Vikan - 17.07.1969, Síða 50

hann sin fyrir nú — en um andartakið, þegar hann kom aftur til með-
vitundar og fann, að höfuð hans lá á hjám hennar með móðurlegar
línurnar í barminum yfir sér. Sú umhyggja, sem hún hafði sýnt honum
þetta andartak, snerti hann inn að innstu sálarrótum, svo hann fann á
víxl til veiklyndis og fagnaðar.
I ímyndun sinni sá hann þennan breytta svip sem færðist í augu
hennar, mildan umhyggjusamlegan. Hann hafði fundið umburðarlyndið
i þessu augnaráði, umburðarlyndi sem honum fannst hann ekki eiga
skilið, en var sem baisam að hjarta hans og hann heyrði heillandi rödd
hennar:
— Svona nú, hvað er að? f>ér eruð ekki með sjálfum yður, Moniseur
de Pont-Briand.
Þar að auki vissi hann að hún hafði rétt fyrir sér. Hann hafði gert
sér grein fyrir því, á þeirri sömu stundu og hún leit á hann með sínum
dásamlegu augum, augum sem virtust sjá í gegnum hann, augum sem
höfðu skynjað eitthvað óvenjulegt við hann. Hann hafði vitað, að hann
var fórnarlamb hræðilegs vilja, sem hann gat ekki hrist af sér, vilja,
sem hélt huga hans í heijargreipum og hann myndi aldrei geta varpað
af sér aí eigin rammleik. Og það sem þessi illi andi hafði áætlað hafði
farið eftir. Hann hafði leikið sitt hlutverk í þvi, en honum hafði brugðið
og nú var honum útvisað og allir myndu virða hann vettugi. Hann
hafði yfirgefið Wapassou, frjáls um stund frá þeirri hugsun, sem honum
hafði verið innprentuð, af þessum illa vilja; það var höggið, sem hann
hafði fengið á höfuðið, sem fríjaði hann undan honum um hríð, en áhrif
þess höfðu bráðlega hríslazt af honum og hann hafði staulazt áfram
sína leið með sömu hugmyndir og áður.
Hann skynjaði hana meira en sá hana fyrir sér, eins og anda sem
gengi honum við hlið, en anda sem ekki var lengur aðeins kynferðis-
legur, heldur hafði breytzt i vingjarnlegri og efnislausari návist, sam-
úðarfyllri vesöld hans, návist, sem hann gat talað við endrum og eins
í lágum hljóðum.
— Þér, madame.... Ef til vill getið þér bjargað mér frá honum,
sem stjórnar mér og hefur mig að þræli sinum. Það gæti hent sig, að
þér kynnuð að hjálpa mér að hrista hann af mér.... En nei, þvi miður!
Það er óhugsandi. Hann er sterkari en þér.... Hann er sjálft Aflið....
Við getum ekkert gert, er það? Hann er sterkari en við.
Stundum fannst honum sem hann sæi kjólinn hennar milli bláleitra
greinanna. En það var alltaf óljóst og dauft. En augun, sem hann sá
svo greinilega fyrir hugskotssjónum sínum, voru ekki augu konunnar
sem hann unpi, heldur blá augu, þýð og brosmild og þó sterk og ósveigj-
anleg. Og röddin, sem hann heyrði var heit og ákveðin: — Konan verður
þín .... Pont-Briand rak upp háan hlátur, sem bergmálaði um auðan
skóginn og föla dali, en Húróninn á eftir honum leit á hann útundan
sér með augum, sem voru eins og tjarnir af svörtu vatni. Lautinantinn
tautaði við sjálfan sig og flissaði eins og flón.
—> Nei, konan verður aldrei mín, faðir og þú vissir það, áður en þú
sendir mig, þú sem veizt allt — ó, faðir! Eh það var rétt að freista þess,
var ekki svo? Og það var ein leiðin til að losna við manninn, sem þú
vilt losna við. Leiðin til að hitta de Peyrac í hjartastað ....!
