og
allt dótið fór á gólfið.
Hann leit undrandi á töskuna og
fór að tína upp í hana aftur, og þá
sá hann að lásinn var öfugu megin.
Hann renndi honum fram og aftur,
en allt kom fyrir ekki, lokið hrökk
alltaf upp.
Tíminn leið og nú var hann að
verða of seinn. Hann strauk um
ennið og var eiginlega alveg ráða-
laus. Hann leit á bjölluhnappinn,
þar stóð: Þjónusta. Hann hringdi
þrisvar.
Rétt strax var barið að dyrum og
unglingur í einkennisbúningi stóð í
gættinni.
— Á ég að bera töskuna yðar,
herra?
— Nei, sagði Sveinn, — ég get
ekki lokað henni. Náðu í snæri, ég
er mjög tímabundin, ég þarf að ná
næturlestinni.
Unglingurinn fór, og kom um hæl
með snærishönk. Sveinn greip hana
og fór að vefja utan um töskuna, en
það skein alls staðar í innihaldið í
rifunni. Snærið var gróft og óhreint.
— Náðu í stóran bréfpoka og
leigubíl, rumdi í Sveini.
Pokinn var fjólublár með gulri
sólarmynd á hliðunum, og hann lýsti
upp í vetrarmyrkrinu. Sveinn náði
lestinni á síðustu stundu.
Hann svaf vel alla nóttina, honum
þótti gott að sofa í svefnvagni.
Hann vaknaði við að klefafélagi
hans var að bursta tennurnar. Þeg-
ar Sveinn teygði sig fram fyrir
tjaldið, sá hann að maðurinn stóð
með annan fótinn á pokanum hans.
Sveinn var skelfingu lostinn,
þessi poki var eiginlega hans verð-
mætasta eign þessa stundina, ef
hann rifnaði, þá varð hann að troða
dóti sínu í vasana og stinga nátt-
fötunum undir handlegginn.
Hann stökk eins og tígrisdýr fram
á gólfið og bjargaði pokanum und-
an fótum mannsins.
Hann keypti brauðhleif á braut-
arstöðinni og lagði hann efst í pok-
ann, sem leit eiginlega skár út
þegar brauðpokinn lokaði opinu.
Svo ók hann beint á annan fund
og var þar til klukkan tólf. Þá tók
hann strætisvagn, til veitingastofu,
þar sem hann vissi að hann gat
fengið góðan hádegisverð.
Lilla laumaðist út úr skrifstofunni,
tíu mínútum fyrir tólf. Hún hafði
boðið bróður sínum og mágkonu til
kvöldverðar, og þar sem hún ætl-
aði að gefa þeim eitthvað sæmilegt
að borða, þá bauð hún Bertil líka,
það munaði ekki um einn í viðbót.
Hann hafði boðið henni svo oft út
að borða, f leikhús og bíó, svo
henni fannst hún þurfa a endur-
gjalda það. Hann var notalegur ná-
ungi, og mjög duglegur, myndi ör-
ugglega ná langt í lífinu. En ekki
með henni, hann hafði aldrei rænu
á að sýna henni nokkurn áhuga, en
hann var duglegur og vann í ferða-
málaskrifstofu.
Hún flýtti sér í kjörbúðina. Keypti
svínakótelettur, rósakál, nokkra
osta, tilbúinn ábæti og brauð.
Hún var ánægð, en auralítil, þeg-
ar hún fór út úr búðinni. Nú var
um að gera að ná í strætisvagninn.
Loksins kom 52. Hún setti pokann
frá sér á gólfið, meðan hún náði í
farmiða. Það var ekkert sæti, svo
hún stóð hjá pokanum. Lilla leit á
klukkuna, ef allt gengi að óskum
náði hún því að fá sér kaffi og
brauðsneið heima. Það varð svolít-
ið betra pláss í vagninum, því mað-
urinn í bláu fötunum, sem stóð við
hlið hennar, fór út.
Hún stökk af vagninum, flýtti sér
að setja upp vatn, áður en hún
fleygði frá sér kápunni. Hún setti
fjólubláa pokann á borðið og fór
að taka upp úr honum.
Brauðpokinn var eitthvað skrft-
inn. Það var brauðhleifur í honum,
en hún hafði keypt smábrauð...
— O, drottinn minn! hrópaði hún,
þegar hún dró náttfatabuxur upp
úr pokanum.
Hún leit niður í pokann, þar var
jakkinn sem heyrði buxunum til,
óhrein skyrta, nokkur pör af sokk-
um, rakvél í hylki, tannbursti og
fleira. Síðast tók hún upp nokkrar
vélritaðar arkir og stórt rakspiritus-
glas. A því stóð: „Frumskógailmur
frá Afríku, veitir karlmönnum þor".
Hún tók tappann úr glasinu, og
henni fannst sem leyndardómur
Afríj^uskóganna helltist yfir sig.
.rtijja hné niður á. stól og virti fyr-
ir. sér innihald pokans. Hún reyndi
að muna nákvæmlega hvað hún
hafði gert og hvert farið. Maðurinn
í dökkbláu fötunum var örugglega
með sams konar po.ka í hendinni,
þfigar hann fþr úr strætisvagninum,
,J^ri.n hafði .staðið við hlið hennar.
Ha(nn hláut að hafa skipt um poka.
— En hvernig á ég að fára að því
að fá' minn rétta poka, þegár ég
veit ekki einu sinni hver hann er
eða hvað hann hei.tir, sagði hún
upphátt við sjálfa sig.
Hún;,smurði brauðsneið í flýti og
borðaði hana á leið til strætisvagns-
ins. Vélrituðu örkunum stakk hún í
vasann.
Þetta var fundarskrá frá Félagi
áhugamanna um hagfræði á Norð-
urlödnum, staðsett í Málmey. Lilla
lagði blöðin frá sér á skrifborðið
sitt. Hún var vonsvikin. Þetta gaf
ekki neinar upplýsingar. Sálfræð-
ingur hefði haft gaman að þessu.
Hinn óþekkti eigandi blaðanna
hafði skreytt allar spássíur með
blómafléttum og miðgarðsormum.
Á einum stað stóð: Ég vil komast
út!!! Á síðasta blaðinu voru nokkuð
meiri eyður, og þar hafði hinn
12 VIKAN 29'tbl