Vikan - 05.03.1970, Blaðsíða 31

— Af hverju ertu þá svona
reið?
— Gleymum því, sagði frú
Robinson. Hún fór aftur að rúm-
inu og fletti ofan af hinum kodd-
anum.
— Ertu afbrýðisöm? spurði
Benjamín. — Ertu hrædd um að
hún steli mér kannske frá þér?
— Nei
— Hvað þá?
Hún hristi höfuðið.
— Frú Robinson, sagði Benja-
mín, — ég vil fá að vita hvers
vegna þú lítur svona alvarlega á
þetta.
— Eg hef mínar ástæður.
— Allt í lagi, leyfðu mér að
heyra þær.
— Nei.
— Leyfðu mér að heyra þínar
ástæður, frú Robinson. Sg held
nefnilega að ég viti hverjar þær
eru.
Hún lauk við að fletta sæng-
inni ofan af rúminu.
— Dóttir þín ætti ekki að hafa
neitt samneyti við mína líka,
ekki rétt?
— Benjamín.
— Ég er ekki nógu góður fyr-
ir hana. Eg er ekki einu sinni
nægilega góður til að tala um
hana, ekki rétt?
— Gleymum þessu.
— Nei, við gleymum þessu
ekki, frú Robinson, sagði hann
og gekk yfir í hinn enda her-
bergisins. — Þetta eru ástæð-
ur þínar frú Robinson. Ég er
ekkert annað en skítugur ræfill
í þínum augum. Sg er ekki einu
sinni. ...
— Benjamín.
Hann tók um handlegginn á
henni og sneri henni við svo hún
horfði beint framan í hann. —
Ég er nógu góður fyrir þig, en
ég er of slorugur fyrir dóttur
þína. Er þetta ekki ástæðan þín,
frú Robinson?
Hún kinkaði kolli.
— Er það ekki rétt! hrópaði
hann.
— Jú.
Hann stóð enn um stund og
hélt í handlegginn á henni en
svo ýtti hann henni niður í rúm-
ið. — Farðu til helvítis, sagði
hann og tók skyrtuna sína aftur
af stólnum. — Farðu beint til
helvítis, frú Robinson.
— Benjamín?
— Heldurðu að ég sé hreyk-
inn af mér? sagði hann og henti
skyrtunni á gólfið. Hann gekk
aftur að henni. — Heldurðu að
ég sé hreykinn af þessu?
— Ég veit það ekki.
— Nei, ég er það ekki.
— Ekki það?
— Ónei! Ég er ekki hreykinn
af því að eyða tímanum í hótel-
herbergjum með taugaveikluð-
um alka.
— Ég skil.
— Og ef þú heldur að ég komi
hér fyrir eitthvað annað en það
að mér leiðist heima hjá mér, þá
hefur þú gjörsamlega rangt fyrir
þér.
Hún kinkaði kolli.
— Vegna þess — frú Robin-
son?
— Já?
— Mér verður óglatt af þér!
Mér verður óglatt af sjálfum
mér! Þetta er það ógeðslegasta
sem nokkurn tíma hefur komið
fyrir mig! Hann starði á hana
um stund. — Mér er andskotans
sama hvað þú gerir, en ég ætla
að fara út úr þessu skítuga og
ógeðslega herbergi.
— Jæja?
— Já! Hann snerist á hæli, tók
upp skyrtuna og fór í hana. Frú
Robinson sat á rúmbríkinni og
horfði á hann um leið og hann
hneppti skyrtunni og tróð henni
niður í buxurnar.
— Benjamín? sagði hún.
Hann hristi höfuðið.
— Var þér alvara með það
sem þú sagðir?
— Já.
— Mér þykir þetta leiðinlegt,
sagði hún.
— Mér líka sagði hann, — en
svona er það.
— Þér finnst ég vera þannig?
Hann kinkaði kolli.
— Að ég sé ógeðsleg persóna?
Hún leit niður fyrir sig.
Benjamín lauk við að girða sig
og leit svo á hana. — Byrjaðu nú
ekki á þessu aftur.
— Hverju?
— Farðu nú ekki að gerast
neitt sentimental.
— Myndir þú ekki sjálfur
vera örlítið sár yfir svona um-
mælum?
— Frú Robinson, sagði hann
og benti á hana með vísifingri,
— þú sagðir mér sjálf að þú
værir alki.
Hún kinkaði kolli. — Og við-
bjóðsleg.
