Vikan - 05.03.1970, Blaðsíða 21

finna upp eitthvað til að segja
honum, þegar hann spyr eftir
henni. Fjandinn hafi það! öskraði
hann svo. — Stattu ekki þarna eins
og glópur. Gert er gert, og þú
veizt það fullvel sjálfur að þú átt
eftir að verða þakklátur fyrir þetta,
þegar þú verður frjáls, og þessut-
an með nóga peninga. Þú losnar við
að flækjast með stelpuna, hún hefði
annars hangið um hálsinn á þér eins
og höggormur. Fyrst skaltu koma
þessari stelpu forsvaranlega fyrir,
og flýttu þér nú, það lítur út fyrir
að það sé að líða yfir hana. Settu
hana inn í klefann hjá stráknum,
við höfum ekki mikinn tíma til
stefnu.
Það var rétt, mér leið ekki vel.
Um leið og Lethman sleppti takinu
á mér, létu fæturnir undan, ég hné
niður ( stólinn og reyndi að vinna
bug á ógleðinni. En samt varð mér
Ijóst að þeir voru ekki á eitt sáttir,
því að þeir héldu áfram að munn-
höggvast. Ég heyrði ekki vel hvað
John Lethman sagði, en Grafton
tók því illa.
— Hvað? Flvern fjárann áttu við?
— Það var ég að reyna að gera
þér skiljanlegt. Strákurinn er horf-
inn.
— Það er ómögulegt.
— Það er satt. Hann er farinn.
Það var eins og ég losnaði við
óþægindin um stund.
— Bravó, Charles!
— Eftir stundarkorn getur hann
komið aftur, með allt það hyski
sem hann nær í.
Grafton var eins og lostinn eld-
ingu.
— Attu við að hann hafi komizt
út héðan?
— Já. Hann sló Jassim niður og
stóra hliðið er opið upp á gátt. En
hann veit auðvitað ekki að við höf-
um stelpuna hér, annars
— Mikill bölvaður asni ertu! Og
þú ert að segja mér þetta fyrst
núna. Hve langt er síðan hann
slapp?
— Það er ekki langt síðan. Hann
hafði brotið vatnskrúsina og ég sá
blaut sporin, þegar ég komst að
þessu.
— Hleyptu hundunum út! sagði
Grafton æstur. Hann getur ekki
verið kominn langt. Þeir ná honum
örugglega. Þú getur sagt Nasirulla
að mér sé sama þótt þeir slíti hann
í sundur, aðeins ef ég næ honum!
— Það getur verið að hundarnir
snerti hann ekki.
— Hvern fjandann gerir það?
Skilurðu ekki að við sláum tvær
flugur í einu höggi, komum Nas-
rulla í burt, á meðan við göngum
frá þarna niðri. Hundarnir elta
strákinn uppi, og ef Nasirulla tek-
ur byssu með sér Það verð-
ur að né í hann, hevrirðu hvað ég
seni? Jassim hefir vonandi rankað
við sér? Flýttu þér, maður, láttu
stelpuna eiga sig, ég skal sjá um
hana
Ég greip til Johns Lethman, þeg-
ar hann sneri sér við til að fara.
— /Ftl!ð bér að skil'a mig eina
eftir hiá þessu skrfmsli? Skiljið þér
ekki að hann veit ekki hvað hann
gerir? Og þér, þér hafið ekki nokk-
urt tækifæri til undankomu? Ég
hristi hann til. — Ég veit að þér
hafið aðeins gert það sem hann
skipaði. Þér eigið engan þátt í
dauða Halide. Ef þér látið Charles
( friði og komið með mér héðan,
þá skal ég sjá um að þér verðið
ekki fyrir neinum vandræðum
— Burt með þig, öskraði Grafton
og Lethman sleit sig lausan og flýtti
sér burt. í
— Svona, komið nú! Flýtið yður!
Svona stelpa, fljótt núl
Ég hélt dauðahaldi í stólbríkina,
svo fast að ég fann til í lófunum,
— Ég fer ekki inn til hennar aft-
ur!
