Vikan - 05.03.1970, Blaðsíða 43

Viku síðar kom Burnirótin,
ljlað kvenfélagsins Vorblíð-
unnar, út, í þreföldu upplagi.
Á forsiðu var stór mynd af
Jónatan klúbbformanni, þar
sem hann stóð við fallin búr-
in eins og Caesar við bók-
hlöðurústirnar i Alexandríu
og liafði örlitið sót setzt á
aðra augabrúnina. Ennfrem-
ur var löng frásaga um að-
draganda og stofnun klúbbs-
ins, en mest var þó ritað um
frækilega framgöngu með-
limanna við björgun loðdýr-
anna. Noklcrir aðrir menn
höfðu lagt hönd á plóginn,
að sagt var, en það hafði ein-
ungis verið aðstoð við klúbb-
inn. Síðan var sagt að klúbb-
urinn hyggðist færa upp leik-
rit og skyldi ágóðanum var-
ið til að bæta sparisjóðsstjór-
anum tjónið. Á afvilcnum
stað í blaðinu stóð skýrum
stöfum að einhver krakk-
anna í Flöt hefði dottið í sjó-
inn og síðan verið dreginn
upp aftur. Svo mörg voru
þau orð. Grímur las þetta
blað heima hjá sér og brást
ókvæða við.
— Bara að barnið sem ég
bjargaði hefði verið af
merkilegra foreldri, sagði
hann við konu sína og var í
rauninni hryggur.
— Guð almáttugur hjálpi
þér, maður, sagði lconan
felmtri slegin. Það er alltaf
jafn dásamlegt að geta
hjargað mannslífi, hver sem
í hlut á.
— Já, auðvitað, tautaði
Grimur drærnt.
— En þetta er nú svona
samt, það gefur enginn neitt
fyrir bað sem að ég geri.
Djöfulsins montna hyskið,
alltaf skal það koma ár sinni
hezt fyrir borð.
Það var komið undir
kvöld þegar Jónatan. smiður
drap í dyr hjá Grími.
— Ég kem til að bjóða þér
á árshátíðina olckar, vegna
frammistöðu þinnar um
daginn. Grímur var fvrst að
hugsa um að hreita i hann
ónotum. en hann bara gat
það ekki — það var lífsins
ómögulegt, því liann bráðn-
aði eins og smjör í sólskini.
— Er bað vegna þess að
ég bjargaði drengnum?
spurði liann varfærnislega.
— Hvaða dreng, ha —
nei, nei, það er vegna dýr-
anna, þú hjálpaðir okkur svo
mikið með þvi að hleypa
þeim út.
— Nú, já, sagði Grímur
aulalega.
— Þú kemur þá? spurði
Jónatan.
— Já, ég kem þá, svaraði
Grímur eins og í leiðslu. Og
hann lék á als oddi alveg
frarn að árshátið.
— Þú verður vel ldædd,
elskan, alvcg eins og drottn-
ing. Þeir skulu fá að dást að
þér.
— Ég held eklci, vinur,
ætli ég sleppi þessu ekki al-
veg, sagði konan hæglætis-
lega. Og þannig varð það,
því hún sagði aldrei annað
en það sem hún meinti. Á
árshátiðinni var Grími vísað
til sætis hjá Jónatan for-
manni og frú. Þar við borð-
ið var fleira af mætu fólki.
Allt var fólkið nokkuð við
slcál og Gríinur féklc strax í
glas svo honum fór að líða
bærilega. Á gólfinu miðju
var langborð sem svignaði
undan köldum réttum. Þeg-
ar menn voru orðnir mátu-
legir, örkuðu þeir af stað
með dislca og amboð til að
kræla sér í bita sem þeir
síðan báru hver að sínu
borði. Gesturinn varð hálft í
hvoru fyrir vonbrigðum með
drykkjuskapinn, hann hafði
elcki átt von á lionum svona
gífurlegum hjá heldra fólk-
inu og þegar spaðbitar fóru
að velta í gólfið út af disk-
um á ferðalagi, mátti hann
taka stóran sopa af glasinu
sínu.