Svo ávarpaði hann bláu augun: — Hversvegna þú, faðir? Og hvers-
vegna ég?
Hann hélt áfram að tauta meðan hann skálmaði haltrandi áfram og
þrúgurnar sporuðu snjóinn.
Annar ótti bjó í honum meðan hann hélt áfram ferð sinni. Hefði hann
hugsað af skynsemi hefði hann álitið, að Peyrac myndi aldrei veita
honum eftirför. Hann myndi aldrei þora að leggja af stað út á larvdið
á þessum árstíma. Sá maður einn, sem farið hefur margar ferðir einn
um þetta svæði, myndi taka slíka áhættu. En eitthvað, laust við skyn-
semi, sagði honum að Peyrac greifi gæti hvað sem væri og hann hugsaði
um hann sem dularfullan anda, sem stæði í sambandi við náttúruöflin,
stóra, svarta veru, sem klöngraðist yfir, þar sem venjulegir menn
myndu hrapa, yfirþyrmdir og villtir, næstum áður en þeir höfðu lagt
af stað. Hvemig gat hann hafa verið svona flfldjarfur, svo vitstola að
voga að bjóða slíkum manni byrginn. Hann hlaut að hafa verið viti
sínu fjær.
Hann hafði nú náð landamærum Maine og stóð og horfði yfir hið
eyðilega Megantic vatnasvæði. Það myndi taka hann aðra viku eða
jafnveí tvær að ná heim til virkisins, vina sinna og öryggis síns! En í
þeim fögnuði að hafa lokið fyrsta hluta ferðarinnar hafði hann ein-
íaldlega viðurkennt að allt það land sem lá að baki honum sunnan
Appalachian fjalla, væri þegar tilheyrandi manninum, sem hafði sagt:
— Ég ætla að gera Maine að konungdæmi mínu. Hann þekkti að hann
var kominn að landamærum lands de Peyracs greifa. Hann hafði þegar
viðurkennt að þessi umdeildu svæði lægju undir þeim sigurvegara, sem
hafði tekið jómfrúrdóm þeirra og þrengt sér á hestum inn i miðjan
skóginn, að hinum villtu vötnum og setzt þar að, ákveðinn í að láta
þar sín lög gilda og afla sér þar fjár og frama. Varðstöðin i Wapassou,
grafin ofan i svartan klett, var eins og herskip, sem kastað hafði akker-
um og akkerið var þegar fast i jörðinni. Það yrði ekki hlaupið að því
að draga það inn. Maðurinn, sem þar hafði varpað akkerinu, var þar
ekki aðeins af tilviljun; hann vissi hvað fyrir honum vakti og hvað
hann ætlaði að gera. Svo sterk var þessi tilfinning, að alla leiðina hafði
Pont-Briand ekki getað losnað undan þeirri tilhugsun, að þegar hann
væri kominn til Megantic hefði hann flúið Peyrac, því þá væri hann
kominn út af svæði hans og nú var hann hér.
Að lokum var hann kominn; hann hallaði sér upp að tré, tilfinninga-
sljór í þeim gagnsæa dauða, sem veturinn hafði í för með sér og varp-
aði öndinni þunglega með samblandi af von og örvæntingu.
Eftir fáein skref myndi hann leggja af stað niður brattann, niður á
sléttuna, myndi týnast í hvíta skugga, myndi felast hægt og hægt sjónum
og Peyrac myndi ekki ná til hans. En á flótta myndi hann ná til St.
Lawrence og timburvirkisins Þar, síðan upp til þorpanna, sem byggð
voru úr steini umhverfis yddaðan kirkjuturninn. og gríðarstóra bónda-
býlið, sem hann myndi ganga inn í og setjast við gríðarstórt eldstæðið,
til að éta heilan bóg af söltuðu svínakjöti og skola þvi niður með
brennandi koníaki, en framar öllu væri honum borgið þar í Kanada....
öll réttincti áskitin, Opera Mundi, Paris. — Framh. í næsta blaði
50 VIKAN »•tw-