— Nei, þar eigum við eftir að
hreinsa til, heyrðuð þér það ekki?
Nei, þér fáið fangaklefann núna,
og þér skuluð ekki láta yður dreyma
um að sleppa þaðan, þótt frændi
yðar hafi getað komizt burt.
Ég fann að ég gat staðið upp.
Flökurleikinn var horfinn, og ég
gat nú hugsað skýrt.
— Flýtið yður, ég er tímabund-
inn! Afram nú!
Ég ýtti frá mér þungum stólnum,
svo hann rann eftir marmaragólf-
inu, milli mín og Graftons. Ég stökk
í hina áttina, að rúminu, upp þrep-
in, síðan stökk ég upp í rúmið og
reif niður byssuna, sem hékk á
veggnum.
Allt í einu fóru hundarnir að
gelta, Nasirulla hafði greinilegó
hleypt þeim út í þeirri von að
þeir næðu í Charles. Ég hló stríðn-
islega framan í Henry Grafton:
Hann hikaði. — Leggið frá yður
byssuna, hún er ekki hlaðin.
— Er það nú öruggt?
— Alveg víst.
— Náið í mig ef þér getið!
Hann stóð grafkyrr. Ég hló og
miðaði á hann byssunni, og stökk
varlega niður á gólfið.
En svo hvolfdizt ógleðin yfir
mig aftur, ég svitnaði og stóð á
öndinni. Ég fann óljóst til þess að
ég greip í tjöldin og missti byss-
una á gólfið, ég sá að Grafton gekk
! áttina til mín, hundarnir geltu og
einhver hljóðaði.
Ég reyndi að hrista af mér slén-
ið, en það var um seinan, hann
fleygði sér yfir mig og reif til sín
byssuna og þeytti henni inn undir
rúmið, sló mig um koll ( því að
kötturinn kom hvæsandi undan
fatahrúgunni.
Ég rak upp skelfilegt óp. Grafton
kallaði eitthvað og reyndi að ná
taki á mér, en ég var frávita af
hræðslu, og mér var varla Ijóst að
hann væri þarna. Þetta var eins og
hræðileg martröð, og ósjálfrátt
hörfaði ég undan.
Ég varð allt í einu vör við ein-
hver ólæti úti í trjágarðinum; —
hás öskur og æðislegt hræðsluvæl
í kettinum og hvellt geltið í hund-
unum, sem greinilega höfðu kom-
ið auga á kærkomna bráð; hróp í
Nasirulla. Svo kom kötturinn þjót-
andi inn í herbergið með geltandi
hundana á eftir sér og Nasirulla rak
lestina. Kötturinn stökk ( áttina að
tjöldunum, hundarnir feldu þungan
stólinn um koll, en lampinn féll (
gólfið um leið og olían rann eftir
gólfinu. Eldurinn læsti sig í olíuna
á sama andartaki. Grafton reif til
sín einhverjar druslur úr rúminu og
æddi að eldinum, en féll í olíunni
á gólfinu og sló höfðinu við stein-
brúnina á gosbrunninum í fallinu.
Fyrir ofan mig sá ég köttinn
stökkva út um gluggann.
A nokkrum sekúndum var eld-
urinn búinn að læsi sig í tjöldin.
Ég flýtti mér út um dyrnar, og það
síðasta sem ég sá, var að Arabinn
var að draga Grafton að hinum
dyrunum. Hundarnir fylgdu mér
eftir niður stigann.
— Hingað, kallaði ég til þeirra,
— hingað!
Og við hlupum eftir ganginum,
fram hjá herberginu þar sem Halide,
vesalingurinn, lá. Loftið var orðið
þrungið af reyk, en framundan sá
ég móa fyrir dyrunum að undir-
ganginum.
Hendur mínar titruðu og hund-
arnir ýttu tvisvar við mér, áður en
mér tókst að opna. Það gekk vel,
því að lamirnar voru vel smurðar.
Framhald á bls. 49.
10. tbL VIKAN 21