— Af liverju kom frúin
ekki með þér? spurðu kon-
urnar við borðið.
— Æ, hún var með ein-
hver ónot innan um sig,
sagði Grímur i afsökunar-
skvni.
— Hræðileg vandræði,
sagði ein.
— Gassalega var það leið-
inlegt, sagði önnur.
Það munaði minnstu að
Grímur táraðist yfir allri
þessari umhyggju. Þá stóð
formaður upp til að halda
ræðu. Hann var færður í
skikkju og kollhettu og með
útflúraðan hamar að vopni
steig hann í pontuna. Nú
rann upp hátíðleg stund.
Formaður talaði um striðið
í útlöndum, fátæku börnin í
heiminum og um afstöðu
sálar til líkama. Svo saup
hann á glasinu sínu.
— I raun og veru berum
við félagar ábyrgð á öllu
sem gerist í heiminum, við
erum samsekir. Kannski er-
um við meðlimir þessa
klúbbs að drepa mann, blá-
mann á annarri lieimsálfu,
hver um sig, nú á þessari
stundu. já, eða sama sem,
hver veit, svona klúbbar eru
starfandi um allan heim.
Nú var Grímsa öllum lok-
ið, það settist eitthvað á aug-
un í honum, þetta var svo
hátíðlegt að hann tók út úr
glasinu. Svo sló út í fyrir
formanninum og hann
nauðlenti á ritningargrein
sem hann hafði í bernsku
lært og mundi nú fyrir ein-
skæra heppni.
— Og umfram allt, félag-
ar, við berum mikla ábyrgð,
við erum loiðandi menn.
Formaður klykkti út með
þessu og sagði síðan borð-
haldinu slitið Næst skyldi
stiginn dans
Grímur fór út fyrir vegg,
ásamt með fleiri karlmönn-
um, til að fá sér ferskt loft.
Þegar hann kom inn aftur
hafði salurinn verið ruddur
og dansinn dunaði. Innan við
dyrnar stóðu kona Jónatans
og Margrét kona Klemenzar
skreiðarkaupmanns í áköf-
um samræðum. Þar sem
Grímur var liæglætismaður,
veittu þær lionum enga at-
hygli.
— Mér finnst barasta
ófyrirgefanlegt, sagði Marg-
rét, — þegar allavegana
fólki er boðið i svona sam-
kvæmi.
— Það er aldrei nema
satt, sagðí kona Jónatans
mæðulega.
Og Margrét lét dæluna
ganga.
— Hver skyldi nú til
dæmis hafa boðið honum
Grími, sagði hún.
Það kom kökkur í hálsinn
á Grími.
— Það hef ég bara ekki
hugmynd um, svaraði klúbb-
formannsfrúin alveg eyði-
lögð.
Það koiu ennþá stærri
kökkur í hálsinn á Grími.
— Hann er eklci með kon-
una sína, malaði Lóa.
— Hvernig ætli standi á
því?
— Hann segir að hún sé
eitthvað lasin.
— O, ætli það sé ekki
frelcar fyrir það að hún er
úr sveit og kann sig ekkert í
svona hófum.
— Nema hún eigi engin
almennileg föt.
Nú var allur kökkur horf-
inn úr hálsi Gríms og hann
var ekki reiður, miklu frem-
ur ánægður. Hann glotti svo-
lítið meinlega, gelck fram
fyrir frúrnar, þakkaði fyrir
kvöldið og bauð góða nótt.
Hann gekk hratt heim, lion-
um leið eins og frelsuðum
manni sem séð hefur dúfu
eftir dýfingu. Hann mundi
kyssa konuna sína vel þegar
lieim kæmi Aldrei framar
mundi hann bölva klúbbn-
um eða baktala það fólk. Nú
þekkti harm þekkta fólk, og
vínberin voru eklci lengur
súr.
☆
Úrval
Kemur út mánaðarlega - Gerizt áskrifendur
-----------------------------
10. tbi. VIKAN 43