— Hægan nú, sagði hann. —
Þú stendur þarna og kallar mig
ræfil. Hvað ætlastu til að ég
segi?
— Kallaði ég þig ræfil?
— Já.
— Það held ég ekki.
— Jú, kannske í fleiri orðum,
frú Robinson. Þú sagðir mér
allavega að ég væri ekki nógu
góður fyrir dóttur þína.
—- Sagði ég það?
— Já, auðvitað.
Hún hristi höfuðið.
— Hvað?
— Benjamín, sagði hún, *— ég
biðst afsökunar á því ef það er
sú tilfinning sem þú hefur feng-
ið.
— Frú Robinson! Fyrir tveim-
ur mínútum síðan sagðir þú mér
að ég væri ekki nógu góður fyrir
dóttur þína og nú biðst þú af-
sökunar á því ef ég skyldi hafa
fengið það á tilfinninguna.
■—- Mér var ekki alvara.
— Ha?
— Ég held bara að þið ættuð
ekki vel saman, sagði hún. —
En ég myndi aldrei segja að þú
værir nokkuð verri en hún er.
— Ekki það?
— Auðvitað ekki.
Frú Robinsor. hikaði andar-
tak, stóð síðan upp og gekk að
fataskápnum og tók herðatréð
niður.
— Hvað ert þú að gera?
— Nú, það er nokkuð greini-
legt að þú vilt mig ekki meira.
— Sjáðu nú til, sagði Benja-
mín, — ég varð dálítið æstur
þarna á tímabili. Mér þykir fyr-
ir því að hafa sagt þetta.
— Benjamín, ef þetta....
— Nei, ég er ekki að blekkja
þig.
— Þetta er allt í lagi, sagði
hún og brosti. — ífig held ég viti
hvers vegna þér finnst ég svona
viðbjóðsleg.
— Ónei, sagði Benjamín og
flýtti sér til hennar. — Sjáðu nú
til. Mér geðjast að þér. Ég myndi
alls ekki standa í þessu ef mér
geðjaðist ekki að þér.
— En ef þér verður svona
óglatt af því. ...
— Mér verður ekkert óglatt!
Mér finnst þetta gaman. Sg
hlakka alltaf til. Þetta er það
eina sem ég hlakka virkilega
SKEMMTILEG
FRAMHALDSSAGA
f SÉRFLOKKI
alltaf til að gera.
— Þú þarft ekki að segja
þetta.
— Nei, ég myndi ekki segja
þetta ef ég meinti það ekki.
— Má ég þá vera?
— Já. Gerðu það. ®g vil að
þú verðir kyrr.
— Þakka þér fyrir.
— Ekki þakka mér, því ég vil
endilega að þú verðir kyrr.
Hún lét herðatréð aftur inn í
skápinn. — En þú ferð aldrei út
með Elaine?
— Ha?
— Lofaðu mér því.
Benjamín hristi höfuðið. —
Sjáðu nú til, sagði hann. — Töl-
um ekkert um það. Tölum bara
ekki neitt.
— Lofaðu mér því.
— Hvers vegna? Vegna þess
að ég er ekki nógu góður fyrir
hana?
— Vegna þess að þið eruð svo
ólík.
— Hvernig ólík?
— Bara ólík.
— Hún er góð og ég er vond-
ur. Af hverju í andskotanum
þurftirðu að fara að tala um
þetta? Mér datt ekki einu sinni
í hug að fara út með henni.
— Lofaðu því þá.
— Eg er ekkert fyrir það að
vera að lofa hlutum.
— Af hverju ekki?
— Þá svíkur maður ekkert.
— Þú ætlar sem sagt með
hana út með þér, ekki satt?
— Nei, sagði Benjamín. — Eg
segi þér alveg eins og er að ég
ætla ekki að fara út með henni.
— Lofaðu mér því að þú ger-
ir það aldrei.
— Þetta er fáránlegt.
— Lofaðu því, Benjamín.
—• í Drottins nafni! Ég lofa
því að ég fari aldrei út með
Elaine Robinson!
— Sverðu það?
— Já.
— Þakka þér fyrir.
— Helvíti, sagði hann. —
Komdu í rúmið.
FIMMTI KAFLI
Nokkrum dögum síðar bar
Elaine Robinson aftur á góma.
Það var við kvöldverðarborðið
á Braddock-heimilinu.
— Elaine kom heim frá skóla
í dag, sagði herra Braddock. —
Framhald á bls. 44
10. tbi. VIKAN 31