Vikan - 05.03.1970, Blaðsíða 37

anlega og sögðust gleðjast
yfir því, að hann var aftur
nieðal þeirra. Jack var hrif-
inn af þessurn lilýju móttök-
um og skemmti fólkinu með
sögum frá Klondike, en not-
aði þó tækifærið til þess að
spyrja alla, sem viðstaddir
voru, hvort þeir gætu ekki
útvegað honum einhverja at-
vinnu. En það gat enginn
þeirra.
Þegar vinirnir voru farnir
og Edward hafði dregið sig í
hlé, spilaði Mahel og söng
það sama og hún hafði sung-
ið, er Jack kom i fyrsta
skipti á heimilið. Krafturinn
og hin óbeizlaða karl-
mennska hafði þá hvort-
tveggja í senn dregið liana
að honum og hrint henni frá
honum. Hún sá ástina spegl-
ast í augum hans og hann
heyrði ást hennar hljóma í
veikri, yndislegri röddinni.
Honum fannst hún játa ást
sína í orðnm þjóðkvæðanna,
sein hún söng. Jack var þó
ljóst, að stundin var ekki
enn komin til að tala um
þessa hluti. Hann gat ekki
tekið hana af ágætu heimili,
meðan hann hafði lítið ann-
að að bjóða en sult og seyru.
Daginn eftir sá hann getið
um það, að prófa ætti menn,
sem síðar vrðu ef til vill
telcnir i vinnu á pósthúsinu.
Ilann flýtti sér þangað, tók
prófið og stóðst það ágæt-
Iega. En liann varð að bíða,
því að engin staða var laus.
Dag nokkurn las liann um
það i sunnudagsútgáfu „San
Francisco Examiner", að
lágmarksritlaunin, sem það
greiddi, væru tíu dollarar
fvrir hver 1000 orð. Jack
hafði efni i að minnsta kosti
tíu spennandi greinar. Ilann
seltist við borð, sem Flóra
hafði koinið fyrir inni i
svefnherberginu hans, og
skrifaði frásögn um ferð
sína í opnum hát niður Yuk-
on-ána. Það voru þúsund
orð. Ilann sendi greinina til
„San Francisco Examiner“,
án þess að gera sér það ljóst,
að með því var hann að hefja
merkilegan rithöfundarferil.
ITann ætlaði aðeins að reyna
að vinna sér inn tíu dollara,
til þess að friða húseigand-
ann, þangað til hann fengi
vinnu á pósthúsinu.
Svo vel féll honum að
skrifa, að hann gat ekki
annað en fengizt við það.
Hann tók að skrifa neðan-
málssögu fyrir unglingablað,
og á örstuttum tíma lauk
hann við sjö iAlaskasögur,
sem liann hafði haft á prjón-
unum. Þetta var aðeins byrj-
unin, því að þessir litlu læk-
ir áttu eftir að verða að
miklu fljóti.
Ekkert frétti Jack frá póst-
stjórninni, og enginn eyrir
kom frá „Examiner". Hann
var ekki einu sinni látinn
vila, að hlaðið liefði móttek-
ið handrit hans. Jack varð
að veðsetja hjólið sitt, og
þegar húseigandinn hótaði
að reka þau út á götuna, veð-
setti hann úrið, sem maður
Elizu liafði gefið honum. Og
frakkinn, sem var arfur eft-
ir .Tolin London, fór sömu
leiðina. Allt, sem liann gat
við sig losað og fengið, þótt
ekki væri nema nokkra aura
fyrir, lét liann fjúka, og
keypti frímerki og umslög,
svo að hann gæti sent ný og
ný handrit. Jack gerði sér
enga grein fvrir, að hann var
orðinn afkastamikill rithöf-
undur. Eitt var deginum
Ijósara: Hann var í fjárliags-
legri klípu.
Kryddmangarinn í liorn-
búðinni skrifaði vörur hjá
honum þangað til skuldin
var orðin fjórir dollarar. Þá
fékk Jack ekki meira lijá
honum. í kjötbúðinni komst
liann upp i fimm dollara, áð
ur en lánstraustið þraut. El-
iza var honum alltaf jafn
hjálpsöm. Hvm kom með
mat, sem hún gat án verið
heima og lét Jack liafa aura
til þess að kaupa fvrir papp-
ír og tóhak, en þetta hvort-
tveggja var honum lífsnauð-
syn. Hann horaðist, varð
taugaveiklaður og vanstillt-
ur, og var nú orðinn lítt fær
til venjulegrar vinnu. Einu
sinni í viku fékk hann nóg
að borða. Það var heima lijá
Mabel Applegarth. Hann
varð að gæta hinnar mestu
varúðar við borðið, svo að
stúlkan, sem hann elslcaði,
sæi ekki, hve svangur liann
var. Þrátt fyrii allt þetta var
hann vongóður, því að tíma-
ritin borguðu tíu dollara fyr-
ir 1000 orð, og sögurnar og
greinarnar sem hann liafði
sent, voru frá 4 til 20 þúsund
orð, svo að ritlaun fyrir að-
eins eina þeirra mundi
bjarga heimilinu.
Hann var svo áhugasamur
i ritmennskunni, að hann
átti erfitt með að rífa sig
lausan, til þess að slá gras-
fleti og berja teppi. Heimil-
ið lenti í miklum vandræð-
um, en Flóra var kjarkmik-
il og hörð og hafði tuttugu
ára æfingu í löngum svelti-
tímabilum. Hún gafst því
ekki upp. Jack var orðinn
svo ræfilslegur og illa far-
inn, að hann liætti að heim-
sækja Mabel þennan eina
dag í viku. Hann var svo
langt leiddur, að hann hefði
með þökkurn tekið að sér
kolamokarastörf fyrir þrjá-
tíu dollara á mánuði, ef lion-
um hefði boðizt það. Hann
varð veikur á sál og líkama,
og enn á ný flaug lionum í
hug að drýgja sjálfsmorð, en
áður fyrr hafði hann stund-
um verið lcominn á fremsta
hlunn með það. Hann hefur
sagt það, að ef um Flóru og
litla drenginn hefði ekki ver-
ið að ræða, þá mundi hann
að líkindum hafa ráðið sig
af dögum. Frank Atherton,
æskufélagi Jacks, skrifar:
„Hann settist við að skrifa
skilnaðarbréf; og einn vinur
lians koin að heimsælcja
hann, til þess að kveðja
hann, af því að hann hafði
einnig ákveðið að fremja
sjálfsmorð.“ Fortölur .Tacks
til þess að fá vininn til að
liætta við sjálfsmorðsfyrir-
ætlanir sínar, hafa auðsjáan-
lega verið svo sannfærandi,
að hann hefur sjálfur látið
sannfærast.
NÝTT FRÁ RAFHA
NÝ ELDAVÉL GERÐ 6614. MEÐ 4 HELLUM, ÞAR AF 1 MEÐ
STIGLAUSRI STILLINGU OG 2 HRAÐSUÐUHELLUR, STÓRUM
STEIKAR- OG BÖKUNAROFN. Vfir- og undirhiti fyrir steikingu
og bökun stýrt með hitastilli. Sérstakt gióðarsteikar element
(grill), stór hitaskúffa, Ijós i ofni. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
10. tbi. VTKAN 37